Wstajemy, gdy w naszych pokojach jest jeszcze ciemno - słońce wschodzi tu po 6.00 rano. Msza św. rozpoczyna nasz dzień. Śniadanie i planowanie zajęć na popołudnie z chłopcami, a potem już tylko my i oni. Patrzą na nas dużymi, czarnymi oczyma. Zadają mnóstwo różnych pytań... Chcą być blisko, dotykają, obserwują, uśmiechają się. Myślą, że jeżeli nosimy te same imiona jesteśmy bliźniakami.

     Jesteśmy w Namugongo w Domu dla Chłopców Ulicy. Spędzimy tu 2-3 miesiące, chcąc dać chłopcom pozbawionym rodzicielskiej troski, choć trochę siebie. Jest ich około 130 i każdy potrzebuje miłości...

     Coraz śmielej stąpamy po afrykańskiej ziemi. Nasze dni są bardziej bogate w spotkania z dzieciakami. Chłopcy w zielonych mundurkach maszerują rano do szkoły i z oddali krzyczą: Good morning. Około 13.30 przychodzą uczniowie młodszych klas. Rozpoczynają się gry sportowe: siatkówka oraz ulubiona piłka nożna..

     Chłopcy z dnia na dzień coraz bardziej się przed nami otwierają. Jeden z nich opowiedział o swoim ojcu, który zmarł, gdy on miał 4 lata i został sam, ponieważ jego mama odeszła zaraz po jego narodzinach, więc nawet jej nie znal. Wszyscy zgodnie stwierdzili, że oni w przyszłości będą pamiętali o swoich dzieciach, a żona najlepiej żeby była biała...

     Dobrze, że oprócz smutku w ich oczach dostrzegamy coraz częściej radość i szczęście.

     Afryka jest jak drugi dom, bo nie sposób nie czuć się tu jak u siebie. Rzeczywistość tutejsza to jakby cofnąć czas do początku XX wieku... odświętne ubrania zakładane przez chłopców tylko na Mszę św., bose stopy nawet w zimny i deszczowy dzień, piłki ze szmat i sznurka, śpiew i ogólna radość z najdrobniejszych rzeczy: słów, pozdrowień, uśmiechów, pogłaskania po głowie… tak niewiele trzeba, aby życie uczynić świętem...

     Nam Europejczykom daleko do tego, czego doświadczali nasi dziadkowie, czego teraz doświadczają Afrykańczycy. Mimo ubóstwa materialnego są bogaci w to, co my już dawno utraciliśmy - radość życia w zgodzie z naturą.

     Obserwuję naszych chłopaków... To właśnie w tych pozbawionych rodziców dzieciakach obecny jest Bóg w najprostszy, a zarazem najbardziej realny sposób. Ileż dzieci takich jak oni jest teraz na afrykańskich ulicach, nie dano im szansy na normalny rozwój...

     Życie nie jest grą fair play...

     Weeraba! (Do widzenia)