Polskie letnisko - Rozważania

Zaplanowaliśmy z żoną urlop w... naszym domu w Polsce. Nic nadzwyczajnego, ale właśnie o taką zwyczajność nam chodziło. Tak się składa, że założyliśmy nasze gniazdko na wsi, niedaleko Warszawy. Ale broń Boże wspomnieć tutejszym mieszkańcom, że jest to wieś! To jest "letnisko" - już na samym początku mnie poprawiono i wytłumaczono mi, że to taki swojski "kurort". Jak postanowiliśmy, tak też uczyniliśmy. I już ten artykuł piszę, wyglądając z okna na piękny, zielony ogród i nasze sosny okupowane przez dzięcioły i wiewiórki.

Pierwszego dnia czegoś mi tutaj brakowało... o tak - hałasu! Wokół wszechogarniająca cisza. Wieczorem słychać tylko cykady. Jest aż za cicho! Włączyłem ulubionego Mozarta, żeby jakoś tę ciszę zagłuszyć. Jednak po kilku dniach powoli zacząłem się wyciszać i ja. Wyłączyłem muzykę, zacząłem wsłuchiwać się w odgłosy świerszczy i z daleka napływające echa gdakania kur, szczekania psów, rąbania drewna na opał, śmiechów dzieci. Mój słuch zaczął rozkoszować się tymi dźwiękami z życia, a myśli spontanicznie popłynęły ku Stwórcy życia i istnienia.

Polska wieś, a właściwie polskie letnisko, to bardzo ciekawe miejsce dla przybysza z innych stron. Panują tu pewne reguły, które nie są oparte ani na zdrowym rozsądku, ani na żadnej logice, ale są i trzeba ich przestrzegać. Przekonałem się o tym dość szybko, gdy tylko zostałem powitany w tych stronach jako obcokrajowiec. Po pierwsze, zasugerowano nam ceny wszelkich możliwych usług związanych z domem lub ogrodem przewyższające nawet ceny w Niemczech! Pomyślałem: no cóż, letnisko to w końcu nie wieś i za kurort trzeba płacić. Kiedy jednak za kilo ziemniaków zapłaciłem jak za kilogram złota, postanowiłem złożyć sprawy biznesowe w ręce mojej żony, a samemu oddać się kontemplowaniu natury i odwiedzaniu różnych okolicznych miejsc.

Pierwszym takim miejscem było sanktuarium maryjne w Loretto, znane zapewne Drogim Czytelnikom. To, co mnie od razu uderzyło przy wejściu na teren klasztorny, to widok radosnych, uśmiechniętych i... młodych (!) zakonnic, ubranych w czarne habity i czarne welony przy trzydziestostopniowym upale. Szok tym większy, że akurat trafiliśmy z żoną na śluby wieczyste siedmiu nowicjuszek, tak że Loretto pełne było świętujących sióstr, ich rodzin i kapłanów. Pewnie w Polsce taki widok nie wzbudza emocji, ale w kimś urodzonym i wychowanym w tak zlaicyzowanym jak Niemcy kraju, ów widok wzbudza najżywsze uczucia. W moim kraju podobnych rzeczy po prostu już się nie widuje. Nie ma zakonnic przechadzających się publicznie w habitach, nie ma ich nawet w sanktuariach! Tutaj są uśmiechnięte i na dodatek młode! W Niemczech można szukać zakonnic - choć jak igły w stogu siana - jeszcze tylko w Bawarii, ale już zazwyczaj nie noszą welonu, zamiast habitu mają coś na kształt fartucha czy dłuższej spódnicy i w najlepszym wypadku są w wieku 70+. I jeśli już się je widzi, to pojedynczo, a nie tyle na raz.

Ale wracając do sanktuarium, to jest mi ono bliskie jeszcze z dwóch innych powodów. Jedną z sióstr loretanek jest ciocia mojej żony, bardzo zacna, mądra i wspaniała zakonnica, z którą można porozmawiać na każdy temat.

Drugi powód to założyciel Zgromadzenia Sióstr Loretanek, błogosławiony ksiądz Ignacy Kłopotowski, propagator prasy katolickiej. Skoro jesteśmy teraz sąsiadami, to postanowiłem obrać go na mojego drugiego patrona na polu zawodowym, tuż obok św. Maksymiliana Marii Kolbego. Coraz bardziej odkrywam polskie letnisko i okoliczne zakątki, takie jak Loretto, więc już wiem, gdzie będę spędzał moje urlopy.

ks. Henryk Zieliński Tekst pochodzi z Tygodnika Idziemy, 15 sierpnia 2010 Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości św. Ekspedyt Modlitwa do św. Ekspedyta Litania do św. Ekspedyta św. Elfeg św. Leon IX Urodziny jeżyka Jasia Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna