Mieć czas dla Pana Boga

Od błahych pytań, dotyczących codziennego życia, przechodzi się do pytań ważnych i egzystencjalnych. Dlaczego życie nasze jest tak krótkie? Po co tak ciężko pracować? Dlaczego tyle cierpień niewinnych? Co sprawia, że złym powodzi się lepiej niż dobrym? Czemu Bóg patrzy na śmierć głodową dzieci w Trzecim Świecie? Na powyższe pytania jest jakaś uniwersalna odpowiedź, która by przyniosła pokój niespokojnemu ludzkiemu sercu? Jest odpowiedź osobowa, której na imię: Jezus Chrystus, Syn Boży. Cała udręka Starego Zakonu była przetkana nadzieją przyjścia obiecanego Zbawiciela. Bóg obiecał w Nim odpowiedź na wszystkie dręczące nas pytania. "Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne" (J 3,16). Nie ma problemu, który by nie znalazł w Nim rozwiązania. Dlaczego? Popatrzmy na 33 lata Jego przebywania na ziemi. Borykał się jak my z wieloma problemami. Prowadził życie ubogie, ciężko pracował na kawałek chleba. Na koniec zawisł na krzyżu. Dlaczego Ojciec dopuścił do tak strasznego poniżenia swojego umiłowanego Syna? Nie wszystko da się wytłumaczyć po ludzku. I apostołowie byli zawiedzeni: "A myśmy się spodziewali". Dopiero Zmartwychwstanie rozjaśniło mroki ciemności. Ostateczny tryumf Chrystusa nad grzechem, piekłem i szatanem rozwiał wszelkie wątpliwości co do posłannictwa ich Mistrza. Bóg ma czas. Nie zawsze odpowiada natychmiast. Tylko Bóg wie, kiedy i jak odpowiedzieć człowiekowi. "Choćby ojciec i matka o tobie zapomnieli, Ja nigdy nie zapomnę o tobie". Ważne jest, byśmy umieli dostrzec wyciągniętą rękę Boga. Św. Franciszek z Asyżu nie mógł pojąć niewdzięczności ludzkiej, nie mógł zrozumieć, że świat odpowiada wzgardą na Bożą miłość. Jego serce było zdumione wobec krzywdy, którą wyrządza się miłosiernemu Bogu. Przebiegał ulicę Asyża i wołał z całych sił: "Miłość nie jest kochana". Jego misja polegała na budzeniu średniowiecznych serc z letargu, obojętności i niewdzięczności. Przykładem życia chciał ukazać wielką miłość Boga ku wszystkim ludziom.

I dziś na nowo potrzeba świętych Franciszków, którzy by przypomnieli światu, że "Bóg jest miłością", którzy trwaliby przed Chrystusem ukrytym w Najświętszym Sakramencie Ołtarza. Jednym z największych współczesnych czcicieli Jezusa w Eucharystii jest niewątpliwie papież Jan Paweł II. Mimo nawału zajęć, mimo nieustannego zaangażowania apostolskiego, mimo licznych obowiązków znajduje zawsze czas dla Chrystusa. Kilka razy dziennie nawiedza Najświętszy Sakrament. Tak było już za czasów kapłańskich i biskupich. Tak jest i teraz. W czasie pielgrzymek apostolskich odwiedza najpierw Chrystusa Eucharystycznego. Z Nim rozmawia. Od Niego czerpie potrzebne siły fizyczne i duchowe. To jest źródło jego ciągle odradzającej się energii.

Kiedyś nadejdzie czas, że zrozumiemy, iż najważniejsza w życiu jest bliskość z Chrystusem, który "pozostał z nami aż do skończenia świata" (por. Mt 28,20). Bez Jezusa nie ma życia, pokoju i radości. Bez Jezusa wszystko traci swój sens. Z Nim nasze życie odnawia się na nowo. Każde spotkanie z Chrystusem pozostawia głębokie ślady. Może to być spotkanie nocne jak w przypadku Nikodema, umyślne jak w przypadku Samarytanki, skruszone jak w przypadku jawnogrzesznicy czy piorunujące jak w przypadku Św. Pawła, na drodze do Damaszku. Najintymniejszym i najbardziej przemieniającym jest jednak spotkanie przy Stole Eucharystycznym. Przy nim Chrystus we własnej osobie przyjmuje udręczonego wędrowca, pociesza i obdarza swoją miłością. "Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię" (Mt 11,28).

