Jak wygląda przygotowanie ludzi do sakramentalnego życia chrześcijańskiego?

Jeżeli chodzi o Msze św. - to lubię Msze św. wtedy, kiedy jest dużo ludzi i kiedy wszyscy oddajemy cześć i okazujemy miłość Jezusowi Chrystusowi jako naszemu Bratu i Panu. Ale szczególnie są mi bliskie

MSZE ŚW. KAMERALNE,

Zdarza mi się, niestety, ostatnio dosyć często, ze względu na stan mego zdrowia, że odprawiam Mszę św. zupełnie sam. Modlę się wtedy za moich synków i córki, których zdjęciami mam wytapetowane wszystkie ściany mojego pokoju. W czasie "memento" idę tak od ściany do ściany, wspominam żywych i polecam Bogu zmarłych, a zdjęcia tych najbardziej nieszczęśliwych i zagubionych mam przy sobie na ołtarzu. Jeżeli Mszę św. odprawiam późno w nocy, to modlę się za wszystkich tych, którzy w dniu tym pomarli.

Czasem mam oczywiście pokusę odprawienia Mszy św. "galopem", ale wtedy przywołuję się do porządku, mówiąc sobie: przy ludziach to starasz się robić wszystko porządnie, stąd w samotności nie możesz tego robić inaczej. Gdy jestem sam, to najczęściej od podniesienia Mszę św. odprawiam na klęczkach.

POWIEDZ MI COŚ O SPOWIEDZI ŚW.

Wielu z nich to twarde sztuki. I wiesz, co ci ludzie mówią? Oni wolą spowiadać się w mieszkaniu. Twierdzą, że jak już się zdecydowali na spowiedź, to chcą to robić z otwartą przyłbicą, bez kratek, bez chowania się, za jakieś tam zasłonki. Zresztą twierdzą, że kratki im przeszkadzają, że zarówno oni, jak i ksiądz, mówią gdzieś w powietrze, nie widząc wzajemnie swoich reakcji. Spowiedź taka staje się jakaś sformalizowana, nieosobowa, praktycznie bez możliwości spokojnej koncentracji. A w ogóle wiesz, to gdy chodzi o spowiedź, to ludzie są przedziwni.

Wspomniałem ci już tych wrocławskich architektów. Otóż pewnego dnia zjechali oni do mnie do spowiedzi. Ja wyszedłem do nich, jak przystało na porządnego księdza w rewerendzie, komży i stule, to wiesz, co oni mi powiedzieli? Że to było dla nich dużym rozczarowaniem. Ta - jak mówili - oficjalność stwarza niepotrzebny dystans, który nas zniechęca. A my po prostu chcieliśmy duszę otworzyć przed Bogiem i przy księdzu. A ksiądz, żeby był taki normalny, bliski i serdeczny, a nie w jakiejś tam "todze".

Innym razem byłem z kimś w kinie. W czasie rozmowy wyszło, że ten ktoś miał różne rzeczy na sumieniu. Po powrocie do domu, kiedy mój towarzysz zdecydował się na spowiedź, chciałem włożyć sutannę. Wtedy on do mnie powiedział: "Słuchaj stary, nie rób tego, siadaj i spowiadaj mnie tak, jak jesteś. Nie musisz przebierać się na szamana". Otóż on był zdania - co oczywiście pozostaje jego prywatną opinią - że nawet do Mszy św. winniśmy wychodzić w stroju normalnym (a był to jeden z prezesów świętej pamięci - "Juventus Christiana").

Kiedyś - głosząc rekolekcje do studentów w Laskach - potraktowałem je jako przygotowanie do spowiedzi św. Oparłem się w nich na książce Mertona "Życie i świętość". Mówiłem im wtedy, że religia chrześcijańska jest religią mistyczną tzw. sakramentalną, gdyż sakramenty to misteria, tajemnice, w których działa Bóg i działamy my. Nasze działanie odbywa się pod wpływem działania Bożego. Jego łaski i miłości.

Przychodzi się do spowiedzi nie dlatego, że spowiednik czy penitent jest mądry, ale dlatego, że Duch Św. kieruje jednym i drugim. On wywołał natchnienie, żal, postanowienie poprawy, lecz w zadośćuczynieniu człowiek winien być bardzo aktywny. W tej aktywności zadość czyniącej chodzi nie tylko o litanię, ale i o czyny. Oczywiście trzeba uważać, by przy spowiedzi nie wpaść w jakąś psychoanalizę, w jakieś takie przyjemne rozmówki. Dlatego wskazane jest, by przed taką spowiedzią - rozmową - wspólnie się pomodlić, by ludzie byli świadomi, że spowiadają się Bogu Wszechmogącemu. W sakramencie pokuty przed rozgrzeszeniem najczęściej każę penitentowi żałować za grzechy przed Panem i wzbudzić akt doskonałego żalu, a ja sam w tym czasie się modlę, żebym czuł się narzędziem Bożym i dopiero wtedy następuje rozgrzeszenie, że Pan jest między nami. To jest bardzo ważne.

Muszę ci powiedzieć, że w czasie takich spowiedzi wiele narodziło się moich synków i moich córek. Nastąpiło jakieś wielkie otwarcie się na Boga i jakaś przyjaźń w Bogu. Istnieje tu jednak pewne niebezpieczeństwo,

BY NIE WYTWORZYŁ SIĘ KULT,

Posłuchaj. W czasie ostatniej wojny byłem kapelanem i prefektem jedynej polskiej szkoły w Alpach Francuskich w Villard de Lans, która była szkołą dla żołnierzy i aspirantów z Armii Sikorskiego. Byli to przeważnie chłopcy w wieku lat - 18-20. Szkoła została założona w roku 1940. Chłopcy, którzy zdali maturę, zaczęli studiować na różnych uniwersytetach francuskich, ale w roku 1943, z chwilą zajęcia przez Niemców tzw. Wolnej Francji, chłopcy ci musieli uciekać. Wielu z nich drogą przez Pireneje, Hiszpanię, Afrykę przedzierało się do Anglii do brygady gen. Maczka. Zdarzało się, i to dosyć często, że chłopcy w czasie tej wędrówki wpadali do mnie, spowiadali się i odchodzili. Wielu z nich następnie zginęło po desancie w Normandii i w Holandii. Część jednak ocalała. Niektórzy z nich w roku 1945 zjawili się ponownie u mnie prosząc o spowiedź. Wtedy przeżyłem straszną rzecz. Pytam: Kiedy ostatni raz byłeś u spowiedzi? - jak to ks. prefekt nie wie, nie pamięta! - No tak, mówię, ale od tego czasu upłynęły już dwa lata i byłeś w Holandii, Niemczech. Wielu twoich kolegów poległo, a ty nie byłeś u spowiedzi. - Nie byłem - brzmiała odpowiedź, bo ja nie chciałem sprofanować tamtej spowiedzi, jakeśmy razem szli do Boga. To było właśnie to, co nie powinno się zdarzyć dobremu duszpasterzowi. Nie był u spowiedzi, bo zabrakło ks. X. To była największa klęska mojego życia, lecz bardzo pożyteczna. Od tej pory, jeżeli w czasie spowiedzi nawiąże się jakaś przyjaźń, to nie wolno moim penitentom stale chodzić do mnie. Muszą iść do spowiedzi gdzie indziej. Zresztą wszystkich moich podopiecznych kieruję do ich rodzimych parafii i staram się nakłonić do współpracy z miejscowymi duszpasterzami. Różnie to wygląda, ale to już inna sprawa.

Ks. JAN PAŁYGA SAC Wasze komentarze: Aguu: 08.05.2008, 13:04 a czy musi tak pięknie wychodzić? ;] Michał: 06.01.2008, 09:17 Czy po wyznaniu grzechów nie powinno się znaleźć również zapewnienie o chęci poprawy?! Natalia ;): 16.09.2007, 21:30 Ja też spotykam się czasami z tym, że ksiądz mi przerywa i kiedy ja jeszcze wyznaję grzechy, on już puka ;) Wiecie co, myślę, że jednak nie warto wystawiać sobie opinii o tym Sakramencie na podstawie kilku czy nawet kuilkunastu "smutnych" spowiedzi, kiedy wydawało nam się, że ksiądz jest znudzony i nie chce słuchać. Przecież w tym sakramencie nie ważny jest ksiądz, tylko CHRYSTUS, który nam przebacza... :) Zostańcie z Bogiem <>< Motylek: 01.08.2007, 15:25 Szkoda tylko, że to nie zawsze wychodzi tak pięknie... (1) Autor Treść Nowości św. Florian Modlitwa do św. Floriana Litania do św. Floriana Nabożeństwo Pierwszych Sobót Miesiąca Wieczna przyjaźń Wymyślony przyjaciel to coś więcej niż zwykła zabawa: dziecko tworzy świat, który daje mu poczucie bezpieczeństwa Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 [ Powrót ]