Nad śnieg bielszym się stanę

Te kochane obrazy, wizje zacierały się z biegiem lat, gdy zmagałem się z przeciwnościami losu. Teraz wiem, że człowiek w pełni wyznający Prawdy Chrystusowe - będzie tęsknił za doskonałym pięlmem, za życiem nieśmiertelnym, gdzie króluje miłość, prawda i doskonałe piękno. Myślę, że tylko strofy poetyckie wielkich mistrzów, srebrne dźwięki muzyki umysłów genialnych - wznoszą się hymnem ku niebu, uchylają rąbka tajemnicy szczęścia wiekuistego, światłości Bożej. Zawsze, gdy wpatruję się w Ojca Świętego, będącego w białych szatach, w słońcu, przy Ołtarzu - przypominają mi się te śliczne słowa: Nad śnieg bielszym się stanę. No i setki razy, w ciszy wieczoru, w czasie odmawiania różańca świętego - zapytuję, wołam: dlaczego człowiek nieraz wszystko czyni, aby oddalać się od niebiańskiej czystości, od ideału doskonałości? Dlaczego ja, zmagając się o codzienny byt - zapomniałem o modlitwie lub byłem egoistyczny w modlitwie?

Dopiero teraz, po wielu latach zaczynam rozumieć, jaka modlitwa jest miła Panu Naszemu Jezusowi Chrystusowi! A za modlitwą winny pójść czyny szlachetne. Toteż, gdy pracując w szkolnictwie - głoszę prawdę, podaję przykłady łudzi czyniących dobro, ludzi twórczych i miłosiernych - jestem przez chwilę szczęśliwy. Tego szczęścia jest więcej , gdy obdarowuję smutnych - uśmiechem, serdecznym gestem, upominkiem na miarę możliwości finansowych. Byłem i jestem wrażliwy, uczulony na los naszych rodaków na Wschodzie! Cokolwiek czynię dla nich osobiście lub poprzez akcje w ramach fundacji kresowych - odczuwam wręcz szczęście niewysłowione. To takie szczęście, jakie ogarnęło od stóp do głowy po przebytej szczęśliwie operacji, albo gdy przed laty siedząc na murach resztek starego zamczyska Giedymina w Wilnie - patrzyłem na ukochane miasto, tonące w słońcu i zieleni.

A mówiąc o dążeniu do doskonałości, odwołuję się do słów C.K. Norwida z poematu Fortepian Szopena... "Ideał sięgnął bruku!" Dlaczego?

Przede wszystkim dlatego, że moc w słabości się doskonali i że prawdziwa wielkość pod nieszczęścia młotem kształt doskonały przybiera. Właśnie w latach niewoli narodowej, w czasach terroru hitlerowskiego, w mrokach tyrani bolszewickiej - rodziły się wielkości na miarę Romualda Traugutta czy św. Maksymiliana Marii Kolbego. Tak, gdy stykam się z wychowawcami i nauczycielami - egoistami - cierpię! Wyznaję to jak na spowiedzi. Nie mogę pojąć, dlaczego tak dużo pedagogów bije pokłony przed poskomunistami, pogrobowcami wojującego materializmu! Ukojenie znajduję w modlitwie różańcowej, w ciszy wieczoru, gdy proszę Maryję o pomoc, o siły duchowe do walki z wszelkimi mocami ciemności. Jak ja lubię chodzić na cmentarze! Tam znajduję często upragniony spokój, ucieczkę od potwornego zgiełku brutalnej muzyki, dorobkiewiczów, dzikiej reklamy. A wychodząc z cmentarza powtarzam mądre, religijne słowa wieszcza Adama: Boże, czymże jestem przed Twoim obliczem? - Prochem i niczem! I znów przychodzą siły, moce do głoszenia prawdy młodzieży o nieszczęsnym "mieć". Nieraz śpiewamy: Ociemniałym podaj rękę, niewytrwałym skracaj mękę,.. To trzeba biednym podać rękę! Trzeba głodnym, bezdomnym podać chleb! Rok ubiegły był czasem szczególnym, albowiem przybył do nas z pielgrzymką Ojciec Święty! My wszyscy wierzący w JEZUSA CHRYSTUSA, mieliśmy okazję godnie przywitać Następcę Naszego Pana, wodza Kościoła Świętego, genialnego Polaka, naszego najdroższego brata! Powstrzymanie się od nałogów, codzienna modlitwa różańcowa, częsta spowiedź i Komunia Święta, czyny miłosierne, śmiałe występowanie przeciw przejawom demoralizacji - to chyba podstawowe obowiązki wyznawców Chrystusa, dzieci Maryi! Niewątpliwie każdy z nas doświadczył i doświadcza poniżenia, upadku moralnego, ale gdy tylko zerwiemy z grzechem - natychmiast przychodzi niewysłowiona radość. To straszne, że tak często skłaniamy się ku ciemności, porzucając jasność ośmiu błogosławieństw. Ale nie wolno nam nigdy zapominać, że niespokojne jest serce ludzkie póki nie spocznie w Panu! (przestroga św. Augustyna). Maszerując po błocie przez ten świat powtarzam od lat, od lat, przyrzekam od lat, od lat: Nad śnieg bielszym się stanę!

Wierząc żarliwie w świętych obcowanie, a modląc się za dusze w czyśćcu cierpiące - recytuję młodzieży szkolnej nie tylko ukochane strofy Adama Asnyka, ale nade wszystko wiersz Kazimierza Wierzyńskiego "Do moich zmarłych":

Zmarli moi, nie opuszczajcie mnie!
Tylko przy waszej śmierci
bliski jestem życia,
Tylko wspomnienie o was
nie zmniejsza mi świata.
Tylko wy, nieskalani, uszliście rozbicia,
Tylko wśród was mam ojca i matkę i brata,
Tylko wasze istnienie jest mi tu konieczne,
Tylko za wami iść mi, iść na wieki wieczne.

Artur Julian Kowzan Wasze komentarze: marzena aneta: 18.02.2023, 10:53 ładne opowiadanie dziękuję nad śnieg bielsza się stane dziękuję Boże prosze oto chce być doskonała dziękuję Boże kocham Cię proszę o miłość uczciwość sprawiedliwość na świecie dziękuję Boże kocham Cię prosze dla mnie o domu kupno dobrą mieszkania sprzedaż urode zdrowie pieniądze dobrego kawalera męża młodego niepalącego pobożnego religijnego uczciwego z którym będę żyć w cielesnej czystości dziękuję modlitwa ma moc nie ma modlitw nie wysłuchanych modlitwa ma moc modlitwa cuda czyni miłość cuda czyni nadzieja cuda czyni pokora cuda czyni sprawiedliwość cuda czyni uczciwość cuda czyni ufność cuda czyni wiara cuda czyni wiara to jest pewność bez dowodu wiara to jest droga którą docieramy do marzeń dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję (1) Autor Treść Nowości Nowenna przed uroczystością Niepokalanego Poczęcia NMP - dzień 8 św. Mikołaj Modlitwa do św. Mikołaja Litania do św. Mikołaja Święty Mikołaj na opak W mieście świętego Mikołaja Najbardziej popularne Godzina Łaski 2023 Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Modlitwa o Cud Poprzednia [ Powrót ] Następna