Odcienie samotności
Zbliżał się wieczór. Bałam się. Wiedziałam, że za parę godzin znowu mnie dopadnie. To było nieuchronne. Nie istniało miejsce ani stan, w którym mogłabym się schować i poczuć bezpieczne. Zaraz miała wrócić ta bezlitosna przyjaciółka zamkniętych drzwi i milczącego telefonu - sługuska rozpaczy. Już nic nie pomaga ani tysiące przeczytanych stron, ani kilogramy czekolady - nic. Ciągle przychodzi. Nawet się nie przywita. Od razu obezwładnia i wysysa chęć życia. Opisana na miliony sposobów, wierna towarzyszka artystów, mędrców i... wariatów - samotność. Szczerze mówiąc, nie wiem, jak to się dzieje, że bojąc się tej swojej samotności jak ognia umożliwia mi ona rozwój wewnętrzny, poznanie siebie i odkrywanie tajemnic drugiego człowieka. Daje szansę zgłębiania najcenniejszych rzeczy tego świata. Bo czy nie jest tak, że odkrywamy wartość miłości czy przyjaźni dopiero kiedy ich zabraknie? W samotności odkrywamy cierpienie, ale i medytujemy. Nudzimy się i odpoczywamy. Często jednak samotność zupełnie nas obezwładnia, nie pozwala rozwijać się, myśleć konstruktywnie. Jak zatem przetrwać poczucie alienacji i niezrozumienia? Gdzie szukać pomocy i akceptacji? Konieczny etap dojrzewania Zatem jesteś samotny. Nie możesz dogadać się z rodzicami, znajomi nie zapraszają cię na imprezy, rzuciła cię dziewczyna, nawet twój pies woli chodzić na spacer z kimś innym. Sytuacja zdaje się być beznadziejna, ale nie poddawaj się i nie próbuj sobie wmawiać, że jesteś niepotrzebny, nie zasługujesz na przyjaźń nie mówiąc o miłości. Nie udawaj też, że nie potrzebujesz nikogo, że jesteś pewny siebie i samowystarczalny. Spróbuj potraktować swoją samotność nie jako nieszczęście, które na ciebie spadło nie wiadomo za jakie grzechy, ale jako możliwość obcowania z samym sobą. Psychologia mówi jednoznacznie - samotność jest wręcz koniecznością w procesie dojrzewania. Nie moglibyśmy nauczyć się żyć samodzielnie nie zmieniając stosunku np. do naszych rodziców. Od dziecka byliśmy od nich uzależnieni praktycznie pod każdym względem i jeśli konieczność usamodzielnienia nastąpiła nagle (np. szkoła z internatem, wyjazd na studia), może być rzeczywiście ciężko, ale nie beznadziejnie. Szansa na poznanie siebie Wiadomo. Początki są zawsze trudne i trzeba się przygotować na przebywanie z samym sobą. Żeby nie stało się to nie do zniesienia, musimy polubić swoje towarzystwo. Poznać swoje dobre strony i rozwijać zdolności, a zarazem przyznać się do gorszych cech naszej osobowości i pracować nad ich poprawą. Starajmy się analizować swoje reakcje w różnych sytuacjach, uważniej słuchać tego, co mówią do nas inni - każdy pragnie być wysłuchany do końca, jeżeli nie pozwolimy na to i zasypiemy kogoś własnymi problemami, które uważamy za tysiąc razy ważniejsze, wtedy mamy jak w banku, że nikt nie będzie chciał z nami rozmawiać. Zatem pierwszy krok to zaakceptowanie siebie razem ze swoimi kompleksami, z krzywymi nogami, małym wzrostem, brakiem zdolności matematycznych, małomównością czy poczuciem humoru, którego nikt nie rozumie. Z drugiej strony, nie dajmy sobie też wmówić, że bycie samemu jest czymś złym, nieodpowiednim, żałosnym. Że niby to niedobrze jest spędzać samemu weekendy, nie chodzić na imprezy, albo nie mieć dziewczyny czy chłopaka, bo wszyscy mają. Nie dajmy wmówić sobie potrzeb, nie zmuszajmy się do niczego. Oczywiście, większość z nas chce być akceptowana, przynależeć do jakiejś grupy. Jeśli jednak czujemy, że nie pasujemy do środowiska, w którym niejako zmuszeni jesteśmy przebywać na co dzień (szkoła), poszukajmy gdzie indziej. Pełno jest grup np. teatralnych, oazowych, kółek fotograficznych, malarskich, informatycznych etc., gdzie możemy znaleźć ludzi o podobnych zainteresowaniach czy poziomie wrażliwości. Poszukaj przyjaciół Zdarza się też, że powodem naszych udręk psychicznych jest ambicja bycia lubianym przez wszystkich, co jest oczywiście kompletnie nierealne. Takie szarpanie się od jednej osoby do drugiej sprawia, że nasze kontakty są powierzchowne i niestabilne. Spokojnie. Zastanów się, czy nie zauważyłeś np. w klasie kogoś, kto wydał się interesujący. Uchwyć się konkretu, ale i dopuszczaj możliwość zawodu. Nie bój się, że ktoś cię zrani. Nie wierz w mit, że osoby, które są w kręgu zainteresowania, popularne i towarzyskie, nie czują się samotne. Pamiętaj, że można żyć z ludźmi, albo obok nich.
Obok psychologii masz jednak jeszcze coś zupełnie innego. Coś, a właściwie Kogoś. Ten Ktoś kocha cię od zawsze i na zawsze. Akceptuje dokładnie takim jaki jesteś. Musisz tylko uwierzyć, że Jego obecność jest realna, że nikt inny, nie może zabrać twojego lęku, niezdarności i kompleksów, tylko On. Wystarczy zaufać. Pamiętaj, nawet w najczarniejszej pustce, w najgorszej chwili twojego życia, w najstraszniejszym osamotnieniu On jest blisko i czeka, aż pozwolisz Mu się pocieszyć.
Ewelina Urban
Początki są zawsze trudne i trzeba się przygotować na przebywanie z samym sobą. Żeby nie stało się to nie do zniesienia, musimy polubić swoje towarzystwo. Poznać swoje dobre strony i rozwijać zdolności, a zarazem przyznać się do gorszych cech naszej osobowości i pracować nad ich poprawą. Starajmy się analizować swoje reakcje w różnych sytuacjach, uważniej słuchać tego, co mówią do nas inni.
Oczami piętnastolatki Samotność, co to właściwie jest? Puste mieszkanie, brak przyjaciół, samotne spacery w niedzielne popołudnia, złudzenie, czy może stan cywilny niczym nie różniący się od innych, nazywany staropanieństwem? Czy biedny piesek porzucony na niekończącej się szosie prócz smutku odczuwa również samotność? Uczucie to znane jest chyba każdemu z nas, kiedyś może, gdy byliśmy małymi dziećmi, było nam tak bardzo źle, czuliśmy się samotni, gdyż rodzice nie zwracali na nas uwagi zbyt zajęci własnymi sprawami. Dotyka, więc ona każdego z nas, czasem staje się nie do zniesienia, jednak trzeba wierzyć, że może za rok, za dwa albo za pięć lub nawet dwadzieścia lat znajdzie się ktoś, kto zapełni jej miejsce. Kiedy wiec staje się ona nie do zniesienia? Wtedy, gdy na każdym kroku ścieramy się z nią twarzą w twarz, gdy społeczeństwo zamyka przed nami ostatnie drzwi do szczęścia. Samotność przychodzi sama, nieproszona, wdziera się w naszą duszyczkę i nie chce jej opuścić, aż w końcu pewnego dnia czarujący królewicz da jej kres.
Człowiekowi nie jest pisana samotność, dlatego tak nam z nią źle, dobijają nas wtedy zauroczone nastolatki, które jak na złość paradują ulicami miasta, a piękne słoneczne dni przygnębiają jeszcze bardziej. Niedobrze jest człowiekowi, gdy jest sam. Uczyńmy pomoc stosowną dla niego (Veron).
|
św. Robert z Molesme
Modlitwa do bł. Klary Gambacorta
Modlitwa do św. Katarzyny Tekakwitha
Czy można śpiewać z radością Alleluja, jeśli odtrąciło się rękę wyciągniętą do pojednania?
Za wiarę trzeba cierpieć
Nowa Bazylika Świętego Apolinarego w Rawennie
Modlitwa o Cud
Tajemnica Szczęścia
Modlitwy do św. Rity
Litania do św. Józefa
Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi
Godzina Łaski 2023| [ Strona główna ] |
|
Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty | Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt
© 2001-2024 Pomoc Duchowa |