Wkład Pallotynów w rozwój kultu Miłosierdzia Bożego w Polsce

Dla potwierdzenia stawianej tezy opierają się na pismach ascetycznych swojego Założyciela, z których wnioskują, że Boże Miłosierdzie stało się dla Pallottiego "prawdą egzystencjalną, kształtującą całe jego życie i osobowość". W tym kontekście wyróżniają dwa okresy jego życia. Pierwszy związany z opisem przeżyć rekolekcyjnych odbytych w lipcu 1839 roku w Camaldoli w formie dokumentu pt. Triumf miłosierdzia Bożego, a drugi przeżyty w czasie rewolucyjnych wstrząsów doby Wiosny Ludów, opisany w tzw. Listach łacińskich. Jeżeli w pierwszym okresie zanurzał się w oceanie Miłosierdzia Bożego, to w drugim stał się apostołem ufności w Boże Miłosierdzie, widząc w nim ocalenie dla Kościoła i swojego dzieła (zob. A. Hassa, O Bractwie Miłosierdzia Bożego dla Polski z roku 1848, w: Powołanie człowieka, t. 2: "...Bo Jego Miłosierdzie na wieki (Ps 13S)", Poznań-Warszawa 1972, s. 330-331).

Wraz z objawieniami s. Faustyny Kowalskiej (1905-1938) rozpoczął się proces rozpoznania doktrynalnego Miłosierdzia Bożego jako przymiotu Boga w różnych aspektach teologiczno-filozofkznych przy równoczesnym rozwijającym się kulcie Miłosierdzia Bożego, którego propagatorami byli ks. Michał Sopoćko i poszczególne zgromadzenia zakonne, jak siostry Matki Bożej Miłosierdzia (J. Machniak, Miłosierdzie Boże. III. Kult M.B., w: Encyklopedia Katolicka, 1.12, Lublin 2008, kol. 1113), Księża Marianie (E. Kisiel, Stan kultu Miłosierdzia Bożego w Polsce oraz perspektywy jego rozwoju, w: Powołanie człowieka, t. 8: Wobec tajemnicy Bożego Miłosierdzia, red. L. Balter, Poznań 1991, s. 108), a także Księża Pallotyni.

Jeśli marianów na czele z ks. Józefem Jarzębowskim MIC i Julianem Chróściechowskim MIC uznaje się za inicjatorów rozprzestrzeniania się kultu Miłosierdzia Bożego poprzez aktywność wydawniczą, to niewątpliwie pallotynów można uznać za propagatorów kultu od strony doktrynalnej. Ponadto obydwa zgromadzenia tworzyły ośrodki kultu Miłosierdzia Bożego. Marianie w Hereford na terenie Anglii w swoim domu utworzyli ośrodek apostolstwa na rzecz Miłosierdzia Bożego, a pallotyni podobne ośrodki utworzyli na terenie Francji i Polski (F. Cegiełka, Z historii kultu Miłosierdzia Bożego w świecie, "Collectanea Theologica", R. 52:1982, nr 1,s. 149).

