Autor dwóch fundamentalnych reguł zakonnych "Reguła mnichów" i "Reguła klasztorna"

...Ten współtwórca monastycyzmu na Zielonej Wyspie był największym z irlandzkich świętych po Patryku, człowiekiem o europejskiej sławie... uważany jest za pioniera europejskiej cywilizacji chrześcijańskiej... to jeden z "ojców Europy", który pokazuje nam, gdzie są jej korzenie, z których może się ona odrodzić. Jednocześnie jest on przykładem "wyrzeczenia się dóbr ziemskich w imię dziedzictwa wiecznego" oraz "odrzucenia kompromisów" z możnymi tego świata... (pap. Benedykt XVI).

23 listopada 615 – W klasztorze w Bobbio zmarł Kolumban Młodszy, mnich irlandzki w Bangor i pielgrzym dla Chrystusa: misjonarz w Anglii, Bretanii, Galii, fundator-opat w Luxeuil, fundator Bobbio, autor dwóch fundamentalnych reguł zakonnych ("Reguła mnichów" i "Reguła klasztorna"), które do dzisiaj zachowują aktualność, święty.

Wszystko, co o nim wiemy, zawarte jest głównie w "Żywocie" napisanym przez jego ucznia, Jonasza z Bobbio. Urodził się w Navan w południowo-wschodniej części Irlandii, w hrabstwie Leinster ok. 543 i dość wcześnie opuścił własny dom, by za przykładem drogiego wszystkim mnichom Abrahama, wyruszyć w drogę ku ojczyźnie niebieskiej śladami Chrystusa. Wykształcenie w zakresie nauk wyzwolonych zdobył w klasztorze Cluain-Inis, kiedy opatem był tam Sinell, a później wstąpił do klasztoru w Bangor, na północy wyspy. Tam pod duchowym kierunkiem opata św. Komgalla, gorliwego i surowego obrońcy dyscypliny ascetycznej, sam zaczął ją praktykować i pod jej wpływem opracował własną koncepcję życia mniszego. Stamtąd, w wieku ok. 50 lat, podążając za ascetycznym ideałem "pielgrzymowania dla Chrystusa", opuścił wyspę i wraz z 12 towarzyszami rozpoczął misję ewangelizacyjną na kontynencie europejskim. W VI w. inwazje barbarzyńców zmiotły niemal z powierzchni ziemi cywilizację rzymsko-chrześcijańską. Rozkład cesarstwa sprawił, że drogi stały się niebezpieczne, a życie niepewne, wszystko było w nieładzie, zaś jedyną regułą była chęć przetrwania. I tak, misjonarze irlandzcy (których wyspa była poza zasięgiem inwazji) ruszyli w drogę, aby oddać kontynentowi to, co od niego dostali.

Około 590 statek zawinął do zatoki Saint-Malo w Bretanii. Książę Guntram z Burgundii, którego względami cieszył się Kolumban, ofiarował zakonnikom starą, częściowo zniszczoną i opuszczoną twierdzę rzymską, wzniesioną na skałach Annegray. Ci w ciągu kilku miesięcy zbudowali pierwszą pustelnię (erem), skąd rozpoczęli ewangelizację miejscowej ludności, przede wszystkim przykładem własnego życia.

Wieść o tych dziwnych białych mnichach, z długimi brodami i tonsurą w kształcie krzyża rozeszła się lotem błyskawicy. Kolumban mieszkał w grocie niedźwiedzia. Kiedy jeden z mnichów narzekał, że woda pitna jest zbyt daleko, kazał mu drążyć skałę i trysnęło źródełko, które po dziś dzień jest otoczone czcią. Kiedy wołał gołębie, jadły mu one z ręki, a wiewiórki wypoczywały w fałdach jego szaty.

"Sława zakonników, którzy żyli modlitwą i w wielkiej surowości, szybko się rozniosła", przyciągając do tego miejsca pielgrzymów i pokutników, a zwłaszcza wielu młodych, którzy chcieli żyć podobnie jak mnisi. Wkrótce powstała potrzeba założenia drugiego klasztoru – w ruinach starożytnych term w pobliskim Luxeuil, a później trzeciego w Fontaines. Klasztor w Luxeuil we Francji, stał się ważnym ośrodkiem oddziaływania monastycyzmu irlandzkiego w Europie. Święty narzucił bardzo surową regułę, miał bowiem do czynienia z barbarzyńcami, którzy rozumieli jedynie siłę i nigdy nie słyszeli o czymś takim jak samodyscyplina. Sześć razów za powiedzenie "moje", trzydzieści dla tego, kto nie odpowiadał Amen chórowi, dwieście dla tego, kto rozmawiał z kobietą bez pozwolenia.

