ks. Jan Długosz - Życiorys

Podjąłem się przekazać na piśmie rocznik dziejów Polski, a także innych ludów sąsiadujących z Polską, (...) ponieważ boleję, że wiele przesławnych, godnych poznania dzieł, tak czasów przeszłych, jak i nowszych, idzie w wieczną niepamięć - pisał Jan Długosz, wybitny polski historyk. Autor "Roczników, czyli kronik sławnego Królestwa Polskiego" zmarł w Krakowie 19 maja 1480 r.

Był synem Ziemi Wieluńskiej. Urodził się w 1415 r. w Brzeźnicy k. Radomska w rodzinie szlacheckiej. Jego ojciec walczył dzielnie w bitwie pod Grunwaldem, za co otrzymał starostwo brzeźnickie. Jan ukończył szkołę parafialną w Nowym Korczynie, następnie studiował w Akademii Krakowskiej. Miał niespełna 18 lat, gdy trafił na dwór biskupa krakowskiego Zbigniewa Oleśnickiego, przyszłego pierwszego Polaka obdarzonego godnością kardynalską. Długosz był kolejno notariuszem, sekretarzem, szefem kancelarii i zarządcą dóbr biskupich. W 1440 r. przyjął święcenia kapłańskie. Przyszły też godności kościelne: kanonie krakowska, sandomierska, kielecka, probostwo w Kłobucku. Długosz dużo podróżował, a bp Oleśnicki powierzał mu wiele odpowiedzialnych misji, m.in. na Węgrzech i w Rzymie.

Po śmierci następcy Oleśnickiego, biskupa krakowskiego Tomasza Strzempińskiego, Długosz - mimo wyraźnego sprzeciwu króla Kazimierza Jagiellończyka - poparł na biskupstwo krakowskie Jakuba z Sienna. Duchowny ten przyjął sakrę, ale po pół roku musiał zrezygnować z funkcji. Długosz za sprzeciw wobec monarchy, zapłacił konfiskatą dóbr i banicją. W latach 1461-1463 przebywał na wygnaniu w Pińczowie i na zamku w Melsztynie.

Król, znając jednak wielorakie zdolności Długosza, konflikt puścił w niepamięć i zaczął powierzać mu niezwykle odpowiedzialne i delikatne misje, jak choćby rokowania pokojowe z Zakonem Krzyżackim. Ufał mu tak bardzo, że powierzył mu wychowanie własnych synów, wśród nich był przyszły święty Kazimierz.

Długosz był fundatorem wielu świątyń i klasztorów, m.in. w Szczepanowie, Chotelu Czerwonym k. Wiślicy, Raciborowicach k. Krakowa i klasztoru paulinów na Skałce.

Najbardziej zasłynął jednak jako historyk i kronikarz. I choć niektórzy historycy zwracali uwagę, że Długosz wobec części źródeł nie zachował krytycznej postawy, bądź przemilczał niektóre wydarzenia, to nie zmienia to faktu, że jego "Roczniki, czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego" nie mają w sobie równych w całej historiografii europejskiej schyłku średniowiecza i do dziś stanowią nieocenione źródło poznania dla zajmujących się dziejami Polski i Europy.

Wśród dzieł, które pozostawił, znajdują się m.in. opisy i wizerunki herbów polskich (stąd nazywany jest niekiedy ojcem polskiej heraldyki), katalogi biskupów, a także opis chorągwi krzyżackich zdobytych pod Grunwaldem. Napisał też dzieje św. Stanisława, biskupa i męczennika oraz św. Kingi.

Niedługo przed śmiercią otrzymał nominację na arcybiskupa lwowskiego. Nie zdążył jednak przyjąć święceń biskupich.

Wojciech Świątkiewicz Tekst pochodzi z Tygodnika Idziemy, 17 maja 2009 Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości św. Ekspedyt Modlitwa do św. Ekspedyta Litania do św. Ekspedyta św. Elfeg św. Leon IX Urodziny jeżyka Jasia Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna