Wolę być kaleką

Wszystko zaczęło się w biednej dzielnicy małego prowincjonalnego francuskiego miasta.

- Pochodzę ze skromnej rodziny - mówi Christian. - Od dzieciństwa buntowałem się przeciwko tym, którzy mieli łatwiej. Gdy moja siostra zginęła w wypadku samochodowym, stałem się zły, agresywny. Miałem też wiele kompleksów. Dlatego postanowiłem być kimś za wszelką cenę. Stawałem się coraz silniejszy i zdobywałem uznanie w kręgu przyjaciół, ale wewnątrz byłem ciągle smutnym niewolnikiem tej gry pozorów.

Wraz ze swą bandą Christian poszukuje szczęścia w zabawach przy decybelach rozsadzających głowę od porywającego rock'a. Jest to czas szalonych pragnień, przynoszących rozczarowanie i wewnętrzny lęk. Ale idzie dalej: dyskoteki, przelotne przyjaźnie, alkohol.

- Od 14 roku życia - wspomina - zdarzało mi się pić kilka razy dziennie. Przestępstwo, była to dla mnie przygoda. Dzięki włamaniom i kradzieżom miałem pieniądze, stać mnie było na zabawy, imponowałem innym.

Szesnastoletni Christian uderza swego profesora, za co zostaje wyrzucony ze szkoły. Zaczyna pracować w fabryce i nie zmienia dotychczasowego "rozrywkowego" trybu życia.

- Brnąłem, ale nagle spadło na mnie kalectwo - stałem się niewidomy. Doznałem wewnętrznego doświadczenia, które nazwać mogę doświadczeniem klasztoru, pewnego zamknięcia - mówi.

Zmienia się wszystko. Marzenia, projekty, zajęcia, cały świat, którego był panem, zwala się jak domek z kart. Koledzy opuszczają go. Tracąc wzrok, ich szef traci także swoją pozycję. Nie odpowiada już ich ideałom. A poza tym, czy ci ludzie potrafiliby zapewnić mu spokój i taką przyjaźń jakiej teraz potrzebuje? Trudno znaleźć się w nowej sytuacji. Wstydzi się swego kalectwa i dlatego zamyka się na rok w domu rodziców. Aż do tego szczególnego dnia.

- Byłem w pokoju i słuchałem mojej ulubionej muzyki hardrock'owej. Tego wieczora zdałem sobie sprawę, że jestem tylko nędznym osobnikiem, który nie może starczyć samemu sobie. A ja w mej dumie, chciałem być kimś bez Boga! Tego pamiętnego wieczoru uczynił akt pokory.

Rodzice odważyli się mówić mu o Bogu, o Maryi i zaproponowali spotkanie z grupą młodych chrześcijan. Christian zgodził się. i to było nowe doświadczenie.

- Dzięki przyjaźni i miłości, które panowały wśród nich, a którymi podzielili się ze mną, zacząłem odkrywać Boga. Zabawy, o których myślał, że dla niego już się skończyły, znów są możliwe, choć są teraz inne - z Bogiem i dla Boga. Cystersi z Bellefontaine oddają do dyspozycji młodych ludzi szopę, w której można się bawić. Ale obok zabawy są nowe przeżycia: nabożeństwa eucharystyczne i adoracja Najświętszego Sakramentu. Każdego miesiąca w Ballefon- taine odbywają się nauki. Wiadomość o tym rozchodzi się piorunem i opactwo oblegane jest przez około 250 młodych: włóczęgów, ludzi z marginesu, ale i młodzieży z dobrych domów - prawdziwy dziedziniec cudów, gdzie można znaleźć od dawna poszukiwany. sens życia, odkryć swe powołanie. 24-letni Christian dzieli teraz swój czas pomiędzy życie w klasztorze, misję i studia teologiczne we wspólnocie świętego Jana.

- Misja - mówi - polega na dzieleniu się wszystkim. Ponieważ, kiedy ma się Boga, ma się wszystko.

Christian zaczyna głosić Ewangelię. Jego wewnętrzna radość początkowo zbija z tropu słuchaczy. Każdy jednak w końcu daje się podbić temu młodemu człowiekowi, którego logika jest przekonująca.

- Gdy ludzie milczą, nie widzę ich, nie słyszę, a przecież mam poczucie ich obecności. Tak samo z Bogiem. Nie widzi się Go, nie słyszy, a przecież jest, och, jak bardzo jest z nami! Bóg, wrażliwy na to co przeżywamy. Kiedy ktoś cierpi i krzyczy do Boga, On mu odpowiada. Jeśli chodzi o mnie, to wolę być kaleką, ale mieć Boga, niż gdyby było odwrotnie. Moje kalectwo umożliwia mi silne przeżywanie wewnętrznego doświadczenia - nie jestem rozpraszany przez otoczenie.

- Tak, pod warunkiem, że się jest jej nosicielem! Krzyż da się pogodzić z radością. Przypominam sobie pewnego młodego człowieka który mówił, że czyjaś radość wróciła mu wiarę. Jezus przyszedł dać światło ślepym, żebyśmy wierzyli. Przyjmując Komunię w świetle, sami stajemy się światłem i przyciągamy. Głoszenie Ewangelii to przede wszystkim świadectwo miłości, a dopiero potem słowo. Wszędzie tam, gdzie słowa nie docierają, Miłość zastępuje je. Mały szef chuligańskiej bandy sprzed lat już nie pije, nie pali, nie kradnie, jest blisko ludzi, rozmawia z nimi i kocha ich. W tym co mówi, uderza tkliwość, czasem szokuje stwierdzeniami ostrymi i gwałtownymi jak jego miłość, która jest przywilejem prawdziwych mistrzów.

Opracowała Agnieszka Kaniewska według "Feu et lumiere" Prosimy Portal Fronda o nie kopiowanie tekstów Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości Modlitwa do Matki Bożej Dobrej Rady Różaniec do św. Teresy od Dzieciątka Jezus Kleszcz kleszczowi nierówny Najprostszym sposobem wspierania dziecka jest po prostu bycie z nim i dawanie mu swojego czasu Lourdes nazywane jest stolicą modlitwy, jest także lekcją pokory dla świata Film "Jezus 2000" Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna