Orientacje - Boże Narodzenie

«Pan jest blisko» - trzeba się przygotować na Jego przyjęcie. Takie jest znaczenie całego okresu Adwentu, który Kościół ustanowił w swojej mądrości jako przygotowanie do Bożego Narodzenia, aby wierni mogli w pełni przeżyć tajemnicę wcielenia.

Regem venturum Dominum, venite, adoremus. "Uwielbiajmy Pana i Króla, który do nas przyjdzie". Ileż razy powtarzaliśmy te słowa przez cały okres Adwentu, wyrażając w nich oczekiwanie całej ludzkości. Człowiek, od samego początku zwrócony ku przyszłości, tęskni za Bogiem, pełnią życia. Nieustannie przyzywa Zbawiciela, który go uwolni od zła i śmierci, zaspokoi jego wrodzoną potrzebę szczęścia. Już w rajskim ogrodzie po grzechu pierworodnym Bóg Ojciec, wierny i miłosierny, zapowiedział mu przyjście Zbawiciela (por. Rdz 3, 15), który miał na powrót ustanowić zerwane przymierze nawiązując z człowiekiem nową więź przyjaźni, zgody i pokoju.

Do każdego z nas niech dotrze Boże orędzie z Betlejem: «Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką (...): dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan » (Łk 2, 10-11). Dzisiaj zajaśniało Urbi et Orbi, nad Rzymem i nad całym światem, oblicze Boga: Jezus objawia Go nam jako miłującego Ojca. Wy wszyscy, którzy szukacie sensu życia; którzy z pałającym sercem oczekujecie zbawienia, wyzwolenia i pokoju, wyjdźcie na spotkanie Dziecięciu narodzonemu z Maryi: On jest Bogiem, naszym Zbawicielem, jedynym godnym tego imienia, jedynym Panem. On narodził się dla nas, pójdźmy z pokłonem!

«Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał» (J 3, 16). Zatrzymujemy się w skupieniu nad tymi słowami z Ewangelii św. Jana. Mówią one bowiem o niezmierzonej miłości Boga do człowieka, a zarazem o wielkości i godności samego człowieka. Hojność Boga, okazywana od samego początku stworzenia, osiąga swój zenit w Jezusie Chrystusie. Bóg stał się człowiekiem i narodził się z Dziewicy bezbronny, został owinięty w pieluszki i położony w żłobie, bo nie było dla Niego miejsca w ludzkim domu. «Ogołocił samego siebie - jak pisze św. Paweł - przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi» (Flp 2, 7). Nigdy nie zrozumiemy w pełni tej tajemnicy uniżenia, ogołocenia posuniętego do granic ostateczności. W tym wydarzeniu, tak dobrze nam znanym z Ewangelii, Bóg wszedł w dzieje człowieka i pozostanie w nich do końca. Z Betlejem płynie od dwóch tysięcy lat na cały świat wielkie orędzie miłości i pojednania.

Nowy człowiek w myśli Jana Pawła II znajduje ugruntowanie w "zjednoczeniu". Papież wyraża to następująco: "[...] zjednoczenie Chrystusa z człowiekiem samo w sobie jest tajemnicą, w której rodzi się "nowy człowiek" powołany do uczestnictwa w Bożym życiu [...]. Zjednoczenie Chrystusa z człowiekiem jest mocą i źródłem mocy wedle tego, co tak zwięźle wypowiedział w Prologu swej Ewangelii Jan Apostoł: "Wszystkim tym, którzy Je przyjęli dało moc, aby się stali synami Bożymi" (J 1,12)" [RH 18]. Szczególnie istotna jest kategoria transcendencji. "Możliwe staje się [...] narodzenie "nowego stworzenia", ubogaconego jednocześnie wartościami ludzkimi i Boskimi: oto "nowy człowiek" podniesiony do wymiaru transcendentnego, z którego czerpie nieodzowną pomoc dla panowania nad namiętnościami i dla praktykowania najtrudniejszych cnót, jak przebaczenie i miłość bliźniego, którego stał się bratem" [Solidarny zapał misyjny do budowania "Nowej Cywilizacji" (1979)]. Podobnie jak Bóg Ojciec jest stwórcą "człowieczeństwa, tak Syn jest stwórcą "nowego człowieczeństwa".

