Wzorowy uczeń św. Franciszka

Wielkość jakiegoś człowieka nie zależy od miary wyzwolenia się od tych, co go poprzedzili. Polega raczej na coraz głębszym zakorzenieniu się w duchu swych poprzedników, aby rozsnąć jeszcze bardziej. Pismo święte mówi nam: "Kto z mądrym przestaje - nabywa mądrości" (Prz 13,20). Wielki wpływ na myśl kolbiańską miał Doktor Seraficki (św. Bonawentura) i Doktor Subtelny (bl. Jan Duns Szkot). Jednak św. Maksymilian najwięcej czerpał z głównego źródła, jakim był św. Franciszek.

Każdy dojrzy ścisłe pokrewieństwo między tymi dwoma Świętymi. Ci, co żyli razem ze św. Maksymilianem, rychło spostrzegli, jak bardzo ukochał on Poverella, Biedaczynę asyskiego, i jego Zakon, do którego wstąpił. Czyż nie mawiał on sam: "Jestem z natury franciszkaninem", jak to zeznał w procesie beatyfikacyjnym o. Alfons Orlini, generał Zakonu w 1. 1924- 1930. Z biegiem czasu to zbliżenie stawało się coraz bardziej widoczne, co potwierdzały napływające ze wszystkich stron świadectwa. Przytoczę w tym miejscu trzy z nich.

Papież Paweł VI z upodobaniem nazywał o. Kolbego "wzorowym uczniem św. Franciszka" (17 X 1971) lub "prawdziwym uczniem św. Franciszka" (18 X 1971 i 12 VI 1972). Rok 1982 był poświęcony św. Franciszkowi. Właśnie by zakończyć chlubnie to ósme stulecie jego urodzin, papież Jan Paweł II raczył uwidocznić jego trwałość i aktualność przez kanonizację o. Kolbego. Jeszcze przed wyniesieniem na tron Piotrowy nazwał go "współczesnym synem św. Franciszka" (17 X 1971) i "Franciszkiem XX wieku" (25 VI 1972). W kilka lat później, w 1986 r" nastąpiło niecodzienne wydarzenie: nadzwyczajna Kapituła Generalna zakonu franciszkańskiego, zwołana specjalnie po to, aby przestudiować przede wszystkim spuściznę kolbiańską. Przeanalizowano i uznano w sposób niepodważalnie ścisłą więź między św. Maksymilianem, a jego rodziną zakonną.

Zobaczywszy w o. Kolbem spadkobiercę najbardziej autentycznej tradycji Zakonu, Kapituła zastanawiała się, jaką spuściznę otrzymał sam Zakon od Świętego. Pytanie naprawdę wyjątkowe, na poziomie najwyższej instancji Zakonu, odnośnie do jednego z jego członków! Odpowiedź została sformułowana jasno i dobitnie w dokumencie zatwierdzonym na sesji plenarnej: dziedzictwo kolbiańskie jest tak żyzne, że uwzględnia je prawodawstwo, nawet w Konstytucjach, i przyjmuje je życie oraz działalność Zakonu.

Wielki wpływ św. Maksymiliana jest wprost proporcjonalny do jego związania się z tradycją. Umiał brać i dawać. A nawet im więcej wziął i odziedziczył, tym bardziej potrafił dawać i stać się wiernym kontynuatorem wielowiekowej tradycji. "Życie i działalność św. Maksymiliana - jak stwierdzono na wspomnianej Kapitule - jest kontynuacją oraz rozwojem tradycji doktrynalnej i duchowej Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych" {Combi. OFMConv., 1986, s. 242).

O. Jean-Franęois de Louvencourt OCist Tłum. J. D. z "Miles Immaculatae" Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości św. Marek Ewangelista Modlitwa do św. Marka Litania do św. Marka Opus Dei - mistyka codzienności Król nie ma czym pisać Choroby reumatyczne Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna