Jezus jest ChrystusemWprowadzając wiarę w Syna Bożego, najnowszy Katechizm rozpoczyna od wyjaśnienia, co kryje się w wyznaniu: "Wierzę... w Jezusa Chrystusa, Syna Jego Jedynego i Pana naszego". Każde z tych tytułów wyjaśnia etymologicznie i teologicznie.Wiele miejsca poświęca imieniu "Jezus". Hebrajskie "Jehoszua" (po niewoli babilońskiej skrócone do "Jeszua") oznacza "Bóg [Jahwe] zbawia", Bóg jest zbawieniem. Należało ono do imion często wybieranych w Izraelu. Nosił je Jozue, który wprowadził Izrael do Ziemi Obiecanej, Jezus, syn Syracha, który napisał biblijną Księgę Syracha (Syr 46,1) i np. pomocnik św. Pawła, Jezus, zwany Justusem (Kol 4,11). Zgodnie z wolą Bożą imię Jezus stało się imieniem własnym Syna Bożego. Oznaczało Go jako konkretnego, historycznego człowieka z Nazaretu, urodzonego wtedy, gdy "wielkorządcą Syrii był Kwiryniusz" (Łk 2,2), w rodzinie "Józefa z domu Dawida" (1,27). Równocześnie jak żadne inne imię to oddawało Jego posłanie, bo to właśnie w Jezusie Bóg zbawił, uwolnił swój lud od grzechów (por. Mk 1,21). Przyniosło i przynosi zbawienie i "nie ma pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni" (Dz 4,12). W Jezusie z Nazaretu imię to osiągnęło najpełniejsze znaczenie. Wierzę w Jezusa, oznacza więc wiarę, że to On ma moc zbawić, oczyścić i doprowadzić do czystej miłości. Wierzący w Jezusa winni więc sobie obiecać, że nie będą imienia tego nadużywali. Powinno ich zatrważać używanie go bezbożnie, np. jako przerywnika w wypowiedzi. Jan Paweł II imię "Jezus" nazywa imieniem teoforycznym (niosącym Boga), bo oznacza przecież "Bóg daje zbawienie". Ciekawym zjawiskiem jest, że Dzieje Apostolskie lubią imię Jezus łączyć z zaimkiem wskazującym: "ten Jezus". Zaimek ten ma wskazywać na ciągłość między człowieczeństwem Jezusa, człowiekiem z Nazaretu, a Jego Boskością. Widać to np. w wypowiedzi Piotra: "Tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem" (2,36). Równocześnie wiara chrześcijańska jest wiarą w Jezusa Chrystusa. "Chrystus" jest greckim tłumaczeniem hebrajskiego "Mesjasz" (Christos - Meśiah), które oznacza "namaszczony", posłany dla konkretnej Bożej misji. Spełniał ją Jezus o wiele bardziej niż ktokolwiek z biblijnej historii. Był obiecanym przez Boga Mesjaszem, jako kapłan, prorok i król. Ewangelia św. Łukasza rozpoczyna się radosną zapowiedzią aniołów: "Dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan" (2,11). Katechizm uczy, że sam Jezus "przyjął tytuł Mesjasz, do którego miał prawo, ale nie bez pewnej rezerwy", ponieważ był Mesjaszem uwalniającym lud Boży z potężnej mocy zła, a Izrael wyczekiwał Mesjasza politycznego, wyzwalającego z niewoli rzymskiej. Mesjańskość Jezusa, kiedy po doświadczeniu krzyża można było już dostrzec, na czym polega Jego prawdziwe królowanie, wyznał Piotr po zmartwychwstaniu: "Niech cały dom Izreala wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem" (Dz 2,36). "Jezus Chrystus" nie jest więc prostym imieniem i nazwiskiem. Jest wyznaniem wiary, że Jezus jest Chrystusem. Do Jego imienia własnego przylgnęło określenie urzędu, wyjaśnienie kim był. Określenie "Jezus Chrystus" wiąże w jedną całość tytuł nadany Jezusowi (Mesjasz) z konkretną, historyczną postacią. Wiązanie to jest na tyle ważne, że w opracowanym przez biblistów "Słowniku teologii biblijnej" można przeczytać: "Każde przedstawienie osoby Jezusa, gdy jeden z tych dwóch tytułów wchłania drugi, okalecza bezpodstawnie Ewangelię". Warto więc w roku poświęconym Jezusowi Chrystusowi pamiętać i o tym, żeby Syna Bożego nie nazywać jedynie "Jezusem". LIDIA CIECIERSKA Pismo Katolickie Pielgrzym nr 203
|
[ Strona główna ] |
Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty | Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt
© 2001-2023 Pomoc Duchowa |