Tajemnica krzyża - Rozważania

Tajemnica krzyża, centralna dla wiary chrześcijańskiej, jest dziś często pomijana lub opacznie rozumiana. Dlatego zobaczmy prawdę, jaką zawiera oraz wypaczenia, jakie towarzyszą jej błędnemu rozymieniu.

Chrystus cierpiąc z miłości i posłuszeństwa dał z siebie Bogu więcej, niż tego domagało się wyrównanie winy całego rodzaju ludzkiego - powie św. Tomasz z Akwinu.

Grzech to w koncepcji prawno-jurydycznej zaciągnięcie długu wobec Boga. Ponieważ jednak Bóg jest Stwórcą i właścicielem wszystkich rzeczy, człowiek jest z istoty swojej "niewypłacalny", gdyż jak przypomina św. Paweł: cóż masz, czego byś nic otrzymał7. Tajemnica krzyża zawiera się więc w tajemnicy jakości spłaty długu zaciągniętego przez grzech, jakiej dokonał Jezus.

Boski Odkupiciel, jako nasz prawowity i doskonały Pośrednik, z najwyższej swej miłości ku nam wyrównując długi rodzaju ludzkiego wobec praw Bożych, pogodził sprawiedliwość Boga z Jego miłosierdziem, co stanowi największą tajemnicę naszego Zbawienia. Mądrze na ten temat mówi Doktor Anielski: "Należy zauważyć, że zbawienie człowieka poprzez cierpienie Chrystusa - odpowiadało zarówno miłosierdziu, jak i sprawiedliwości Bożej. Sprawiedliwości, bo cierpieniami swoimi Chrystus zadośćuczynił za grzech rodzaju ludzkiego. Dzięki temu człowiek został zbawiony przez sprawiedliwość Chrystusa. Miłosierdziu zaś, ponieważ człowiek sam z siebie nie był zdolny zadośćuczynić za grzech całej natury ludzkiej i dlatego Bóg dał mu Syna swego, który za niego ten obowiązek wypełnił. W taki sposób Bóg okazał człowiekowi o wiele większe miłosierdzie, niż gdyby mu odpuścił grzechy bez zadośćuczynienia".

Odkupienie ma aspekt negatywny (uwolnienie od grzechu) i pozytywny (obdarzenie łaską świętego życia). Odpowiada to prostemu schematowi: śmierć to zerwanie z grzechem, zaś zmartwychwstanie to powstanie do nowego życia. Pierwszym darem Zmartwychwstałego Jezusa jest Duch Święty, który udziela całego bogactwa miłości i innych darów nadprzyrodzonych. Dzięki Duchowi Świętemu miłość Boża staje się doświadczalna (por. Rz 5,5).

Grzech to nie tylko "bolesne widowisko bytu zbuntowanego przeciwko Bytowi - źródłu wszelkiego bytu i wszelkiej doskonałości", ale również zniszczenie dokonane w stworzeniu, w samym człowieku. W ten sposób podkreślamy kosmiczny wymiar grzechu.

- zerwanie intymnej relacji z Bogiem (skutek najtragiczniejszy). Ta szczególna bliskość była specjalnym darem sprzed upadku. Człowiek rozpoczyna po raz pierwszy łamać przymierza. Odcina się od źródła dobra, piękna, prawdy.

- zaburzenie zdolności postrzegania. Adam i Ewa po grzechu zamiast piękna -widzą tylko zawężoną rzeczywistość: że są nadzy. Dotychczas im to nie przeszkadzało, teraz widzą głównie to. Przekroczenie przykazania wiedzie do zaburzenia spostrzegania.

- strach. Wskutek grzechu rodzi się strach przed Bogiem Ojcem. Miłość i dziecięca ufność ustępują miejsca lękowi. Mimo iż Bóg jest przedstawiony jako ktoś łagodny (przechadza się w porze popołudniowej), to nasi prarodzice się Go boją. Człowiek-grzesznik boi się nie tyle Boga, ile obrazu Boga, jaki sam sobie wytworzył.

