O samotności we wspólnocie Kościoła

Wielokrotnie słyszysz o tym, że Kościół jest powszechny - dla wszystkich (czas, miejsce, stan społeczny, nie grają w tym przypadku roli). Jednak tyle osób odchodzi z Kościoła. Dlaczego? Gdy człowiek zdradza Życie pokazuje, że Kościół stanowi ogromnie zróżnicowaną wspólnotę, bo też każdy z nas tworzy w niej osobną historię. Nic więc dziwnego, że oczekiwania pod adresem Kościoła także bywają rozmaite. Mam wrażenie, że w naszych małych społecznościach (rodzinach, parafiach, zakładach pracy) pokutuje pewien błędny nawyk przyjmowania tego, co mi dają, na zasadzie "dobrze, że jest". Tymczasem potrzebujemy refleksji nad tym, co jest do mnie kierowane. Czy aby rzeczywiście otrzymuję dobro? A jeśli tak, to - co bardzo istotne - czy dane dobro jest dla mnie wystarczające? Jan Paweł II powiedział kiedyś: Musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od Was nie wymagali. Spróbuję postawić sobie konkretne wymagania: chcę wiedzieć więcej, chcę pogłębić relację z Bogiem, pragnę umocnienia wiary. Ale nikt nie poda mi na tacy bogactw duchowych czy intelektualnych. Muszę pójść i szukać ich na miarę moich możliwości. Bierna postawa obserwatora nie przyniesie nic dobrego. Przeciwnie - może stanowić początek dramatu. Sądzę, że ten zdradza wspólnotę, kto pod jakimś względem czuje się samotny, kto odczuwa jakiś brak i dlatego ucieka - źle szuka dobra. Przez zdradę rozumiem porzucenie tego, z czym obcowało się dotychczas. Powody tak dramatycznego wyboru muszą być poważne. Zatrzymajmy się nad kilkoma z nich. Najbardziej niebezpieczne jest chyba zniechęcenie. Powodem zniechęcenia jest na przykład brak perspektyw na to, że w moim życiu może się coś jeszcze zmienić (że jeszcze ktoś prócz mnie samego oczekuje zmiany). Kolejnym jest osamotnienie w dążeniach, brak zrozumienia oraz pomocy ze strony innych dla moich inicjatyw i starań. Bywa też, że ktoś rezygnuje z życia we wspólnocie pod wpływem silnych, negatywnych przeżyć emocjonalnych - zgorszony, może nawet zraniony postawą drugiego. U podstaw odejścia leży też zbytnia pewność siebie, ułuda samowystarczalności. Prędzej czy później bowiem przychodzi taki czas, że potrzebujemy drugiego człowieka, a już z pewnością - Boga. Jesteśmy zbyt słabi, by samemu stawiać czoło wymaganiom, jakie niesie ze sobą codzienność. Nagłe zbudzenie ze snu ze świadomością, że przez długi czas się wegetowało - żyło na własną rękę - bywa bardzo bolesne. Pojawia się więc pokusa defini- pwnego odejścia - oby dalej od prawdy. Każdy z nas może mieć inny powód : samotnienia, a w konsekwencji - stopniowego oddalania się od Kościoła. Bóg w swej genialności, przewidział rozmaite burze, czasem radykalne zmiany w sposobie naszego myślenia, także nasze liczne odejścia. Przewidział też drogę powrotu z każdej błędnej ścieżki. Co więcej, powołał konkretnych ludzi, by wyprowadzali nas z błędów. Nie idealnych, ale takich jak my - słabych. Zawsze jesteśmy na wygranej pozycji, ponieważ mamy wyjątkowy przywilej - sam Bóg jest gotowy przyjść nam z pomocą! Spróbuj podczas każdej Eucharystii powtarzać za kapłanem w ciszy swego serca, tuż przed przyjęciem Chrystusa: nie dozwól mi nigdy odłączyć się od Ciebie... Alicja Karłowska Espe, nr 61 Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości św. Apoloniusz Modlitwa do św. Apoloniusza Modlitwa do św. Ryszarda Pampuri Kto zmartwił mamę? Wielkanocny ślub Katedra w Chartres Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna