św. Kolumban Starszy

9 czerwca 597 – Na szkockiej wyspie Jona (HY), krótko po północy, zmarł w swym klasztornym kościele Kolumban Starszy (K. z Jony), mnich, fundator klasztorów w Irlandii, człowiek kultury i pielgrzym dla Chrystusa (wędrowny kaznodzieja), założyciel i opat Jony, apostoł Piktów, Szkotów i mieszkańców północnej Anglii, cudotwórca. Urodził się ok. 521 w Garton w Irlandii w hrabstwie Donegal. Nazywał się Crimtham i pochodził z królewskiego rodu Conall Gulbana. Już za młodu oddany został na służbę Kościołowi. Kształcił się w szkole najsłynniejszych mnichów irlandzkich. Jego nauczycielem miał być sam św. Winian. Szybko otrzymał przydomek Columcille, "gołębica kościoła" i stąd później łacińskie imię Columba (Kolumba, Kolumban). Podobno Kolumban natychmiast po święceniach ufundował na własnych ziemiach klasztor, a kolejne 15 lat spędził wędrując po Irlandii i głosząc Ewangelię. Ślady jego znaczyły dziesiątki nowych klasztorów. Był też założycielem klasztorów w Donegal.

Kolumban był człowiekiem wielkiej kultury, wybitnym znawcą celtyckiej sztuki monastycznej. To on bowiem założył klasztory w Derry i Durrow, a być może także w Kells, z których dotarły do naszych czasów największe arcydzieła miniatury irlandzkiej. Potrafił jednak również doceniać sztukę świecką, bronił bardów i muzyków swego czasu przed tymi mnichami, którzy chcieli zlikwidować ich działalność.

Jedna z legend opowiada, jak to w jednym z klasztorów przyjął człowieka oskarżonego o morderstwo. Król Irlandii Diarmaid, by schwytać zabójcę, wysłał żołnierzy, którzy wdarli się do świątyni. Kolumban i cały jego klasztor stanęli w obronie świątyni. W walce pod Cuil Dremne zginęło prawie trzy tysiące królewskiego wojska, lecz Kolumban, zamiast napawać się zwycięstwem, obwinił siebie o ich śmierć. Skazał się na wygnanie i przyrzekł, że grzech swój odpokutuje, nawracając trzy tysiące pogańskich dusz na łono Kościoła.

W 563 Kolumban jako kapłan i opat wraz z dwunastoma swoimi współtowarzyszami opuścili Irlandię i osiedlili się na Jonie (Hy), niewielkiej wysepce położonej u południowo-zachodnich wybrzeży Szkocji. Tam właśnie wzniósł nowy klasztor i zaczął głosić Słowo Boże szkockim poganom. Jak głoszą legendy, nie było im z początku łatwo – ale pewnego dnia, gdy lokalny władca kazał zamknąć bramy zamku przed mnichami, Kolumban uczynił znak krzyża i stał się cud: brama sama się otwarła na oścież. W obliczu tego cudu, o którym wieści szybko się rozeszły po całym kraju, serca pogan zmiękły i otwarły się na naukę Chrystusa.

Jona stała się słynnym centrum zakonnym, który rychło rozrósł się w potężną kongregację mniszą. W jego skład wchodziły liczne klasztory w Szkocji i Irlandii. Jona stała się też centrum misjonarskim; stamtąd wyruszali ewangelizatorzy plemion pogańskich Piktów i anglosascy misjonarze do kolonii irlandzkich w Szkocji; z Jony później wyszły całe rzesze misjonarzy, chrystianizujących kontynent europejski. Jona była też sławnym ośrodkiem kultu i chrześcijańskiej nauki, a do samego Kolumbana, który szeroko zasłynął z pobożności i mądrości, ściągali po wsparcie i porady wierni z najdalszych krańców Brytanii.

Święty przebywał na wyspie Jona 34 lata; znaczną więc część swego czasu poświęcił kierowaniu założonym przez siebie klasztorem oraz tworzeniu hymnów i pieśni o ogromnej wartości poetyckiej i duchowej. Zmarł tam 9 czerwca 597. W ikonografii św. Kolumban przedstawiany jest najczęściej jako benedyktyn (mimo, że nigdy nie wstąpił do tego zakonu), w momencie śmierci (zmarł tuż przed jutrznią). Jest patronem Szkocji i Irlandii, chroni przed ogniem i piorunami oraz przed plagą myszy i szczurów. Jego przepowiednie sprawiły, że stał się patronem irlandzkich poetów. Przyczynki do lektury:

"Kolumba wydał ostatnie dyspozycje swoim uczniom: "Kochajcie się wzajemnie bez udawania. Trwajcie w pokoju. Jeśli pójdziecie tą drogą za przykładem świętych ojców, Bóg, który daje siłę ku dobremu, pomoże wam, a ja wstawiać się będę za wami, mieszkając z Nim".

Rozległ się dźwięk dzwonu wzywającego na oficjum o północy. Święty podniósł się pośpiesznie i jako pierwszy udał się do kościoła, gdzie ukląkł do modlitwy koło ołtarza. Wierny sługa Diarmait, który był przy nim blisko, zobaczył, jak cały kościół napełnił się światłem promieniującym od świętego. Kiedy bracia stanęli w progu kościoła, światło znikło. Po omacku Diarmait odnalazł Kolumbę, który leżał przed ołtarzem. Mnisi zeszli się wokół niego z lampkami i rozpoczęli lament nad swym umierającym ojcem. Wówczas święty otworzył oczy i rozejrzał się dokoła. Na jego twarzy rysowała się jakaś cudowna radość. Diarmait podtrzymał mu prawą rękę, aby pomóc mu pobłogosławić chór braci, po czym święty oddał ducha" (Adomnan, "Żywot Kolumby" 3, 23).

Wasze komentarze:

Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy.

Autor Treść

Nowości 10 grudnia - Wspomnienie Matki Bożej Loretańskiej Modlitwa do Matki Bożej Loretańskiej Litania do Najświętszej Maryi Panny Madonna z Loreto Sługa Boża Wincenta Jadwiga Jaroszewska Myśli serca o dzieciach

Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2024

Poprzednia

[ Powrót ]

Następna