- skutki społeczne: zerwanie więzi między ludźmi. Grzech pierworodny rozpoczyna serię wzajemnych oskarżeń. Mężczyzna traci właściwą mu pewność siebie i zrzuca winę na Ewę. Ewa na węża. Ludzie przestają się rozumieć. Odczuwają wstyd wobec siebie. Wężowi udało się nie tylko ich zwieść, ale i skłócić pomiędzy sobą.

- kosmiczne skutki grzechu: grzech staje się wielką tragedią o wymiarach kosmicznych. Ziemia rodzi cierń i oset. Ludzie są pozbawieni niewinności. Pożądliwość nimi włada. Pojawiają się bóle rodzenia, wszelkie choroby i cierpienia. A wreszcie zapłatą za grzech jest śmierć. Dar nieśmiertelności był niezasłużoną łaską. Bóg odbiera go człowiekowi, z miłosierdzia, aby człowiek mógł przez śmierć zerwać z grzechem. Lepiej bowiem umrzeć, niż żyć w grzechu!

Zupełnie inaczej wyglądają skutki zbawienia, które nie są "symetryczne" w stosunku do popełnionego zła.

Niewinni: W sądzie mieliśmy zapłacić śmiercią za grzech. Jezus umiera za nas (zamiast nas) i zmartwychwstając - wskrzesza nas wraz ze sobą. Wówczas Bóg Ojciec wydał wyrok na człowieka oskarżonego przez swój grzech i zasługującego na śmierć: dzięki temu, że ten został odkupiony przez krew Jego Syna, człowiek został uniewinniony!

Dla tych, którzy są w Jezusie Chrystusie, nie ma już żadnego potępienia, ponieważ Jezus. skreślił dłużny zapis, który nas obciążał (por. Rz 8,1 i Koi 2,14). Poprzez zasługi Chrystusa otrzymujemy tytuły realne:

Synowie: Odtąd, dzięki Duchowi przybrania za synów, zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi. Mamy udział w Duchu synostwa Jezusa i z całą słusznością możemy być nazywani dziećmi Bożymi, ponieważ nimi jesteśmy (por. Rz 8,14).

Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze! A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem (Ga 4,6-7)

Dziedzice: Będąc synami, automatycznie zostaliśmy nazwani dziedzicami wszelkich błogosławieństw mesjańskich: Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa (Rz 8,17).

Jako synowie mieliśmy prawo do dziedzictwa, które dzielone było między syna pierworodnego oraz jego braci. Pierworodny otrzymuje dwie trzecie spadku, a reszta dzieli się pozostałą jedną trzecią, nie włączając w to kobiet. W taki oto sposób dziedzic- two Królestwa przypada w udziale na pierwszym miejscu Jezusowi Chrystusowi, pierworodnemu spośród wielu braci (Rz 8,29), a reszta dziedzictwa dzielona jest między wszystkich pozostałych synów, tak że na każdego przypada bardzo mała część. Tak jednak się nie dzieje, jako że jesteśmy nie tylko dziedzicami Boga, ale i współdziedzicami Chrystusa: to znaczy nam przypada dziedzictwo pierworodnego. Ponadto dziedzictwo to nie jest zarezerwowane tylko dla mężczyzn, ponieważ w Jezusie nie ma już mężczyzny ani kobiety, ale jesteśmy kimś jednym w Chrystusie Jezusie (Ga 3,28).

Duch Święty Obietnicy jest gwarantem naszego dziedzictwa. Dziedzictwem nie jest coś, lecz Ktoś - sam Duch Święty, który odcisnął na nas swą pieczęć (por. 2 Kor 1,22). I co najważniejsze, Bóg udziela przez Chrystusa Ducha Świętego bez ograniczeń: Ten bowiem, kogo Bóg posłał, mówi Słowa Boże: a z niezmierzonej obfitości udziela mu Ducha (J 3,34).