Czas ludzki jest bezcenny. Nie ma nic droższego w tym życiu nad czas. To jest jedyna moneta, za którą można kupić szczęśliwą wieczność. Tylko Bóg nie podlega zmianie. Tylko nad Bogiem czas nie ma władzy. Tylko Bóg nie przemija. Kto buduje w Bogu i na Bogu, ten może być pewny, że jego czas nie będzie zmarnowany, przemieni się w szczęśliwą wieczność. Aby dobrze spożytkować czas naszego ziemskiego pielgrzymowania, trzeba spełnić ten pierwszy i podstawowy warunek: nawiązać kontakt z Panem czasu. Nazywamy to modlitwą, rozmową z Panem. Wiemy z własnego doświadczenia, że zwykle ludzie "nie mają czasu" na modlitwę. Szkoda im czasu na poranny pacierz i wieczorny rachunek sumienia. Nie wyobrażają sobie, że można w ciągu dnia nawiązać kontakt modlitewny z Tym, który nas stworzył i odkupił. Czas dany Bogu uważają za czas stracony i zmarnowany, Dziwi ich ktoś, kto długo i wytrwale się modli.

Jeśli cokolwiek na ziemi ma sens, to właśnie modlitwa. Ona uszlachetnia człowieka : podnosi go na niebotyczne wyżyny. Jeśli istnieje jakiś najbardziej sensowny sposób wykorzystania swojego czasu, to dialog modlitewny. Modlitwa ogarnia wszystko: naszą pracę, cierpienie, radość, wypoczynek, służbę Bogu i ludziom. Wszelkie godziwe zajęcia na remi może człowiek przemienić w modlitwę, - zadać im dobrą intencję, aktem woli skierować je ku Bogu. Modlitwa jest cudotwórczynią, pomnaża nasz czas, pomaga spełnić o wiele więcej dobrych dzieł. Patrząc na tabernakulum wydawałoby się, że Chrystus marnuje swój czas. Nic podobnego. Właśnie w ten sposób najwięcej pracuje dla chwały Ojca i dla zbawienia ludzi. Gdybyśmy zrozumieli dar Eucharystii, nie byłyby opuszczone nasze kościoły, wypełniałyby się nie tylko w czasie Mszy świętej, ale także o każdej porze dnia. "Ile minut w godzinie, a godzin w wieczności, tylekroć bądź pochwalon, Jezu, ma Miłości". W Eucharystii Jezus zanurza nas w misterium swojej śmierci, dokonując naszej przemiany i nawrócenia - śmierci "starego" człowieka. Mocą działania sakramentu i mocą zbawczej męki dokonuje w nas dzieła zmartwychwstania i odrodzenia. Zanurzenie w Chrystusa sprawia, że zaczyna się w nas rodzić nowy człowiek, ukształtowany na Jego podobieństwo.

"Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić" (J 15,5). Człowiek nie może zrealizować siebie bez Chrystusa. Samorealizacja każdego z nas dokonuje się na tyle, na ile otworzymy się na Chrystusa, na ile pozwolimy, by On sam w nas kochał, by w nas żył. Gdybyśmy w pełni otworzyli się na Chrystusa, moglibyśmy powiedzieć za św. Pawłem: "Teraz już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus" (Ga 2,20). Chrystus ma niezwykłe pragnienie, chce kochać miłością właściwą każdemu z nas, chce mieć tyle twarzy, ilu jest ludzi na ziemi.

Czas modlitwy, czas Eucharystii, czas poświęcony bliźnim to czas najlepiej wykorzystany dla Pana Boga, to bezcenny kapitał, który powinniśmy gromadzić w każdej chwili naszego życia. Z czasu ziemskiego będziemy kiedyś rozliczani. Prośmy Maryję Niepokalaną, byśmy potrafili właściwie go wykorzystać. Oby nasz czas wpłynął bezpiecznie w bezbrzeżny ocean Bożego miłosierdzia i Bożej miłości.

Wasze komentarze:

Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy.

Autor Treść

Nowości Nowenna przed uroczystością Niepokalanego Poczęcia NMP - dzień 7 św. Saba Jerozolimski Modlitwa do św. Saby św. Gerald z Bragi Modlitwa do św. Geralda z Bragi Miasto Szwajcarią zwane

Najbardziej popularne Godzina Łaski 2023 Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Modlitwa o Cud

Poprzednia

[ Powrót ]

Następna