Święto w blasku światłaŚwięto Ofiarowania Pańskiego, zwane u nas w Polsce świętem Matki Bożej Gromnicznej, jest jednym z najstarszych świąt w Kościele. Jego treścią jest scena opisana tylko przez św. Łukasza, kiedy to Maryja przyniosła do świątyni jerozolimskiej małego Jezusa, by Go ofiarować Bogu według prawa Mojżeszowego.
Ofiarowanie w świątyni - mal. Vittire Carpaccio Tu następuje spotkanie ze starcem Symeonem i prorokinią Anną. I tu też po raz pierwszy rozbrzmiewa dalekie echo zbawczej misji Chrystusa obleczonego w cierpienie krzyża. Padają też słowa zapowiadające współudział Maryi w cierpieniu Syna. Mimo że jest to święto Pańskie odnajdujemy w nim wiele maryjnych akcentów, bo przecież Maryja ma wielki wkład w dzieło odkupienia. Ona jest tutaj tą, która działa: przynosi Dziecko, ofiarowuje Je Ojcu Niebieskiemu, słucha słów proroczych. Światło świataChrystus Pan wchodzi do świątyni, aby podkreślić, że kończy się kapłaństwo Starego Przymierza, a rozpoczyna się w Nim i przez Niego Kapłaństwo nowe oraz nowa, najwyższa i najdoskonalsza Ofiara, którą On aktem ofiarowania się Ojcu Niebieskiemu w świątyni zapoczątkował.Już tysiąc lat temu ze świętem Ofiarowania Pańskiego związany jest zwyczaj poświęcania świec i procesji z nimi na pamiątkę, że Symeon nazwał Chrystusa "światłem na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego Izraela". Tę symbolikę światła Chrystus sam szeroko wyjaśni, kiedy siebie nazwie "Światłem świata". Ofiarowanie Pańskie w sztuceSztuka chrześcijańska Zachodu tematowi Ofiarowania Jezusa poświęciła wiele wspaniałych dzieł. Jednym z najstarszych przykładów jest pochodząca z V wieku mozaika w rzymskiej bazylice Santa Maria Maggiore. Z biegiem lat kameralna wprost scena przedstawiająca trzy osoby zamienia się w niektórych dziełach malarskich w tłumną i zgiełkliwą wręcz scenę łączącą ze sobą temat Oczyszczenia Maryi, spotkania z Symeonem, z procesją ze świecami.Zawsze jednak głównym punktem wizji malarskich pozostaje scena zapisana w Ewangelii, z Maryją podającą Symeonowi Jezusa, z prorokinią Anną, która często trzyma tablice Prawa objawionego Mojżeszowi. We wspaniałej katedrze w Chartres znajduje się XII-wieczny witraż, na którym Matka Najświętsza postępuje za korowodem niewiast niosących zapalone świece, z tego wiemy, że zwyczaj poświęcania świec w ten dzień był znany w całej ówczesnej chrześcijańskiej Europie, a w Polsce nabrał szczególnego wyrazu jako świecy chroniącej od gromu i służącej do podania umierającemu na ostatnią drogę ku niebu. Temat Ofiarowania Pańskiego rozwinęła sztuka gotyku, a nade wszystko renesansu, łącząc często ceremonię Ofiarowania z aktem Obrzezania Jezusa. Połączenie to kolidowało jednak z przekazami ewangelicznymi i nie oddawało realiów tego żydowskiego rytuału. Odbywał się on w osiem dni po urodzeniu w domu jego rodziców, zaś Ofiarowanie dopiero 40 dnia po rozwiązaniu. Tymczasem w sztuce scena taka rozgrywa się zawsze w świątyni, niekiedy nawet na ołtarzu i w obecności Maryi. Malarze dawnych stuleci łączyli Obrzezanie i Ofiarowanie w jeden sens teologiczny. Obrzezanie uważano za pierwsze przelanie krwi Jezusa, jako zapowiedź Jego ofiarnej śmierci, co uznawano nawet w wymiarze sakramentalnym. Dopiero późniejsze wieki przyniosą obrazy bardziej odpowiadające prawdzie, ze scenami bardziej spokojnymi, kameralnymi, odpowiadające przekazom Ewangelii. Temat Ofiarowania Pańskiego odnajdujemy w twórczości Jacopo Belliniego, Gentile Da Fabriano, Vittoria Carpaccio, Rembrandta, Giovanniego Belliniego i wielu innych. Temat ten podejmowali malarze wszystkich epok i stylów, nie wyłączając malarzy polskich, których dzieła z tą znaną sceną znajdują się w naszych starych świątyniach i w salach muzealnych. Jan Uryga
|
[ Strona główna ] |
Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty | Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt
© 2001-2024 Pomoc Duchowa |