Jadwiga z tronu na ołtarze

Jadwiga - królowa Polski - urodziła się na Węgrzech w lutym 1374 roku jako córka Ludwika Węgierskiego Andegawena i Elżbiety, księżniczki bośniackiej. Zgodnie z przyjętymi wówczas zwyczajami, w czwartym roku życia zaręczono ją z ośmioletnim Wilhelmem Habsburgiem, synem Leopolda, księcia Austrii. Po śmierci ojca jej matka, na żądanie dostojników polskich, przeznaczyła ją na tron polski.

16 października 1384 roku została ukoronowana na króla. Polacy, nie życząc sobie na tronie narzeczonego Wilhelma, przed dopełnieniem małżeństwa życzliwie przyjęli prośbę wielkiego księcia Litwy, Jagiełły, który ubiegając się o rękę Jadwigi obiecał przyjęcie chrztu razem ze swoim narodem i przyłączenie Litwy do Królestwa Polskiego. Młodociana królowa, dla dobra narodu i Kościoła, stając się pełnoletnią, publicznie odwołała "sponsalia de futuro" z księciem Wilhelmem i 18 lutego 1386 poślubiła Jagiełłę, który przedtem został ochrzczony i przyjął imię Władysław.

Jadwiga miiowaia Kościół i namiestnika Chrystusowego. Świadoma posłannictwa, jakie jej wyznaczyła Opatrzność, popierała głoszenie Ewangelii, troszczyła się o rozwój kultu Bożego i jedność chrześcijan. Przyśpieszyła ustanowienie diecezji wileńskiej. Z myślą o głębszej formacji duchowej misjonarzy, potrzebnych do ewangelizacji Litwy, założyła w Pradze bursę dla Litwinów studiujących teologię na miejscowym uniwersytecie. Z największą gorliwością starała się o zbliżenie prawosławnych Rusinów do Kościoła katolickiego, fundując w Krakowie klasztor Benedyktynów Słowiańskich, którzy mieli ewangelizować swój naród. Przed sześciuset laty uzyskała od papieża Bonifacego IX zgodę na ustanowienie Wydziału Teologicznego w Krakowie. Swym testamentem królowa przyczyniła się do odnowienia uniwersytetu krakowskiego.

Gorąco kochająca Chrystusa ukrzyżowanego, jako pokorna służebnica Boga i narodów, pełna roztropności i mądrości, troszczyła się o rozwój nie tylko państwa, ale i Kościoła oraz o jego misję ewangelizacyjną.

Dla chorych założyła wiele szpitali i nie szczędziła pomocy biednym. Zawsze działała z roztropnością, męstwem i łagodnością, mając na uwadze chwałę Boga, dobro Kościoła i swojego ludu. Głębia jej życia wewnętrznego znajdowała wyraz w ofiarnej służbie każdemu potrzebującemu, bez względu na narodowość i wyznanie. Jej duchowość jest idealnym przykładem syntezy modlitwy i czynu.

W sposobie sprawowania władzy, pojętej jako służba dla społeczeństwa i narodów, jako ich matka była niedościgłym wzorem. Wrażliwa na każde ludzkie cierpienie, szanująca godność każdego człowieka i wolność narodów w cierpliwym dialogu, zapewniła im pokój. Po długich latach oczekiwania na dar macierzyństwa, wkrótce po urodzeniu córki i jej śmierci odeszła do wieczności 17 lipca 1399 roku.

Po odprawionej przez Jana Pawła II Mszy Św., po raz pierwszy ku czci Błogosławionej 8 czerwca 1979 roku przy jej grobie, Kongregaq'a do Spraw Kanonizacyjnych potwierdziła 8 sierpnia 1986 r. fakt jej beatyfikacji. Współpatronka Europy została ogłoszona świętą w niedzielę 8 czerwca 1997 roku przez Jana Pawła II na Błoniach w Krakowie.

Ks. Michał Jagosz, Rzym Postulator sprawy kanonizacjiMiejsca Święte 2/97 Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości św. Feliks z Noli św. Sawa Czy jeżeli komuś nie chce się modlić to znaczy, że nie kocha Boga i grzeszy? Dwie modlitwy starszego człowieka do Matki Bożej Ekologia ciała i ducha A może jednak... Najbardziej popularne Tajemnica Szczęścia Godzina Łaski Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Modlitwa o Cud Poprzednia [ Powrót ] Następna