Nieustannie się przygotowuję: przeglądam starannie mapy, uczę się obcych języków. Planuję w każdy weekend wyjazd w nieznane. Obiecuję sobie wiele po lekturze licznych przewodników. Rozprostowuję skrzydła, szkolę wzrok, ćwiczę przed snem szanty. Bo urodziłem się żeglarzem, lotnikiem, Beduinem, bo serce mam mocne jak parowy tłok we wnętrznościach Wezuwiusza, płuca szerokie i zielone jak Amazońska Puszcza. Jestem ogromnym światłem, jestem pyłem. Nie ma we mnie spokoju, sam nie wiem, czy bardziej Boga szukam, czy przed Nim uciekam. Nie sadzę, nie hoduję, nie zbieram - żyję - staram się być jak żagiel, jak balon, strasznie bierze mnie w górę ciepłe powietrze, radosne popijanie piwa do kiełbasek, wódki do śledzia w oleju i wina czerwonego w dobrym towarzystwie. Staram się, idąc ulicą, wybierać słoneczną stronę, brać z życia to, co najlepsze, jak radziła pewna fryzjerka. Lubię tańczyć do upadłego i spać latem na plaży.

Wiem, że umrę i to nie będzie mój koniec. Razem ze mną umrą ptaki, muzyka wszelka, ludzie i miasta. Zakotwiczę we śnie doskonale cichym, doskonale pustym; będę się rozsypywał jak egipskie piramidy, ja i pamięć o mnie. Pokryje grób trawa. W przedpokojach wielu hoteli odnajdują moje walizki, paszport ze stemplem świeżym - Turkey. Kilka tuzinów znoszonych butów, skarpetki, jakieś zapiski. Ktoś, kto zechce mnie scalić, poniesie porażkę jak doktor Frankenstein, jak rabbi Loew. Nie obudzę się z martwych, nie przyjdę, by straszyć. Odarty z człowieczeństwa, podmiot bezużyteczny, już nie człowiek przyjęty zostanę do mrocznego świata: oplecie mnie korzeń, zjedzą robaki. Pozostanę, gdzie mnie zakopią. Nigdy się stamtąd nie ruszę, chyba, że Ojciec mój przyjdzie po mnie. Mówią, że każdy cmentarz stanie się wtedy - Domem Życia.