Nie odkładać decyzji

Kościół wprawdzie usilnie zachęca, aby pary żyjące w związkach nieformalnych uporządkowały swoje zaniedbania, ale nikogo nie przymusza do ślubu. Wprost przeciwnie. Kościół uznaje małżeństwa zawierane niedo-browolnie, pod presją i przymusem za nieważne. Skoro narzeczeni mają sobie przysiąc miłość trwającą całe życie, to oczywiste, że w chwili wypowiadania tych słów ma ich łączyć miłość.

Jaka miłość? Nie wystarczy ciepła, życzliwa, ludzka relacja. Choć nie wymaga się też ognistego zakochania. Trzeba uznawać narzeczonego/narzeczoną za osobę godną naszej miłości i wierności do końca życia. Trzeba chcieć tego drugiego człowieka dla niego samego. Trzeba pragnąć, życia z nim/nią nie dla dziecka, nie z lęku przed samotnością, nie z wyrachowania, tylko z poczucia, że jest to ten człowiek, z którym chcę spędzić resztę mojego życia. Ma to być taki związek, aby mógł stać się dla innych obrazem nierozerwalnej miłości Chrystusa i Kościoła. Kościół nie sugeruje, że jak już jest dziecko, to trzeba automatycznie dopełnić to ślubem. Sakrament małżeństwa i drugi człowiek jest zbyt wielką wartością, aby był traktowany jako jakiś dopełniacz.

Naturalnie, Biblia i Kościół określają pożycie poza sakramentem małżeństwa, a także Państwa sposób zamieszkiwania ze sobą, jako grzech. Zachęcają do porządkowania swojego życia w taki sposób, aby dzieci przychodziły na świat w pełnym bezpieczeństwie kochającego się, sakramentalnego małżeństwa. Nie namawiam Pani do nierozważnego pójścia do ołtarza. Wydaje się rozsądniej, aby odłożyć decyzję o małżeństwie. Niech dziecko się urodzi. Niech jego rodzice doświadczą nieco realnego życia związanego z wychowywaniem malucha i z tej perspektywy podejmą decyzję: czy chcę spędzić z ojcem/mamą mojego dziecka resztę życia.

Myślę natomiast, że nie wolno też wiecznie, przez swoje lęki, odkładać "twardej" decyzji o małżeństwie, w sytuacji, kiedy nie ma ku niemu przeszkód. Wiele par żyjących bez ślubu powinno popatrzeć na krzyż Jezusa Chrystusa i wobec niego zadać sobie pytanie: Czy nie jest już najwyższy czas na sakrament?

ks. Marek Kruszewski

Tekst pochodzi z Tygodnika
Idziemy, 26 kwietnia 2009

Wasze komentarze:

Krejzolka: 05.06.2016, 08:51  Wspaniała wypowiedź Marii , dziękuję Ci za nią - trzymaj się cieplutko !!!!   RYSIEK : 29.03.2013, 17:20   ABY KAZDY TAK ZROZUMIAL  Maria: 20.05.2012, 00:16  Nawet nie wiecie jak znienacka można być w potrzebie. Od lat ciężko chora moja Mama przystępowała do Sakramentu Chorych w stanie przytomności.Ksiądz Kapelan znał Jej stan i ostatni raz udzielił Go w nocy, gdy Mama była jeszcze przytomna Odeszła w ubiegłym roku .Cierpiąc od lat na zupełnie inne schorzenie, znalazłam się w stanie zagrożenia życia. Nawet nie wiedziałam, że dopadł mnie zawał.Mamy w naszym szpitalu Księdza Kapelana i On sam zaproponował mi przyjęcie Sakramentu Chorych.Mam dopiero 57 lat i jestem pogodzona ze swoim bólem , który trawi mnie na co dzień od lat. Teraz jestem jeszcze mocniejsza. Niechby jeszcze moje cierpienie przełożyło się na lepsze życie mojego jedynego dziecka! Jestem szczęśliwa cierpiąc nie tylko dla jego szczęścia, bo Pan Bóg tak chce i takie życie mi wyznaczył.  Aga: 07.02.2012, 18:19  bardzo MĄDRA, dodająca otuchy wypowiedź:) dziękuję  klaudia: 01.02.2012, 18:54  dzięki to jest super?!!!! ;p  Tomek: 18.07.2010, 19:36  Dziękuje!

(1)

Autor Treść

Nowości Nowenna przed uroczystością Niepokalanego Poczęcia NMP - dzień 3 Modlitwa do św. Karola de Foucauld Litania do św. Karola de Foucauld Rachunek sumienia dla dzieci Modlitwa do św. Florencji Modlitwa do bł. Klementyny Nengapety

Najbardziej popularne Tajemnica Szczęścia Godzina Łaski Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Modlitwa o Cud

Poprzednia

[ Powrót ]

Następna