Święty cieszył się poważaniem na dworze burgundzkimi i był lojalny wobec władców, ale nie wahał się ganić złych obyczajów. Również rygoryzm moralny mnichów, który można porównać z postawą i działalnością św. Jana Chrzciciela, wywołał z czasem sprzeciwy biskupów – niektórych z nich ganił za ich rozwiązłe obyczaje – i króla Teodoryka II, którego krytykował za jego stosunki pozamałżeńskie. Kolumban naraził się więc Brunhildzie, konkubinie króla Teodoryka, która chciała, by pobłogosławił ich dzieci. On jednak odmówił, co pociągnęło za sobą poważne konsekwencje. Brunhilda bowiem wymogła na Teodoryku, by zaprzestał dotować klasztor, a w końcu, aby odesłał mnichów.

W 610 wydał on dekret wypędzający Kolumbana i pozostałych zakonników pochodzenia irlandzkiego. Załadowano ich na statek w Nantes, który jednak wkrótce utknął na mieliźnie, a wówczas kapitan, widząc w tym znak z nieba, wysadził mnichów na pobliskim lądzie. Pan Neustrii i Paryża, Chlotar II ofiarował im gościnę na swej ziemi.

Święty wolał jednak wybrać się do Austrazji. Na dworze Teodoberta w Metz Kolumban spotkał się z dobrym przyjęciem. Wkrótce też dołączyło tam do niego wielu mnichów z Luxeuil. Król poprosił go o ewangelizację wschodnich rubieży swego państwa, które były jeszcze pogańskie. Kolumban z kilkoma towarzyszami rozpoczął wówczas nowy etap ewangelizacji, tym razem wśród Alemanów (plemion germańskich). Przybył do Koblencji, Moguncji, Zurichu. Oprócz ostatniego miasta, z którego go wygnano, jego misja apostolska przynosiła obfite owoce. W Bregencji, nad Jeziorem Bodeńskim, Kolumban założył klasztor, który powierzył pieczy swego przyjaciela Gawła (Gallusa).

W 612 podczas bitwy w Toul, Teodobert wpadł w ręce brata Teodoryka, a Brunhilda kazała go ściąć. Po śmierci możnego opiekuna, Kolumban postanowił udać się do Rzymu. Jednak po przekroczeniu Alp odkrył, że duża część Włoch zajęta była przez Longobardów – arian. Mediolan pozostał w rękach chrześcijan i istniała jeszcze nadzieja, że królowa Teodolinda nawróci swego męża Agilulfa (król 591-616), jednak Illiria, Toskania, nizina Padu i inne ziemie były w rękach heretyków. Kolumban napisał księgę przeciw arianizmowi i list do papieża Bonifacego IV, uświadamiający mu konieczność przywrócenia jedności w Kościele. Niemniej jej rozwiązanie wymagało czasu, a Kolumban był już stary.

Król dał mu więc Bobbio w pobliżu Piacenzy, gdzie niestrudzony mnich-wędrowiec mógł osiąść na stałe. Święty założył klasztor, przy budowie którego – jak chce legenda – pomagał niedźwiedź. Wkrótce opactwo mogło poszczycić się najbogatszą biblioteką na całym półwyspie i stało się ważnym ośrodkiem kultury religijnej i świeckiej w tych burzliwych wiekach. Kiedy, zgodnie z przepowiednią Kolumbana, Chlotar II został władcą całego królestwa Merowingów, udał się do Bobbio, aby ponownie osadzić w Luxeuil starego opata. Jednak Święty nie opuścił już tego pięknego zakątka w Apeninach Liguryjskich. Zmarł w Bobbio w 615.

Kolumban otwarcie bronił irlandzkich tradycji kościelnych i bez wahania zwrócił się do pap. Grzegorza Wielkiego, aby przedstawić mu opinie tamtejszych chrześcijan na temat daty Wielkanocy oraz nowych dyscyplin pokutnych, wprowadzonych przez nich w całej Europie. Jego reguły monastyczne cieszyły się przez jakiś czas pewną popularnością, jednak później zostały wyparte na całym Zachodzie przez łagodniejszą "Regułę" św. Benedykta.

Przyczynki do lektury:

"Jest rzeczą właściwą pielgrzymom, by spieszyli się ku ojczyźnie. Tak samo ich cechą charakterystyczną jest doświadczać pewnej prowizoryczności w czasie wędrówki, zaś bezpieczeństwo znajdować dopiero w ojczyźnie. Śpieszmy się więc do ojczyzny, my, którzy jesteśmy wędrowcami. Bóg jest tak wielki, że nie można Go zobaczyć w całej Jego wielkości. Tym niemniej pukajmy do drzwi, zwłaszcza tutaj, zarówno żeby wejść do nieba jako prawdziwi domownicy, jak i żeby jaśniej zrozumieć dobra, które nas czekają" (Kolumban, "Wskazania" 8, 1).

Wasze komentarze:

Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy.

Autor Treść

Nowości św. Jan od Krzyża Modlitwa do św. Jana od Krzyża Litania do św. Jana od Krzyża Modlitwa do św. Wenancjusza Fortunata Cztery drogi skierowujące dziecko na właściwy szlak Lekarz - zawód czy powołanie

Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2024

Poprzednia

[ Powrót ]

Następna