(...) "A przez to, że On jest z nami, że w nas przebywa, my sami jesteśmy inni. Jesteśmy "nowym stworzeniem" (2 Kor 5,17). I nie możemy pozostawać "starym kwasem", jak mówi Apostoł (por. 1 Kor 5,7), ale chodzić w "nowości życia" (por. Rz 6,4). Pascha nostrum immolatus est Chństus. Każdy z nas jest nowym stworzeniem, nowym człowiekiem. Jako osoba. Jako wspólnota ludzka. Jesteśmy przecież jako Kościół również Ciałem Chrystusa. Ta "nowość życia" jest rzeczywistością. I jest też wyzwaniem". To wyzwanie realizuje się przede wszystkim we właściwym odczytaniu daru wolności. W ten sposób wolność nabywa nowej wartości, stając się jednocześnie cechą życia chrześcijańskiego [DŚ, 10.04.1991, 5]. Dar nowego życia objawia również człowiekowi nowy sens życia i powołania. Jednocześnie sprawia, że człowiek zyskuje moc dawania [GS 19]. Wolność człowieka staje się wolnością wyzwoloną a człowiek stworzony od nowa [...] ku nowemu [Sandomierz, 12 czerwca 1999 r.]. W ten sposób moralność chrześcijańska zyskuje nową moc interioryzacji darów, przykazań i norm dzięki łasce Ducha Świętego, który staje się nowym źródłem i nową zasadą postępowania [DŚ, 9.08.1989].

Nowe życie - nowy człowiek, w: Jan Paweł II. Encyklopedia nauczania moralnego, red. J. Nagórny, K. Jeżyna, Polskie Wydawnictwo Encyklopedyczne, Radom 2005, s. 363-366.

Uciemiężonemu i cierpiącemu narodowi, który kroczył w ciemnościach, ukazało się «wielkie światło». Tak, światło naprawdę «wielkie», bo jest to promieniujące z ubogiego żłóbka światło nowego stworzenia. Jeśli pierwsze stworzenie zaczęło się od stworzenia światła (por. Rdz 1, 3), to tym bardziej jaśnieje blaskiem i jest «wielkie» światło, które daje początek nowemu stworzeniu: jest nim sam Bóg, który stał się człowiekiem!

Boże Narodzenie jest wydarzeniem pełnym światła, jest świętem światła: w Dziecięciu z Betlejem pierwotne światło powraca, by na nowo zabłysnąć na niebie ludzkości, i rozprasza chmury grzechu. Blask ostatecznego triumfu Boga pojawia się na horyzoncie historii, by ukazać ludziom będącym w drodze nową przyszłość, pełną nadziei.

Słowo płacze w żłóbku. Nazywa się Jezus, co znaczy «Bóg zbawia», «On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów» (Mt 1, 21). Odkupiciel, który ma ustanowić wieczne i powszechne Królestwo, nie rodzi się w królewskim pałacu. Rodzi się w stajni i przychodząc do nas zapala w świecie ogień miłości Bożej (por. Łk 12, 49). Ten ogień nigdy nie zgaśnie.

Oby ten ogień zapłonął w sercach jako płomień czynnej miłości, okazujący gościnność i wsparcie tak licznym braciom zmagającym się z niedostatkiem i cierpieniem!

Panie Jezu, na którego patrzymy w ubóstwie Betlejem! Uczyń nas świadkami swojej miłości, tej miłości, która skłoniła Cię do ogołocenia się z Boskiej chwały, abyś narodził się wśród ludzi i umarł za nas.

Zatrzymaj świadomie światło Bożego Narodzenia w Twojej nocy, w nocy Twej depresji, w nocy Twej beznadziejności, w bezsenne noce, kiedy tęsknisz za porankiem. Wyobraź sobie, że także Twoja noc stanie się nocą Bożego Narodzenia, świętą nocą. W Twojej nocy Chrystus pragnie przyjść do Ciebie, by obchodzić z Tobą ucztę weselną, święto pełni Twego człowieczeństwa, tak jak świętował z pięcioma mądrymi pannami. Pięć mądrych panien nie czuwało przez całą noc. Zasnęły. Ale razem z lampami zabrały też olej. Potrzebujesz zabrać ze sobą tylko światła swej świadomości, byś w swojej nocy rozpoznał Tego, kto pragnie zaczarować Twoją noc, przemienić ją, uświęcić.

Tekst pochodzi z pisma "Królowa Apostołów" grudzień 2009 r. Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości św. Łucja Modlitwa do św. Łucji Litania do św. Łucji Koronka do św. Łucji Modlitwa do św. Otylii Fenomen kultu św. Szarbela Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2024 Poprzednia [ Powrót ] Następna