Na końcu świata - Opowiadania dla ducha

«Czy Bóg może osądzać? A co On sam wie na temat cierpienia?», wybąkała pewna stojąca w pierwszym rzędzie młoda niewiasta. Zawinęła sobie rękaw, by móc pokazać wytatuowany na ramieniu numer, który wyciśnięto w obozie koncentracyjnym. «Przeżyliśmy wszystko to, co wydawało się niemożliwe do przeżycia, byliśmy bici i torturowani na śmierć!».

Stojący w innej grupie młody Afrykanin pokazał Mu swój kark. «A co powiesz na to?», wskazując na ślady po duszeniu. «Byłem maltretowany. Jedyną zbrodnią, którą popełniłem było to, że jestem czarny».

W jeszcze innej grupie oczekującego tłumu stała studentka z małym dzieckiem i podkrążonymi oczami. «Dlaczego muszę tak cierpieć?», wyszeptała. «To nie była moja wina».

A w głębi doliny stały jeszcze setki innych zbuntowanych grup. Każda z nich skarżyła się na Boga, za to, że dopuścił, aby na ziemi panowało tak wielkie cierpienie.

Bóg mógł być szczęśliwy, bo żył w miejscu, które było tak piękne i panowało tam tyle dobra, nie było cierpienia, głodu i nienawiści. Czy mógł więc sam wiedzieć coś o tym, czego musiał doświadczać człowiek na ziemi? Bóg miał życie bardzo spokojne, mówiono.

Każda ze zbuntowanych grup wydelegowała reprezentanta, który, jej zdaniem, ucierpiał najbardziej. Żyda, Afrykanina, ofiarę Hiroszimy, kalekę dotkniętego chorobą Bergera, dziecko z wodogłowiem. Ci wszyscy zgromadzili się na środku placu, aby móc między sobą porozmawiać. Byli starannie przygotowani do opowiadania o swoim przypadku.

Chcieli przekonać Boga o tym, że aby móc ich osądzać, sam powinien najpierw przeżywać to, co było ich udziałem. Uważali, że obowiązkiem Boga jest najpierw zejście na ziemię, aby móc przeżyć różne tragedie ludzkie.

«Każcie Mu się urodzić Żydem. Sprawcie, aby najpierw poddany był w wątpliwość jego sposób przyjścia na świat. Dajcie Mu taki nadmiar pracy, żeby nawet Jego najbliżsi pomyśleli, że chyba zwariował. Spowodujcie, aby był zdradzony przez swoich przyjaciół. Zmuście Go do tego, aby musiał składać zeznania, był osądzany przez przekupionych adwokatów i potępiany przez tchórzliwych sędziów. Niech będzie torturowany. I wreszcie pozwólcie, aby poczuł się śmiertelnie samotny. A jeszcze później zamordujcie Go. Zniszczcie go w taki sposób, by nie było najmniejszej wątpliwości o Jego śmierci. I czyńcie to w obecności świadków».

Podczas, gdy każdy z nich przedstawiał swój punkt widzenia, dookoła roznosił się aprobujący szept wszystkich pozostałych.

Kiedy ostatni zakończył mówić, nastąpiła wielka cisza. Nikt nie miał odwagi, aby cokolwiek jeszcze dopowiedzieć. A to dlatego, że w trakcie opowiadań wszyscy zdali sobie sprawę, iż Bóg doskonale rozumiał ich cierpienia.

Bruno Ferrero Wasze komentarze: Maria: 04.02.2013, 19:21 Nigdy nie mozna rezygnowac z daru zycia, a trzeba szukac Boga,On daje sie znalezc tym co Go szukaja,to jest prawda i zawsze poda swoja pomocna dlon,gdy czlowiek szczerze sie modli. Dla Boga nie ma nic niemozliwego i tylko w Nim pokonujemy wszystkie trudnosci.Powodzenia.,p.Robercie robert: 23.06.2012, 20:19 dziekuje ci Boze za takie zycie.za tyle bólu i cierpienia.Dobrze sie bawiles gdy widziałes jak cierpie.ale juz czas skonczyc moje cierpienie.Tyle lat samotnosci. (1) Autor Treść Nowości św. Agnieszka z Montepulciano Modlitwa do św. Agnieszki z Montepulciano Litania do św. Agnieszki z Montepulciano Do La Salette przybywają pielgrzymi z całego świata Drugi znak - wielki smok (Ap 12,3-6) Czy apostolskie zalecenie powstrzymywania się od krwi dziś już nie obowiązuje? Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzedni [ Powrót ] Następny