Kto ci mówi o Bogu?

Pięcioletnia Agatka odpowiedziała bez namysłu: - "Babcia moja kochana mówi mi o Panu Bogu. I tak ślicznie!" Dziewięcioletni Adam już się chwilę zastanawiał,,a potem zaczął odliczać na palcach: - "Ksiądz na katechiźmie i kazaniu. Siostra katechetka jak byłem mniejszy. Mama, kiedy byłem całkiem mały, uczyła mnie pacierza i mówiła o Panu Bogu". Wszystkie pytane dzieci odpowiadały podobnie. Wymieniały ludzi, którzy mówili im o Bogu.

Inaczej już dziewiętnastoletni Tomasz. Na moje pytanie: - "Kto ci mówi o Bogu"?, odkrzekł: - "Wszystko". - "Jak to wszystko?" - zapytałem zdumiony. - "Po prostu wszystko" - a widząc, że jeszcze nie chwytam, spojrzał z politowaniem i dodał: - "Ludzie, książki, Pismo Św., przyroda, moje sumienie, życie". I na tym rozmowę zakończył.

Zacząłem się zastanawiać nad tym, co usłyszałem. Dzieci zrozumiały "mówi" dosłownie i wskazywały wyłącznie na ludzi. Najpierw zazwyczaj na członków rodziny, którzy wprowadzają małego człowieka w świat, życie, w prawdy wiary. Potem na swych nauczycieli religii. Tomek natomiast określenie "mówi" pojął już w znaczeniu ogólnym i szerokim. Zaś zaimkiem "kto" objął całą otaczającą człowieka rzeczywistość, a także i tę wewnętrzną - sumienie. Jego odpowiedź to już - jak to się potocznie mówi - wyższa filozofia. Czy sam ją wymyślił? Czy wyczytał - czyta dużo - czy też usłyszał? Nie wypadało już dalej pytać. Ale czy jego zdanie jest słuszne? Jak to sprawdzić? Można by poszukać w książkach, których na temat możliwości poznania i spotkania Boga - w otaczającej człowieka rzeczywistości - napisano bardzo wiele. Ale ta "uczona" droga trochę mnie odstrasza. Wolę raczej prostszą i skromniejszą, choć oczywiście nie tak dokładną i ścisły. Postanowiłem tak rozglądnąć się wokoło i poszukać w tym, z czym się bezpośrednio spotkałem.

Że ludzie, książki przez nich napisane i przede wszystkim Pismo św. mówi o Bogu to jasne i nad tym nie trzeba się zastanawiać. Ale co na przykład z tą przyrodą? Kiedy bardzo dawno temu - jeszcze przed wojną - chodziłem do szkoły, miałem dwa podręczniki do nauki przyrody. Jeden do "ożywionej", drugi - do "nieożywionej". W tym pierwszym mówiło się o komórce żywej, roślinach, drzewach, różnych drobnych żyjątkach. W drugim - widziałem rysunki minerałów, skał; czytałem o ziemi, planetach, gwiazdach. Gdy podrosłem i zacząłem chodzić do gimnazjum, nauczono mnie mówić "natura", "wszechświat" lub z grecka "kosmos". Tchnęły te ostatnie słowa tajemniczością, potęgą, nieskończonością. Budziły szacunek i podziw. Czy ta "przyroda" jedna i druga może człowiekowi mówić coś o Bogu?

Nieraz już moi przyjaciele po powrocie z urlopu zwierzali się: - "Wiesz - gdy już trochę odpocząłem po trudach podróży i zacząłem spokojnie wędrować nad morzem, po lasach, ścieżkach górskich lub pod rozgwieżdżonym niebem, wtedy często, jakoś samorzutnie, czułem się blisko Boga. Odkrywałem jakoś tak osobiście, dla siebie, jego istnienie. Nie trudno było mi modlić się".

Z lat młodzieńczych pamiętam czterotomową bogatą ilustrowaną książkę. Nazywała się - o ile dobrze pomnę - "Tajemnice Bytu". Autor dzielił się z czytelnikami wynikami badań nauk przyrodniczych nad kształtowaniem się wszechświata, systemów planetarnych, naszej ziemi, rozwoju życia i człowieka na niej. Dawał też do zrozumienia, ze ten naukowo-przyrodniczy wgląd w dzieje wszechświata ukazuje go jako dzieło genialnej myśli, wszechmocnej Istoty - czyli Boga. Nie on jeden tak twierdził. Później często czytałem wypowiedzi sławnych uczonych jak: Kopernik, Kepler, Newton, Planck, Einstein - o zupełnie podobnej treści.

Tak więc okazuje się, że nie tylko to bezpośrednie przeżycie piękna i potęgi przyrody, ale wnikliwe, beznamiętne, rzeczowe jej badanie prowadzić może do poznania Boga i przeżycia spotkania z Nim.

Czy można przeżyć spotkanie z Bogiem na różnych drogach życia?

Na to pytanie najlepiej odpowie samo życie. Nie brak wśród moich znajomych ludzi, którzy mówią, że różne: radosne, ale także i smutne zdarzenia sprawiały, iż odżywała w nich nagle żywo - prawie już zapomniana wiara w Boga. Gdy groziło niebezpieczeństwo od ognia, kuli, choroby, opadała pajęczyna, w którą obrósł im obraz Boga i pełni żywej wiary znajdowali do Niego drogę modlitwy.

"Jak trwoga to do Boga" - mówi stare przysłowie sumujące przecież obserwacje z życia. Lecz i wielka radość, niespodziewane szczęście w życiu potrafi wstrząsnąć człowiekiem, co wiarę utracił z przygnębienia nadmiernymi troskami i skierować go na myśl o Bogu. Znam takiego dobrego chłopca, któremu wszystko szło jakby mu wiatr wiał w oczy. Nagle okazano mu trochę serca, wszystko zaczęło się dobrze układać; odzykał pogodę ducha i zrodzone z niepowodzeń zwątpienie w Boga prysło.

Wydarzenia o znaczeniu ogólniejszym, historycznym, stają się także pomostem wiodącym do dostrzeżenia Boga. Pozwolę sobie przytoczyć jedno szczególnie nam katolikom polskim bliskie. Mianowicie wybór naszego Rodaka na Stolicę św. Piotra. Dla ilu spośród nas wydarzenie to uświadomiło nam bliskość Boga: fakt, że On kieruje światem i Kościołem! Wspomnienia tych przeżyć należą do tych najgłębszych, z jakimi nie zawsze chętnie się dzielimy, a które mają tak wyraźny wpływ na dalszy rozwój naszej osobistej religijności.

A więc na wszystkich chyba drogach życia istnieje możliwość odkrycia w różnych wydarzeniach Boga, jego mądrości, dobrotliwości i bliskości.

A sumienie? Ten tajemniczy "głos wewnętrzny", który jest zdolnością do samokrytyki, wskazuje na zło i dobro, przecież z dawien dawna bywał nazywany przez ludową mądrość "głosem Boga". Na drodze wewnętrznej refleksji nad sobą i życiem odbywają się przede wszystkim poszukiwania i znajdowania Boga.

A więc miał chyba rację Tomek, że "wszystko" zdolne jest człowiekowi ukazać Boga, że "mówi o Nim". Na to wskazuje to skromne rozejrzenie się po życiu. Kto z Czytelników pragnie naukowego przypatrzenia się sprawie, znajdzie mnóstwo ksiąg i książek na te tematy. Wszystkie księgi religijne całego świata swe wzniosłe myśli o Bogu zawdzięczają w dużym stopniu zastanowieniu się nad przyrodą, życiem, historią, samym człowiekiem. Nie brak ksiąg filozoficznych o Bogu, które swe głębokie rozważania czerpią z umiejętności odczytywania tego świadectwa o sobie, jakie Bóg Stwórca i Rządca świata ukrył w nim i na wszystkich ścieżkach życia.

To właśnie pragnąłem tu tylko powiedzieć, że istotnie wszystko, co istnieje, zdolne jest człowieka zbliżyć do Boga. Nie znaczy to jednak, że każdy człowiek umie tę mowę świata o Bogu usłyszeć. Ale to już odrębna i chyba trochę inna u każdego człowieka historia - to jego własne "dzioje duszy".

Wasze komentarze:

marzena aneta: 18.01.2023, 21:29  Kto ci mówi o Bogu dziękuję Boże kocham Cię prosze o dobre katechetki mające wiare i ich mężów i dobrych katechetów mających wiare i ich żony dziękuję Boże kocham Cię proszę o miłość uczciwość sprawiedliwość na świecie dziękuję modlitwa ma moc nie ma modlitw nie wysłuchanych modlitwa ma moc modlitwa cuda czyni miłość cuda czyni nadzieja cuda czyni pokora cuda czyni sprawiedliwość cuda czyni uczciwość cuda czyni ufność cuda czyni wiara cuda czyni wiara to jest pewność bez dowodu wiara to jest droga którą docieramy do marzeń dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję

(1)

Autor Treść

Nowości Nowenna przed Świętem Podwyższenia Krzyża Świętego - dzień 4 8 września - Święto Narodzenia Matki Bożej - Matki Bożej Siewnej Modlitwa do Matki Boskiej Siewnej Modlitwa na święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny Litania na Narodzenie Najświętszej Maryi Panny Uzdrowienie głuchoniemego (Mk 7, 31-37)

Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023

Poprzednia

[ Powrót ]

Następna