Błogosławieni prześladowani - Wiara

"Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości." Głównie i zasadniczo przykazanie to odnosi się do samego Jezusa, ponieważ w Nim jednoczą się ze sobą i znajdują ostateczne spełnienie ubóstwo ducha, cichość, posługa miłosierdzia, czyn pokoju i cierpienie dla sprawiedliwości, sięgające szczytu podczas męki krzyżowej. Skłonni bylibyśmy sądzić inaczej. To przecież o nas chodzi: my jesteśmy w pracy niedoceniani przez przełożonych, to nas oskarżają o najróżniejsze przewinienia i złe uczynki; my na co dzień jesteśmy prześladowani, choć może nie jest to dyskryminacja prowadząca do przelewu krwi. Dzieci często traktują rodziców jako swoich ciemiężycieli, kiedy ci domagają się na przykład, aby postępowały zgodnie z normami Ewangelii. Wołają: jesteśmy wolne, mamy prawo do osobistych (choćby i kontrowersyjnych) decyzji. Tworzymy swój świat, niekonieczne przystający do obowiązujących etycznych zasad.

Uczestnicy wydarzeń wiążących się z krzyżem mającym upamiętniać osoby, które zginęły tragicznie w katastrofie pod Smoleńskiem, mogą zdecydowanie powiedzieć (każda dysponując oczywistymi dla siebie racjami), że doznali ciężkich prześladowań, tak fizycznych, jak i psychicznych. Rzeczywiście, skupiamy troskę na samych sobie, niekiedy poddawani różnego rodzaju szykanom. Ojciec Święty rozumie tę naszą sytuację, choć wcale nie zamierza akceptować naszego, niekiedy bezkrytycznego podejścia do samych siebie. Jeżeli ktoś uświadamia nam, że niewłaściwie postępujemy, że nie przyjmujemy logicznych uzasadnień, trwamy w swym absurdalnym samozaparciu - nie oznacza to, że należy traktować go jako przeciwnika, obcego czy prześladowcę. Byłoby to wyrazem poznawczej i moralnej ślepoty.

BOŻY KIERUNEK

To ważna sprawa. W miarę uświadamiania sobie Jezusowego zniżania się, widzimy, że właśnie w tym tkwi niewyobrażalny Boży majestat. Im bardziej zrzeka się Jezus swej siły na rzecz słabości w cierpieniu, tym przejrzyściej zdajemy sobie sprawę, że jedynie On ma moc, by "życie swoje oddać za owce" i "by znów je odzyskać" (J 10, 15-17), cierpieć i al-truistycznie umrzeć za wszystkich, i powstać z martwych. W taki właśnie sposób działa Boża miłość, zawsze - nie wolno stracić tego faktu z oczu - narażona na odtrącenie i ryzyko. Czyż nie wiemy o tym, stawiając siebie pod cowieczorny osąd sumienia?

Oczywiście, zbawienie świata mogło przebiec inaczej, ale skoro dokonało się za sprawą bolesnej męki, starajmy się ją włączać w swoją egzystencję. Znaczy to, że jeżeli dotykają nas cierpienia, próbujmy, jak to tylko możliwe, przeżywać je jako współcierpienie ze zbawczym bólem Chrystusa. Wówczas możemy rozpoznać, że Jezusowa męka była świadomym cierpieniem dla sprawiedliwości, aby ludzie mogli odnaleźć ostateczne szczęście. Wypowiadając błogosławieństwa, Chrystus miał na myśli wpierw samego siebie; dopiero potem odnosił ich znaczenia do wszystkich słuchających Go. Staje się więc czymś oczywistym, że doznawszy cierpienia, zwracamy się do Jezusa. W Nim poszukujemy pełnego wsparcia i niewyczerpanej pociechy.

Jan Paweł II podkreśla to nad wyraz jasno: "Chrystus jest prorokiem wielkim. W Nim wypełniają się proroctwa, bo wszystkie one na Niego wskazywały. W Nim równocześnie otwiera się proroctwo ostateczne. On jest Tym, który cierpi prześladowanie dla sprawiedliwości z pełną świadomością, że właśnie to prześladowanie otwiera przed ludzkością bramy życia wiecznego. Odtąd do tych, którzy uwierzą w Niego, ma należeć Królestwo Boże" (Bydgoszcz, 7 czerwca 1999 r.). Nie zapominamy, że sam Jezus wystąpił jako Mesjasz, który celowo wybiera i akceptuje, by tak określić, status prześladowanego. Należy tedy odróżnić cierpienie od prześladowania. To pierwsze stanowi problem dotyczący wszystkich ludzi, nie wyłączając osób sprawiedliwych. Poprzez nie Bóg pragnie oczyścić grzesznika, wypróbować sprawiedliwego w jego miłości, czego dowodzi historia biblijnego Hioba. Prześladowania zaś są wyrazem przeciwstawiania się zamysłom Bożym, próbą odłączenia człowieka od Boga, który - jak z tego wynika - niekiedy posługuje się prześladowaniami, podobnie jak cierpieniem, aby ostatecznie doprowadzić do pełnego zwycięstwa prawdy.

Jak zaakceptować tę Bożą logikę? Otóż powinniśmy się podjąć rzeczy prawie nieosiągalnej. Chodzi o szczerą - a więc z zaangażowaniem woli i serca - akceptację krzyża rozpoznanego jako dar; dar Jezusa dla każdego z nas i dar kogoś drugiego dla nas. Bo, jak powiedział Jan Paweł II: "na Kalwarii wydawało się, że [Jezus] został opuszczony przez Boga i wydany na pośmiewisko ludzi" (tamże). Wielu zresztą ludzi wciąż zachowuje tego rodzaju przekonanie. Dlaczego?

RADYKALNA PRÓBA

Warto do tego opisu dodać bezinteresowną zawiść. Gdy komuś udaje się dokonać czegoś ważnego, oryginalnego, potrzebnego, natychmiast sypią się podejrzenia, uprzedzenia, plotki. Na ogół nie umiemy cieszyć się sukcesami innych. Dlatego słowa błogosławieństw z trudnością przebijają się do ludzkiej świadomości, choć Jezus wyraźnie daje do zrozumienia, że to na Nim w głównej mierze sprawdzają się słowa z Kazania na Górze: "Błogosławieni jesteście, gdy [ludzie] wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami" (Mt 5,11-12).

DAR WIERNOŚCI

Poświęcając się dla narodowej sprawy, chcieli żyć w realiach polskiej kultury i obyczajów. Ojciec Rafał Kalinowski, nazaretanki z Nowogródka, o. Maksymilian Kolbe, kard. Stefan Wyszyński, bp Michał Kozal, zamęczony w Dachau, ks. Jerzy Popiełuszko - wszyscy cierpieli dla Bożej sprawiedliwości, wiążąc autentyczny patriotyzm z duchem najgłębszej miłości do Chrystusa i ludzi. Powinniśmy - wskazywał Jan Paweł II - ów ich egzystencjalny testament wypełniać, zgodnie z przesłaniem wyrażonym przez św. Pawła: "Nam bowiem z łaski Bożej dane jest to dla Chrystusa: nie tylko, w Niego wierzyć, ale i dla Niego cierpieć, skoro toczymy tę samą walkę" (por. Flp 1, 29-30).

Łatwe to nie jest i być nie może, lecz mając za wzór tylu świętych poprzedników, jesteśmy w stanie podejmować trud ewangelicznego świadectwa, podążając śladem chociażby kard. Wyszyń-skiego. Jan Paweł II przypomniał ważny epizod z jego życia. W 1973 r., po wielu staraniach, Prymas Tysiąclecia uzyskał od władz komunistycznych pozwolenie na budowę w Bydgoszczy pierwszego po II wojnie światowej kościoła i nadał mu niezwykły tytuł: Świętych Polskich Braci Męczenników. W ten sposób dawał wyraz przekonaniu, że "doświadczona ťprześladowaniem dla sprawiedliwości ziemia bydgoska stanowi właściwe miejsce dla tej świątyni. Upamiętnia ona bowiem wszystkich bezimiennych Polaków, którzy w ciągu przeszło tysiącletnich dziejów polskiego chrześcijaństwa oddali swe życie za Chrystusową Ewangelię i za Ojczyznę, zaczynając od św. Wojciecha. Znamienne jest również, że właśnie z tej świątyni ks. Jerzy Popiełuszko wyruszył w swoją ostatnią drogę" (tamże).

Z refleksji tych jasno wynika, że błogosławieństwa Jezusa o cierpieniach prześladowanych dla sprawiedliwości obejmują również wielu ludzi, którym dane było cierpieć. Ich chwalebne czyny wypełniają całe strony dziejów Kościoła powszechnego. Najstraszniejsze były czasy od Nerona do Dioklecjana, choć prześladowania właściwie nigdy nie ustały i przejawiają się również współcześnie w różnych formach i sile natężenia. Ziemia polska zaznała wyjątkowego udziału w tej wielkiej martyrologii. Papież podkreślał stokrotne owoce męczeństwa w polskim narodzie, zwłaszcza te, które sprawiają, że nadal pozostajemy w blasku wartości chrześcijańskich. Poświadczał swoim osobistym życiem, że z krwi męczenników warto czerpać moce do codziennej ofiary, jaką mamy składać Bogu z naszego życia.

MĘCZEŃSTWO WNĘTRZA

Jezus potwierdza obawy apostołów; wie, że należy pracować nad kształtowaniem ich religijnej świadomości. Nie wpada jednak w moralizatorski ton, jakby wiedział, że nikt tego nie lubi. Przybliża tylko obraz: Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy! Mówi to również do nas, żyjących teraz w polskiej rzeczywistości. Wystarczy przecież zalążek wiary, kropelka na dnie serca, promyk ufności, a wówczas ogarnie nas pasja, chęć, pragnienie bycia z Tym, który zawsze jest blisko i który nigdy nie opuszcza własnego stworzenia.

ks. Jan Sochoń Tekst pochodzi z Tygodnika Idziemy, 10 października 2010 Wasze komentarze: StOkRoTa: 28.01.2007, 18:45 TAK TAK szczera prawda nektorzy ludzie grzeszą i to bardzo ale czy ja wiem czy się zmienia. Mentalność ludzka nie zna granic. Jednak miejmy nadzieje bo ona nigdy nie umiera!! Pięknie jest to że mamy KOGOŚ kto nad nami czuwa Asiulka: 28.01.2007, 17:22 Ale z jednej strony czy szatan nie ma racji mówiac: "(...) Odkupić was od czego, od grzechu? Przecież nurzacie się w nim tak, że omal nie utoniecie!" Oj musimy nad sobą popracować... Najświętsza Matuchna nam pomoże jak wykażemy choć odrobinę chęci walki z złym duchem... Barbara z Florydy: 17.01.2007, 23:31 Maryja, Najswietrza Panienka ochroni nas przed zakusami szatana, prosmy Ja o to w naszych modlitwach.... natalia: 15.11.2006, 21:07 czytalam o tym w ksiazxe pt."sledztwo w sprawie szatana' polecam! lukasz: 28.10.2006, 00:04 Niesamowite... Magdunia: 05.10.2006, 13:24 Nie dajmy sie mu... [1] (2) Autor Treść Nowości Modlitwa do Matki Bożej Loretańskiej Litania do Najświętszej Maryi Panny Madonna z Loreto Sługa Boża Wincenta Jadwiga Jaroszewska Myśli serca o dzieciach "Maria" w klasztorze Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2024 Poprzednia [ Powrót ] Następna