Dobro dużej rodziny

Upowszechnia się negatywne nastawienie do dużych rodzin. Są one często przedmiotem ubolewania sąsiadów, kolegów w pracy czy nawet krewnych. Można usłyszeć: "Czy nie wiedzą, jak zapobiegać ciąży?", "Zwariowali, czwarte dziecko w dzisiejszych czasach?" Terminy "planowanie rodziny" i "odpowiedzialne rodzicielstwo" kojarzą się z ograniczeniem liczby dzieci do najwygodniejszego minimum. W konsekwencji najczęściej spotyka się rodziny z jednym czy dwojgiem dzieci, nawet w sytuacji, gdy małżonkowie mogliby pozwolić sobie na większą liczbę potomstwa.

Dosyć powszechnie uważa się takie ograniczenie wielkości rodziny za rzecz dobrą, tymczasem jest to pozbawienie siebie dobra. Sobór Watykański II mówi: "Dzieci są najcenniejszym darem małżeństwa i rodzicom przynoszą najwięcej dobra" (Gaudium et spes, 50). Małżonkowie jednak, jakże często wolą mieć mniej tzw. dóbr małżeńskich (niematerialnych), aby mieć więcej dóbr materialnych. Jakość życia, coraz bardziej materialistycznego i coraz mniej ludzkiego (stawiają przecież rzeczy nad ludzi) wypływa z tego właśnie wyboru.

Wyobraźmy sobie dwa małżeństwa: pierwsze bezdzietne, ma obszerny dom w eleganckiej dzielnicy dużego miasta, weekendowy domek w górach, dwa samochody, wakacje spędzają każdego roku za granicą; i drugie, które ma siedmioro dzieci, stary dom na wsi, starego Fiata 125, a wakacje spędza w domu. Które z nich jest zamożniejsze?

Dzieci wzmacniają miłość małżeńską

Dzieci wzmacniają małżeńską miłość. Osoby zakochane w sobie chcą robić różne rzeczy razem; razem projektują wnętrze swojego mieszkania, razem kupują meble... Chcą mieć coś, co będzie w sposób szczególny "ich" - jako owoc wspólnej decyzji i działania. Czują, że będzie to ich łączyć. Nie może być nic bardziej wspólnego i osobistego dla małżonków niż ich dzieci. Inni ludzie mogą mieć takie same, bądź podobne mieszkania, samochód, meble, ale nikt nie może mieć "ich" dzieci. Każde dziecko jest jedynym w swoim rodzaju żywym pomnikiem ich miłości.

Społeczeństwa stawiaj ą pomniki, aby przywołać pamięć wielkich wydarzeń i utrzymać żywe wartości, które tym wydarzeniom towarzyszyły. Małżonkowie również potrzebują takich pomników. Kiedy romantyzm pierwszej miłości zaczyna zamierać, wtedy każde dziecko pozostaje świadectwem głębokości, jedyności i całkowitości daru z siebie oraz przyczynia się do dalszego dawania.

Spotyka się obecnie coraz więcej małżeństw, które zawierały ślub z miłości, ale które załamały się, ponieważ odkładały poczęcie dziecka, pozbawiając w ten sposób swoją miłość naturalnego wsparcia. Dwoje zakochanych, bezustannie wpatrując się sobie w oczy, zaczyna stopniowo dostrzegać w sobie nawzajem wady. Kiedy poświęca im przesadnie dużo uwagi, mogą stać się nie do zniesienia. Jeżeli zaś małżonkowie nauczą się patrzeć razem na swoje dzieci, będą w konsekwencji mniej koncentrować się na sobie. Jeżeli miłość małżeńska ma wzrastać, musi kontemplować i być kontemplowana przez kogoś innego, zrodzonego z tej miłości.

Formacja charakteru dziecka jest łatwiejsza i pełniejsza, kiedy ma ono wiele braci i sióstr. Dziecko rośnie wtedy w środowisku rodzeństwa w różnym wieku, o różnych temperamentach, oczekiwaniach, pragnieniach. Uczy się stale, przez cały dzień, obcowania z różnymi osobowościami. Ma więcej możliwości, żeby stać się otwarte, hojne, uprzejme, troskliwe. Nawet nieuniknione kłótnie stają się lekcją przebaczania, cierpliwości, zrozumienia. Dzieci żyją w ten sposób w środowisku bogatszym w wartości (choć może uboższym w rzeczy) i dlatego bardziej sprzyjającym ich ogólnoludzkiemu rozwojowi.