Po zakończeniu II wojny światowej na obczyźnie znalazło się gros kapłanów, w tym kapłani Prowincji Polskiej Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego. We Francji głównym ośrodkiem duszpasterstwa polskiego była Polska Misja Katolicka, której rektorem z nominacji prymasa Polski, ks. kard. Augusta Hlonda, od 18 czerwca 1937 roku pozostawał ks. Franciszek Cegiełka SAC. Faktyczne obowiązki rektora Misji przejął już w grudniu 1936 roku po ks. Witoldzie Paulusie (R. Dzwonkowski, Pallotyni polscy w pracy dla wychodźstwa, w: Działalność męskich zgromadzeń zakonnych wśród Polonii, red. J. Bakalarz i in., Lublin 1982, s. 157; F. Gomułczak, Cegiełka. Pasterz Polonii, Ząbki 2014, s. 73). W tym samym czasie w Polskiej Misji Katolickiej pracowali też inni pallotyni, jak ks. Piotr Oramowski SAC, który był sekretarzem Misji i proboszczem polskiego kościoła w Paryżu przy Misji, ks. Franciszek Bobrowski SAC, pracujący jako duszpasterz objazdowy emigracji polskiej, i ks. Ignacy Olszewski SAC, sezonowo pomagający w biurze Misji (S. Tylus, Prace polskich pallotynów wśród emigracji (do utworzenia francuskiej Regii Miłosierdzia Bożego - 2 VII11946), "Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne", t. 66:1996, s. 480). Z inicjatywy ks. Franciszka Cegiełki SAC pallotyni rozpoczęli pracę w Amiens, zakładając w stolicy Pikardii swój pierwszy dom, który od początku stał się ożywioną placówką duszpasterską (R. Dzwonkowski, Pallotyni polscy..., s. 158). Talent organizacyjny, dyplomatyczny i oratorski ks. Franciszka Cegiełki przyczynił się wydatnie do wzrostu prestiżu Misji wśród Polonii i w społeczeństwie francuskim, co szczególnie uwydatniło się po kampanii wrześniowej wraz z utworzeniem we Francji polskiego rządu i napływem nowej fali uchodźców z kraju (tenże, Polska opieka religijna we Francji 1909-1939, Poznań-Warszawa 1988, s. 69). Jego kontakty z polską emigracją i rządem na uchodźstwie spowodowały, że pallotyni pracujący w Polskiej Misji Katolickiej, jak również w delegaturze francuskiej, pozostawali w kręgu zainteresowania gestapo.

Część z nich nie uniknęła nawet aresztowań. Osadzeni w obozach koncentracyjnych zawdzięczali swoje ocalenie Opatrzności Bożej i Miłosierdziu Bożemu. Tak było w przypadku ks. Franciszka Bobrowskiego SAC, który był więźniem obozu w Bergen-Belsen, oraz ks. Franciszka Cegiełki SAC, więźnia obozów koncentracyjnych w Sachsenhausen i Dachau. To właśnie w Dachau zapoznał się z koronką do Miłosierdzia Bożego, będąc przekonanym, że dzięki tej modlitwie s. Faustyna Kowalska wyprosiła mu powrót do zdrowia i cudowne ocalenie (A.M.P. Pietrzyk, Pallotyni zawsze wierzyli w prawdziwość przesłania siostry Faustyny, "Annuntianda", R. 24:2016, nr 265, s. 64).

Więźniami obozów koncentracyjnych byli także księża: Stefan Treuchel SAC, Jan Wroński SAC, Kazimierz Mielewski SAC, Bruno Marciniak SAC, jak również bracia pallotyni Władysław Święs, Bronisław Pajewski i Piotr Kasprzak.

Kiedy pallotyńska Rada Generalna 2 sierpnia 1946 roku przekształciła delegaturę francuską w Regię, zależną od polskiej prowincji, pallotyńscy więźniowie obozów koncentracyjnych optowali za nadaniem jej tytułu "Miłosierdzia Bożego" jako dowód wdzięczności Bogu za opatrznościowe przetrwanie wojny i obozów koncentracyjnych. Jednakże Rada Generalna, 5 grudnia 1946 roku zatwierdzając Regię francuską, nadała jej tytuł "Chrystusa Miłosierdzia". Wówczas pierwszy superior Regii, ks. Bronisław Wiater SAC, w liście z 12 grudnia 1946 roku, skierowanym do generała pallotynów ks. Karla Hoffmanna SAC, prosił o przywrócenie proponowanej wcześniej nazwy "Miłosierdzia Bożego", na co też Rada Generalna wyraziła zgodę 20 grudnia 1946 roku (S. Tylus, Kalendarium dziejów Regii Miłosierdzia Bożego (1946-2016), Warszawa 2017, mps, s. 9-10).

Strukturę Regii Miłosierdzia Bożego stanowiły domy w Chevilly i Osny na terenie Francji oraz dom w Montevideo na terenie Urugwaju, a stan personalny łącznie z księżmi, profesami i nowicjuszami pracującymi w Regii i do niej przynależnymi wykazywał 33 osoby.

Pallotyni związani z Regią Miłosierdzia Bożego odegrali ważną rolę w procesie kształtowania się kultu Miłosierdzia Bożego. Dla jego potrzeb utworzyli w 1950 roku stowarzyszenie Apostolat de la Misericorde Divine w Osny, którego prezesem był ks. Alojzy Misiak SAC. Z jego inicjatywy powstało w Osny Centrum Miłosierdzia Bożego, a w 1954 roku powołał do życia czasopismo "Messager de la Misericorde Divine", które jako półrocznik ukazywało się do 1959 roku. W niedzielę przewodnią 1950 roku rozpoczął w Osny obchody święta Miłosierdzia Bożego. Ksiądz Alojzy Misiak SAC podjął się także pracy formacyjnej czcicieli Miłosierdzia Bożego, wskazując im m.in. potrzebę otoczenia kultem obrazu Chrystusa Miłosiernego, dążenie do ustanowienia święta Miłosierdzia Bożego oraz zgłaszania otrzymanych łask za wstawiennictwem s. Faustyny (A.M.P. Pietrzyk, Pallotyni zawsze wierzyli..., s. 66-68; przyp. 39).

Podjęcie przez ks. Alojzego Misiaka SAC tematyki związanej z duchowością s. Faustyny i zbieraniem odpowiednich materiałów na rzecz ewentualnego procesu beatyfikacyjnego było o tyle zasadne, że już w maju 1951 roku jego osoba znalazła się w ścisłym gronie pal- lotyńskiej grupy postulatorów. Generał pallotynów ks. Wojciech Turowski SAC, uwzględniając prośbę przełożonej generalnej Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia, m. Róży Kłobukowskiej, wyznaczył 22 maja 1951 roku na postulatora procesu beatyfikacyjnego radcę generalnego w Rzymie, ks. Stanisława Suwałę SAC, który w styczniu 1952 roku wskazał wicepostulatorów procesu beatyfikacyjnego.

Wicepostulatorem na Francję i Europę Zachodnią został ks. Alojzy Misiak SAC, a na Polskę wyznaczony został ks. Jan Maćkowski SAC. Podejmując się zleconego zadania, ks. Maćkowski udał się do Krakowa, by zebrać odpowiednią dokumentację, na którą składać się miały zeznania sióstr znających s. Faustynę oraz kierowników duchowych mistyczki, ks. Michała Sopocki i ks. Józefa Andrasza SJ. Po śmierci ks. Jana Maćkowskiego SAC (+29.08.1952) pracę tę kontynuował ks. Alojzy Żuchowski SAC, który przygotował dokument przedstawiający opinie o świętości s. Faustyny oraz dowody autentyczności jej posłannictwa. Ponadto ks. Stanisław Suwała SAC postanowił jeszcze poszerzyć krąg wicepostulatorów, wyznaczając 21 marca 1956 roku ks. Mieczysława Leszczyńskiego SAC odpowiedzialnym na teren Stanów Zjednoczonych (S. Tylus, Kalendarium dziejów Regii..., s. 16,19). Praca na rzecz tzw. pallotyńskiej postulacji trwała prawdopodobnie do marca 1959 roku, czyli do czasu ukazania się Notyfikacji Kongregacji Świętego Oficjum (A.M.P. Pietrzyk, Pallotyni zawsze wierzyli..., s. 65).

ks. Tomasz BłaszczykTekst pochodzi z Kwartalnika Pollotyńskiego Apostoł Miłosierdzie Bożego Lipiec-Sierpień-Wrzesień nr 3 2018 Wasze komentarze: Anna,15,11,2018: 15.11.2018, 23:41 Swieta Rito prosze cie o pozytywna wizyte w szpitalu i rozpoczecie leczenia oraz dziekuje za otrzymane. laski (1) Autor Treść Nowości św. Agnieszka z Montepulciano Modlitwa do św. Agnieszki z Montepulciano Litania do św. Agnieszki z Montepulciano Do La Salette przybywają pielgrzymi z całego świata Drugi znak - wielki smok (Ap 12,3-6) Czy apostolskie zalecenie powstrzymywania się od krwi dziś już nie obowiązuje? Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna