Oczy mojego dziecka

Pełna koncentracja, czekam na kolejny skurcz, delikatne parcie i... widzę swoje dziecko. Już jest. Maleńki, kruchy noworodek. Dziwi, niepokoi, może nawet trochę rozczarowuje swoim wyglądem. Czerwony, pomarszczony. Głowa trochę wydłużona po porodzie, błyszczące oczy. Maleńkie nóżki, stopki z rozpostartymi paluszkami, rączki szukające oparcia. Całkowicie bezradne, zdezorientowane nagłą zmianą swojego otoczenia dziecko. Nasze dziecko. Spotkanie Gdyby zapytać matkę czy pamięta dalszy przebieg porodu, bo przecież trzeba jeszcze urodzić łożysko, najczęściej okazuje się, że nie. Ale za to pamięta wszystkie szczegóły, które dotyczyły dziecka. Chwilę, kiedy mogła je przytulić do swojej piersi. A ono przytulone do niej momentalnie przestało płakać. To ciepło maleństwa w dłoniach, które na zawsze pozostaje w pamięci. I swoją wielką ulgę, niewyobrażalną radość. Przecież jeszcze kilkanaście minut wcześniej zastanawiała się czy naprawdę jest w stanie urodzić. Zapisane w pamięci Matka wielokrotnie w życiu będzie dokładnie przypominała sobie ten szczegół swojego dziecka, na którym skupiła się zupełnie bezwiednie jej uwaga. Mógł to być błysk oczu, krzyk, posklejane czarne włoski, a może maleńka stopka. Łzy wzruszenia same cisną się wtedy do rodzicielskich oczu, bo i ojciec nie może oprzeć się wzruszeniu tego spotkania. I nawet personel medyczny, lekarze, położne z dziwnym wzruszeniem biorą zazwyczaj w swoje ręce tę kruchą i bezbronną istotę. Przy tym wydarzeniu nie ma rutyny. Za każdym razem rodzi się zupełnie inny człowiek. Pierwsze godziny Chwila oddzielenia i potem znowu razem na oddziale poporodowym. W sytuacji, kiedy dziecko wymaga szczególnej opieki i przekazane zostaje na oddział noworodkowy (neonatologiezny) chwila spotkania z nim zostaje odłożona do momentu, kiedy mama odzyska siłę i będzie mogła sama (lub z czyjąś pomocą) tam powędrować. Teraz dopiero ze spokojem można dokładnie przyjrzeć się maleństwu. Czasami wierzyć się nie chce, że to jest dziecko, które przez tyle tygodni było bezpiecznie schowane. I takie niewidoczne dla oczu. To tak właśnie wygląda mała wiercipięta, która miała zwyczaj harcować, kiedy mama była zmęczona przeżyciami całego dnia i kładła się spać. Niepewne ruchy, delikatne odsłanianie kocyka, w który jest owinięte. Rączki przywiedzione do ciała, jak u żaby, mocno zaciśnięte piąstki, podkurczone nóżki. Nie ma chyba matki, która w tym momencie nie uśmiechnęłaby się. W domu Mijają dni. Powrót do domu. I teraz już wspólne oglądanie, dotykanie, przytulanie maleństwa. Spotkanie ze starszym rodzeństwem, które z niedowierzaniem obserwuje noworodka. Nie zawsze wzbudza on taki sam zachwyt jak u dorosłych, bo przecież jest łyse, ma zamknięte oczy, a kiedy już je otworzy to najczęściej płacze. Do tego sprawia, że mama będąca do tej pory prawie własnością zajmuje się kimś innym. Powrót wspomnień Mijają miesiące. Marta i Ola już dawno śpią. Podchodzę po cichu do ich łóżeczek i po raz kolejny przyglądam się im. Jeszcze i teraz zdarzają się chwile, kiedy niedowierzam własnemu szczęściu. Po raz kolejny przypomina mi się ten ważny szczegół - oczy mojego dziecka i wiem, że to szczęście rzeczywiście mnie spotkało. JADWIGA ŁUCZAK-WAWRZYNIAK Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości św. Apoloniusz Modlitwa do św. Apoloniusza Modlitwa do św. Ryszarda Pampuri Kto zmartwił mamę? Wielkanocny ślub Katedra w Chartres Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna

[ Strona główna ]

Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt