Nie rezygnujmy z wymagań

Poznałam mojego przyszłego męża w duszpasterstwie akademickim. Rozglądając się za "tym jedynym", oboje szukaliśmy osoby wierzącej i żyjącej wiarą na co dzień. Nie wyobrażaliśmy sobie budowania jedności małżeńskiej bez tego fundamentu. Nie dam się nigdy przekonać, że można żyć pełnią ofiarnej miłości w małżeństwie bez powiedzenia wspólnego "tak" Chrystusowi. Każdej dziewczynie i każdemu chłopakowi, którzy stoją dopiero przed decyzją o założeniu rodziny, radzę z całego serca: nie warto rezygnować na swej drodze do małżeństwa z priorytetów wynikających z wiary, nawet jeśli w efekcie tego będą opuszczały nas kolejne sympatie, a cała rodzina będzie nas maltretować pytaniami: "kiedy będziemy bawić się na twoim weselu?". Co oznaczało to wspólne powiedzenie "tak" Chrystusowi w narzeczeństwie i czasie je poprzedzającym? Mogłabym wyliczać wiele i wcale nie zacznę od wstrzemięźliwości, w której postanowiliśmy żyć do ślubu. Nie można mówić o czystości bez przedstawiania całej fantastycznej perspektywy narzeczeństwa i szerzej - człowieczeństwa, jaką daje wiara.

Najważniejszą sprawą była dla nas wspólna obecność na Mszy św. i modlitwa, życie sakramentami, a co za tym idzie, chęć jak najlepszego wypełniania swoich obowiązków, jak najpiękniejszego korzystania z czasu wolnego (często z plecakiem na górskim szlaku). Czystość była naturalną konsekwencją przyjętej postawy życiowej i wyznawanych przez nas zgodnie wartości. Nie wyobrażam sobie spędzenia życia z kimś, kto nudzi się na Mszy św., spowiedź św. traktuje jak wielkanocny dopust Boży, po niedzielnej Eucharystii spieszy na zakupy do hipermarketu, a za najlepszą rozrywkę uważa wysiadywanie w okolicznym pubie.

Wiara, światopogląd, wizja rodziny - ile dzieci w niej widzimy, jak zapatrujemy się na kwestię antykoncepcji, podziału ról i obowiązków w małżeństwie, relacji z naszymi rodzicami - to wszystko ma podstawowe znaczenie dla naszego małżeństwa. Co byś zrobił, gdyby jedno z naszych dzieci było niepełnosprawne? A jeśli nie moglibyśmy mieć dzieci? Jak zachowasz się, gdy Pan Bóg obdarzy nas dzieckiem w czasie, w którym się tego nie spodziewaliśmy? Co zrobisz, gdy nie będzie nas stać na dobry samochód czy zagraniczne wakacje? O to wszystko pytaliśmy siebie w narzeczeństwie. Niezmiernie ważnym miejscem wzajemnego poznawania się były nasze rodzinne domy (i to nie od święta!).

Należy jednak koniecznie pamiętać o kilku rzeczach: nie chodzi o to, by wybranek był naszą kopią, nikt z nas nie jest doskonały, a różnice między naturą mężczyzny i kobiety są cudownym Bożym zamysłem, który umożliwia rodzinie pełną realizację jej powołania. Oczywiście dużo rozmawialiśmy ze sobą (szczególnie w trakcie kursu przedmałżeńskiego), ale nie był to jakiś nieustanny wywiad osobisty. Najlepszym i podstawowym sposobem poznawania się jest droga, którą Jan Paweł II nakreślił w genialnej pracy "Miłość i odpowiedzialność": od koleżeństwa, poprzez przyjaźń, do miłości. Wspólne spędzanie czasu w gronie przyjaciół, poznawanie się w swoich rodzinach, pomoc w codziennych sprawach, rzekłoby się - proza życia - w budowaniu głębokiej relacji znaczą więcej od nieustannych uczuciowych uniesień tylko we dwoje. A to głębia tej relacji będzie podwaliną przyszłej szczęśliwej rodziny. A więc zaczynajmy od koleżeństwa!

Beata Falkowska

Wasze komentarze:

Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy.

Autor Treść

Nowości św. Karol Lwanga św. Klotylda Nabożeństwo Pierwszych Sobót Miesiąca Zaakceptować leczenie Wypocząć w Pieninach Zostawił ślady swoich stóp

Najbardziej popularne Tajemnica Szczęścia Godzina Łaski Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Modlitwa o Cud

Poprzednia

[ Powrót ]

Następna