Jedyna bariera dla tej niezmierzonej obfitości, to bariera naszych oczekiwań i pragnień...

* łaskę przebaczenia wszystkich grzechów
* łaskę zerwania ze swoim grzesznym życiem
* łaskę wiary, że taka zmiana jest możliwa
* łaskę życia nowym życiem
* łaskę dzielenia się tym życiem z innymi
Życie w Duchu - w jaki sposób żyje zbawiony: Jeśli sprawiedliwy żyje z wiary, wówczas powinny ujawnić się następujące cechy charakterystyczne jego życia:

* jest on umarły dla grzechu, aby żyć dla Boga w Chrystusie Jezusie (Rz 6,11)
* Chrystus żyje w nim (Ga 2,20)
* człowiek żyje w postawie zwycięzcy, dzięki miłości Boga (Rz 8,37), w nadziei, że wszystko może w Tym, który go umacnia (Flp 4,13)
* jest zawsze radosny w Panu (Flp 4,4)
* żyje jako nowe stworzenie (2 Kor 5,17), ponieważ wszystko co dawne przeminęło
* żyje w pokoju z Bogiem (Rz 8,1).
* kroczy w Duchu (Rz 8,12.24).
* żyje w wolności dzieci Bożych (Ga 5,1.6)

Wszystko to jednak jest niemożliwe do przeżywania w sposób odizolowany albo indywidualny. Trzeba być w jedności Ducha, w jednym Ciele i w jednym Duchu, w jednej wierze i jednym chrzcie; mając jednego Boga i jednego Pana, będąc przyobleczonym w miłość i pokój, które są więzią wszelkiej doskonałości (Ef 4,5-6; Koi 3,14).

Podsumowując tajemnicę krzyża trzeba stwierdzić, że nad miarę (spłaty za grzech) obfitą okazała się łaska Boża. Zasług śmierci Jezusa wystarczy nie tylko dla przywrócenia utraconego porządku, ale i dla zbawienia wszystkich ludzi. Wartość zasług Chrystusa tworzy tzw. zbawienie obiektywne, czyli bezmiar łaski wypływający z Serca Jezusa, rezerwuar, z którego wytrysnął bez miary ogrom miłości. Pomimo obiektywnego daru zbawienia, istnieje jednak możliwość zatamowania przypływu łaski.

* posądzanie Boga o planowanie dla nas cierpienia
* niechęć do zerwania z grzechami.

Pierwsze skojarzenie, jakie rodzi się w umyśle powierzchownie zaznajomionych z tajemnicą Odkupienia, gdy widzą krzyż, jest podwójne:

a) Bóg lubi cierpiących
b) im ktoś więcej cierpi, tym bardziej podoba się Bogu.

Na poparcie tych idei przytaczają słowa: Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i Mnie naśladuje! (Mk 8,34). Trzeba jednak z całą stanowczością wyróżnić krzyż Chrystusa spośród innych krzyży. Oto czym on się różni:

a) Chrystus przyjął go świadomie, dobrowolnie i z czystej intencji miłości do Boga Ojca i ludzi
b) Chrystus podjął go jako niewinny Baranek.

Aby to pojąć, trzeba uznać niewinność Chrystusa a swoją winę, co jest decyzją równie intelektualną, co i egzystencjalną.

Cierpienie Chrystusa stanowi doskonałą ofiarę: doskonałą ze względu na podmiot, przedmiot i intencję. Jest to zasadnicza różnica między Chrystusowym cierpieniem a cierpieniem ludzkości. Cierpienie ludzkości samo w sobie nie ma zbawczego charakteru. Nie wystarczyłoby zasług cierpień całej ludzkości, aby spłacić dług choćby jednego grzechu lekkiego! Wszyscy święci są zgodni, że grzech lekki (np. zła myśl) jest gorszym nieszczęściem, niż zniszczenie świata wraz ze wszystkimi mieszkańcami w okropnych mękach! Samo cierpienie nie ma zasługi jako takiej!

