Urodzony w Sotto ii Monte koło Bergamo, Angelo Giuseppe Ron-calli w 1904 roku przyjąi święcenia kapłańskie. W okresie I wojny światowej był kapelanem wojskowym. Przez kilka lat byl ojcem duchownym w seminarium w Bergamo. W 1925 roku został arcybiskupem. Pełnił funkcję delegata apostolskiego w Bułgarii, następnie w Turcji i Grecji. W czasie II wojny światowej rozwinął na wielką skalę akcję pomocy charytatywnej. W 1944 roku papież Pius XII mianował go nuncjuszem apostolskim we Francji.

     W 1953 roku został patriarchą Wenecji i kardynałem. Został wybrany na papieża 28 października 1958 roku i wkrótce zwołał Sobór Watykański II. Nadał Kolegium Kardynalskiemu charakter bardziej międzynarodowy i zapoczątkował zmianę stosunku Kościoła katolickiego do innych wyznań. Ogłosił osiem encyklik, z których najważniejsze to Mater et Magistra oraz Pacem in tenis. Ta druga adresowana była do wszystkich ludzi dobrej woli i nawoływała do pokoju między narodami całego świata.

     Ustanowił komisję ds. rewizji prawa kanonicznego, której ostatecznym celem było opracowanie nowego Kodeksu Prawa Kanonicznego. Wyrażał wiele troski o "Kościół milczenia", prześladowany w krajach rządzonych przez komunistów. Był pierwszym papieżem, który złożył wizytę prezydentowi Republiki Włoskiej na Kwirynale. Nazywany był "dobrym papieżem" i "papieżem uśmiechu". Beatyfikowany razem z Piusem IX 3 września 2000 roku przez Jana Pawła II.