Rozważania Miłość Modlitwy Czytelnia Źródełko Pomoc Duchowa Relaks Download Cuda Opowiadania Perełki

kard. Albin Dunajewski

(1817 - 1894)

Albin Dunajewski Należał do najwybitniejszych biskupów polskich XIX w. Kiedy 19 czerwca 1894 r, zmarł w wieku 77 lat, pogrążył w żałobie nie tylko Kościół krakowski, którego byl biskupem. Pamiętała o nim także Warszawa, gdzie w latach 1863-1864 byl rektorem Metropolitalnego Seminarium Duchownego.

Pochodził ze Stanisławowa, ale wychował się w Nowym Sączu, gdzie wyprowadzili się jego rodzice. Po maturze rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. I choć wiele wskazywało na to, że zostanie księdzem, po trzech latach przeniósł się na wydział prawa. Jeszcze podczas studiów związał się z tajnymi organizacjami niepodległościowymi. W 1842 r. został przez zaborcze władze austriackie aresztowany i po dwuletnim śledztwie skazany na karę śmierci. Wyrok ten zamieniono mu na 8 lat ciężkiego więzienia, a w 1848 r. objęła go amnestia. Po wyjściu na wolność byl tłumaczem, odbywał praktykę w notariacie, był dyrektorem drukarni dziennika "Czas", a następnie sekretarzem hr. Adama Potockiego.

W 1859 r. wstąpił do seminarium duchownego w Krakowie i kontynuował rozpoczęte przed ćwierć wiekiem studia teologiczne. Dwa lata później został wyświęcony na księdza. Pracował jako spowiednik przy kościele mariackim w Krakowie. W 1863 r. metropolita warszawski abp Zygmunt Szczęsny Feliński zaprosił ks. Dunajewskiego do stolicy i zaproponował mu funkcję rektora seminarium duchownego. W seminarium był wtedy stosunkowo niski poziom naukowy; istniała też potrzeba wzmocnienia dyscypliny wśród kleryków. Ks. Dunajewski nie zawiódł oczekiwań arcybiskupa. Uzupełnił grono profesorskie, powołał komisję do spraw nauczania, miał zamiar wprowadzić nowe podręczniki. Sam wykładał teologię pastoralną i katechetykę. Te ambitne plany zostały przerwane zesłaniem arcybiskupa Felińskiego w głąb Rosji. Rektorowi seminarium groziło aresztowanie, zwłaszcza, ze władze rosyjskie podejrzewały, że jest redaktorem tajnego pisma "Głos Kapłana Polskiego", którego wydawcą był ks. Karol Mikoszewski. W lutym 1864 r. ks. Dunajewski wrócił do Krakowa.

W 1879 r. z woli papieża Leona XIII został biskupem krakowskim, pierwszym od 44 lat ordynariuszem (przez ten okres diecezją krakowską zarządzali administratorzy). Systematycznie informował Stolicę Apostolską o sytuacji w zajętej przez zaborców Polsce. Ukoronował obrazy Matki Bożej w Kalwarii Zebrzydowskiej i w kościele karmelitów na Piasku. Rozpoczął renowację katedry wawelskiej. Przyjmował do diecezji zakonników prześladowanych w zaborze rosyjskim, a także pomagał unitom, którzy - najczęściej nielegalnie - przybywali do Galicji. Gorąco popierał działalność zakonów. Zachęcił bp. Józefa Sebastiana Pelczara (kanonizowanego w 2003 r.) do założenia zgromadzenia sióstr sercanek. Józefa Bilczewskiego - dziś świętego - w 1884 r. wyświęcił na księdza.

Przyjaźnił się z ks. Izaakiem Mikołajem Isakiewiczem, proboszczem ormiańskim w swoim rodzinnym Stanisławowie, a kiedy ten został arcybiskupem ormiańskim Lwowa, abp. Dunajewski był jego głównym konsekratorem.

W 1890 r. papież Leon XIII mianował go kardynałem. Rok wcześniej od cesarza Franciszka Józefa I uzyskał dla siebie i następnych biskupów krakowskich utracony w XVIII w. tytuł książęcy. Jest pochowany w katedrze wawelskiej.

 
[ Strona główna ]

Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty |

Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt

© 2001-2024 Pomoc Duchowa
Portal tworzony w Diecezji Warszawsko-Praskiej