św. Cyprian z Kartaginy

Podczas prześladowań za cesarza Dioklecjana opuścił swoją stolicę biskupią (250 r.) i z prowincji kierował diecezją. Kilkanaście miesięcy później powrócił i szczególną opieką otoczył chrześcijan, którzy w czasie prześladowań wyparli się wiary. Sprzeciwiał się tym, którzy odmawiali im rozgrzeszenia. Kiedy w latach 252-254 wybuchła zaraza, niósł pomoc zarówno chrześcijanom, jak i poganom. Jednocześnie w dziele "De mortalitate" odrzucał ataki pogan, którzy winili wyznawców Chrystusa za wybuch epidemii.

Opowiadał się przeciw uznaniu chrztu udzielanego przez heretyków. Podczas kolejnych prześladowań chrześcijan, za cesarza Waleriana w roku 257, został aresztowany. Próbowano zmusić go do oddania czci bożkom. Gdy odmówił, został zesłany na pustynię do Curubis (dziś teren Tunezji). Po roku powrócił do Kartaginy, gdzie wytoczono mu proces i skazano na śmierć. Wyrok wykonano przez ścięcie.

Pozostawił pisma dogmatyczne (wśród nich dzieło "O jedności Kościoła katolickiego"), apologetyczne, moralne oraz bogaty zbiór listów (zachowało się ich 81). Do dziś cytowane jest jego zdanie: "Nie może mieć Boga za ojca ten, kto Kościoła nie ma za matkę".

Imię św. Cypriana wspominane jest w I Kanonie Mszy Świętej. Na miejscu jego męczeństwa zbudowano siedmionawową bazylikę, zniszczoną w V w. Jego liturgiczne wspomnienie przypada 16 września, gdzie jest czczony razem ze św. Korneliuszem.

W ikonografii św. Cyprian przedstawiany jest w szatach biskupich. Jego atrybuty: biskupi krzyż, księga, gałązka palmowa, miecz, paliusz, pastorał.

Kogo patronem jest św. Cyprian?

Modlitwa do św. Cypriana

Modlitwa do św. Cypriana

Modlitwa do św. męczenników Korneliusza i Cypriana