Obraz Matki - Adonai.pl

W swoich wierszach wciąż przywołuje Pan obraz matki. W całej Pana twórczości wyczuwa -się ów rodowód "... z matki czekającej na progu", dlatego do Pana zwracam się z pytaniem o Matkę. Kim była, czym jest dla Pana?

- Mama - to w rozmaitych realnościach miejsce najczulsze. O realnościach tu mówię, bo Ona zapewne by nie chciała, abym cokolwiek w sobie. kiedy o Niej myślę, mitologizował. Moja Matka była realistką. Po chłopsku realistką. Wierzącą realistką. Wiedziała, że w życiu pewne rzeczy muszą być zrobione; że pomodlić się trzeba, i trzeba w garnek zebrać juchę, która tryska z zaszlachtowanego wieprza, i trzeba umieć spożytkować tę krew przy wyrobie kaszanki, bo nic z darów ducha i natury nie powinno się zmarnować. Mama to ktoś, kto mimo, iż dawno odszedł z tego świata, stale mnie zapytuje o sens, o wartość tego co robię. Może trzeba by tu powiedzieć skromniej: o przyzwoitość. Nie zawsze o tym pamiętam tak, jak by należało, ale najważniejsze, że Ona jest z tym swoim pytaniem.

- To wielki dar mieć świadomoość takiego czuwania, mieć nad sobą taki autorytet i punkt odniesienia. To wspaniały posag mądrej matki. Czy coś jeszcze ze spraw ważnych matka zostawiła Panu - jako człowiekowi, jako poecie?

- Bardzo wiele. Choćby i ten wzór, że szła przez życie z uporem, powierzając się i Bogu, i temu życiu, i trochę swoim marzeniom. Sądzę, że lubiła marzyć, ale nie lubiła, albo raczej: nie umiała fantazjować. I to mi chyba po Niej zostało. W swojej twórczości też uważałbym się raczej za realistę.Realistę, który lubi pomarzyć.

- Kiedy w pamięci próbuję sobie odtworzyć Jej wizerunek, to najpierw czuję ciepło Jej twarzy, i spojrzenie uważne, troskliwe. A zaraz potem widzę Jej ręce; bardzo spracowane ręce.

- To bardzo znamienne. Symboliczne. Właśnie tak jak na poetę przystało. Ale chciałabym zapytać Pana o jeszcze jedną Matkę, tę szczególną - Matkę Bożą. Czym jest dla Pana?

- Maryja? Jako Matka Jezusa jest dla mnie Matką wszystkich matek. To Ta, która zna realności naszego życia, jego ból, i szczęście, i podnosi to wszystko wyżej - ku Temu, który dał nam siebie, i który jest początkiem i końcem wszystkiego; i źródłem Prawdy, i samą Prawdą i źródłem Miłości, i samą Miłością i źródłem Życia, i samym Życiem... Wydaje mi się, że coraz lepiej rozumiem słowa tej starej pieśni: "Do kogóż wzdychać mamy, nędzne dziatki? Tylko do Ciebie, ukochanej Matki".

W Niej mieliśmy Matki, i będziemy mieć Matki. Tak wierzę. Bez tej wiary, czuję, byłbym bardzo ubogim człowiekiem. Może nawet: źle ubogim człowiekiem. Bo przecież mogą być różne ubogości, nieprawda?

Krystyna Holly Pismo Katolickie Pielgrzym nr 10/99 Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości św. Apoloniusz Modlitwa do św. Apoloniusza Modlitwa do św. Ryszarda Pampuri Kto zmartwił mamę? Wielkanocny ślub Katedra w Chartres Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna