Jak to załatwić?

- Buu, buuu, co ja teraz pocznę! To była najukochańsza z moich lalek. Nigdy dotąd, no nigdy, się z nią nie rozstawałam. Nie zasnę bez niej... - lamentuje dziewczynka.

Święty z małym, błogosławiącym światu Jezuskiem na ręku, patrzy z wysokości na płacząca Kasię, żal mu jej z całego serca, ale nic nie odpowiada. Trudna sprawa, bardzo trudna, nawet dla świętego od wszelkich zgub.

Kasi wydało się, że święty aż głowę opuścił, stroskany. Ale prosi go dalej: - Wiesz, kochany św. Antoni, to nie była zwykła lalka. Pamiątkowa. Dostałam ją od mamy chrzestnej, gdy byłam jeszcze całkiem malutka. "Rosła" ze mną zna wszystkie moje smutki i tajemnice. Tak ją kochałam... O, jak mi smutno - płacze, że już ledwo widzi świętą postać przez łzy.

Ale - czy to możliwe? - wydaje się jej, że św. Antoni, bardzo smutnym " spojrzeniem, jakby wskazywał jej na coś z tyłu.

Wstaje Kasia spod figurki, ogląda się - tak! tak! Znalazła się zguba! Jest Ola! Kochana Ola! Trzyma ją w objęciach ta mała Agnieszka, co mieszka z mamą pod lasem. Jak dobrze, że znalazła Olę!

Agnieszka jest zwykle smutna, płaczliwa. Trudno się dziwić, nie ma tatusia i jest im z mamą bardzo ciężko. Agnieszka rzadko bawi się z innymi dziećmi, mówią że się wstydzi, bo nie ma zabawek takich jak inni.

A teraz - Kasia oczom nie wierzy - Agnieszka jest taka radosna, coś mówi do Oli, śpiewa jej, jak by to była nie lalka lecz prawdziwe dziecko, i co chwilę całuje ją w różowe plastikowe policzki.

- Kasiu, popatrz, znalazłam lalkę na łące! Patrz, jaka śliczna! To jakby stał się cud, bo jest dokładnie taka o jakiej zawsze marzyłam! Zobacz Kasiu, chcesz ją potrzymać? Albo nie - pobawmy się razem. Ja będę jej mamą a ty - chcesz? - bądź jej ciocią. Jaka jestem szczęśliwa!

Agnieszka z radości nie dopuszcza Kasi do głosu, tak że Kasia nie ma kiedy powiedzieć, że to jej lalka. A im więcej Agnieszka mówi, im jest dla niej milsza, tym trudniej Kasi upomnieć się o swoją zabawkę. Już wie, że nie będzie umiała odebrać Agnieszce jej skarbu. <

Teraz zrozumiała, dlaczego tak smutną twarz miał św. Antoni. Co on biedny miał zrobić? Odebrać zabawkę jednej, a oddać drugiej dziewczynce? Choć Ola to własność Kasi, a własność powinna wrócić do właściciela... No tak, ale Kasia ma jeszcze tyle innych lalek, a Agnieszka właściwie żadnej...

I nagle, w jednej chwili, Kasię oświeciła iście Salomonowa myśl. Zaproponuje Agnieszce zamianę. Zaproponuję jej, aby wybrała sobie spośród jej lalek jaką będzie chciała, ale niech odda jej tę najukochańszą I od razu zrobiło się jej lekko na sercu. Jednocześnie pomyślała o św. Antonim. Czyżby to on "podpowiedział" jej ten pomysł? Zaniesie mu za to bukiet najpiękniejszych kwiatów i najszczersze podziękowanie.

Ewa KunickaZ książki "Baśnie lwowskie", wydanej przez WDP "Bernardinum" "Mały Pielgrzym" nr 10/99 Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości Małżeństwo - echo pierwotnej jedności Katecheza: Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich Trójca Święta i Maryja Wiersze na Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny Boże Narodzenie opowiada nam historię Boga, który stał się Dzieckiem Najbardziej popularne Godzina Łaski Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Modlitwa o Cud Poprzedni [ Powrót ] Następny