Po studiach, w 1940 r. został dziennikarzem. Współpracował z pismami religijnymi, jak dziennik "Ya", "Telva", "Vi-da Nueva" i "Signo", agencja prasowa Prensa Asociada itd. Był autorem dziewięciu książek i setek artykułów prasowych. Wspaniale zapowiadającą się karierę przerwało w 1942 r. zapalenie rdzenia kręgowego, co spowodowało, że mógł się poruszać jedynie na wózku inwalidzkim. W 1962 r. stracił wzrok. Wola życia i działania oraz usilne ćwiczenia sprawiły jednak, że mógł nieznacznym ruchem dłoni włączać magnetofon, na którym nagrywał swojeprzemyślenia, przepisywane następnie na maszynie przez jego siostrę - Lucy. Nie przerwał kontaktów ze światem. Razem z klasztorami kontemplacyjnymi i osobami nieuleczalnie chorymi stworzył grupy modlitwy za katolików pracujących w środkach przekazu, pod nazwą Sinaf (Synaj). Dwunastki chorych wraz z jakimś klasztorem klauzurowym modliły się w intencji konkretnego tytułu w mediach. Garrido zmarł w swym mieście rodzinnym, odmawiając codzienne modlitwy z zaprzyjaźnionym kapłanem Rafaelem Higuerasem, który później został postulatorem jego procesu beatyfikacyjnego.

     Jego beatyfikacja ma wielkie znaczenie w kontekście dyskusji nad eutanazją, gdyż pokazuje, że życie w każdych warunkach jest pełnowartościowe i godne ochrony. - Kochał życie i był jego obrońcą. Wiedział, że w każdej chwili może umrzeć, ale wiedział też, że zawsze musi robić, co może, by w swym bólu pełnić służbę, niezależnie od tego, ile czasu mu zostało - uważa ks. Higueras.

     Został beatyfikowany 12 czerwca 2010 r. podczas Mszy w Linares na południu Hiszpanii. Uroczystościom przewodniczył abp Angelo Amato, prefekt Kongregacji Kanonizacyjnych.