Ojciec pięciorga dzieci, który sam wychował się w wielodzietnej rodzinie, opowiada, że nigdy nie miał trudności ze zrozumieniem, co to znaczy dzielić się i dlaczego myślenie o innych, zamiast o sobie, jest takie ważne. Nauczył się tego w swojej dużej rodzinie. Jeżeli poszukamy źródeł własnego egoizmu, to z pewnością znajdziemy je we własnym dzieciństwie. Rodzice czynią dziecku (a w konsekwencji i sobie) złą przysługę, jeżeli pod pretekstem zapewnienia mu materialnych wygód pozbawiają go wpływu, jaki mogłaby mieć na jego rozwój obecność braci i sióstr. Rzeczy nigdy nie zastąpią obecności drugiego człowieka.

Dla wierzących rodziców poczęcie dziecka jest świętym wydarzeniem. Rozpoczyna się bowiem w tym momencie życie, które już nigdy nie ustanie. Powołana zostaje do istnienia istota, która będzie miłować swego Stwórcę, służyć Mu, żyć dla Niego, a w końcu cieszyć się z Nim wieczną radością. Cóż może dać matce albo ojcu w sędziwym wieku więcej pokoju niż myśl, że byli hojnymi w stosunku do Boga, dając życie wielu dzieciom i wychowując je w wierze.

Dzieci są faktycznym bogactwem rodziców. Tak wiele małżeństw cierpi przez dobrowolnie wybrane zubożenie, spowodowane odrzuceniem daru rodzicielstwa. Bogate w rzeczy zachodnie społeczeństwa, do których poziomu niektórzy Polacy tak usilnie aspirują, przejdą do historii jako biedne, bo wyprane z wielu prawdziwie ludzkich wartości.

Jan Bilewicz Publikacja za zgodą redakcji Miłujcie się!, nr 11-12/1998 Wasze komentarze: .....: 08.03.2012, 16:32 nie zgadzam się z autorem,"Spotyka się obecnie coraz więcej małżeństw, które zawierały ślub z miłości, ale które załamały się, ponieważ odkładały poczęcie dziecka, pozbawiając w ten sposób swoją miłość naturalnego wsparcia." Małżeństwo wcale nie musi być"załamane" z powodu braku potomstwa wcale nie musi się w nim "psuć".W naszym kraju coraz częściej słyszy się , że nastąpił niż demograficzny . Z mojego pkt. widzenia ponieważ szczerze pragnę dzieci i jestem w temacie, za sprawą polityki i narastającego bezrobocia można powiedzieć ,że jest to cios w Polską rodzinę , przypuszczam że żadne szanujące się małżeństwo nie chciałoby wychowywać swoich "pomników miłości"( którą pielęgnowali przez lata) na skraju biedy, frustracji oraz braku materialnego zaplecza dla tego dziecka i z czystego rozsądku odkładają tą decyzję na później. ***: 21.08.2008, 01:11 Uważam,że ani posiadanie wielkiego majątku, ani posiadanie dużej ilości potomstwa nie są gwarantem szczęścia. Problem tkwi w nas samych, czy potrafimy odpowiednio korzystać z tego dużego majątku i z miłością, odpowiedzialnie wychować nasze potomstwo na dobrych, wrażliwych i odpowiedzilnych ludzi. Fakt. Jako matka trójki dzieci czasami spotykam się ze zdziwieniem znajomych,że aż troje ale to nie są aż takie częste przypadki.Ubolewam jedynie nad tym, że w państwie prowadzącym politykę prorodzinną jest taka słaba opieka nad rodzinami wielodzietnymi. Mam tu głownie na myśli długość urlupu macierzyńskiego i bardzo mało płatny urlop wychowawczy co czasami zmusza mamy do pojscia do pracy zaraz po urlopie macierzyńskim. Jasia: 28.02.2008, 12:48 Wyobraźmy sobie dwa małżeństwa: pierwsze bezdzietne, ma obszerny dom w eleganckiej dzielnicy dużego miasta, weekendowy domek w górach, dwa samochody, wakacje spędzają każdego roku za granicą; i drugie, które ma siedmioro dzieci, stary dom na wsi, starego Fiata 125, a wakacje spędza w domu. Które z nich jest zamożniejsze? - Myślę, że są to przesadne uogólnienia. (1) Autor Treść Nowości św. Ekspedyt Modlitwa do św. Ekspedyta Litania do św. Ekspedyta św. Elfeg św. Leon IX Urodziny jeżyka Jasia Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 [ Powrót ] Następna