Cierpienie ma wartość, gdy jest złożone w ofierze za kogoś. Aby było ofiarą za kogoś, a nie tylko skutkiem własnych grzechów, musi spełniać dwa warunki jednocześnie - musi być:

Wydaje się, że jedynie cierpienie "ze względu na Chrystusa" spełnia te kryteria. Wówczas jednak jest cierpieniem Chrystusa w człowieku cierpiącym, nie jest więc zasługą samego chrześcijanina, lecz darem Ducha Świętego. Inaczej mówiąc: żadne cierpienie człowieka nie może stanowić tytułu do roszczeń wobec Boga. Łączy się to z problemem - czy Bóg karze za grzechy? Rozważymy go w następnym odcinku.

o. Mariusz Bigiel SJ Tekst pochodzi z Dwumiesięcznika Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej Marzec/Kwiecień 2001 Wasze komentarze: Lulu: 23.11.2010, 22:37 Tak to prawda że zapłatą za grzech pierworodny jest śmierć xxx: 12.01.2009, 06:52 Św. Efrem (+ 373): "My chrześcijanie bądźmy różni od Żydów i pogan. Drzwi i podwoje nasze drogim i ożywiającym krzyżem koronujmy, mówiąc z Apostołem Pawłem: "Nie daj, Boże, chlubić się, jeno z Krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa". Kładźmy go na drzwiach, na czołach, na ustach, na piersiach. (...). Bo krzyż jest zwycięzcą śmierci, nadzieją wiernych, światłością świata (...) i sławą wieczną prawowiernych na wieki. Z tą zbroją we dnie i w nocy, i na każdą godzinę, i na każdym miejscu masz chodzić. (...) Bo widząc ten znak, moce piekielne przerażone uciekają. (...) Tym przenajdroższym Drzewem Chrystus, Bóg nasz, nienasycone piekło i szeroką gębę diabelską zatkał. (...) Zbroją Krzyża świętego przepasani Apostołowie wszystką moc nieprzyjacielską podeptali. Krzyżem świętym jak pancerzem uzbrojeni żołnierze Chrzystusowi, błogosławieni męczennicy, wszystkie chytrości i okrucieństwa tyranów przemogli. Krzyż nosząc święci mnisi, pożegnawszy świat, z wielkim weselem i ochotą w pustyniach, po górach, w jaskiniach i grotach mieszkanie sobie obierali. O niewymowna i nieogarniona dobroci Boga naszego, który tak wielkie i tak drogie dary rodzajowi ludzkiemu w chorągwi Krzyża zostawił! Ten Krzyż na skończenie świata, gdy nastąpi powtórne przyjście Pana naszego, najpierw się na niebie ukaże, z wielką sławą i niezliczonym wojskiem aniołów, i zastraszy nieprzyjaciół Boskich, a wiernych oświeci, uweseli i przyjście im niebieskiego Króla zapowie. (...) Każda uroczystość Pana naszego Jezusa Chrystusa przynosi nam, wiernym, uświęcenie i chlubę. Lecz chlubą nad chlubami jest Krzyż. (...) Krzyż jest zmartwychwstaniem umarłych i nadzieją chrześcijan. (...) Sterem płynącym, przystanią dla pędzonych burzą, murem dla oblężonych. (...) O niewypowiedziana dobroci Boga! Ileż błogosławieństw darował Bóg rodzajowi ludzkiemu przez Krzyż...". Monika: 21.03.2008, 22:14 ...a to najgorsze męki z możliwych - być z dala od Źródła Miłości Żywej na całą wieczność. Tak twierdzi św. Faustyna a jak wiadomo, dane jej było oglądać piekielne męki. Dodam Andrzeju do tych wyjaśnień, że szatanowi bardzo zależy na upadku człowieka, na jego "rozpracowaniu" i powolnym zniszczeniu, bo zazdrości on tej Łaski której dostąpić może człowiek (a on nie). I jeśli dajemy się wodzić za nos, to wpadniemy w pułapkę - może na przykładzie konkretnego grzechu, uzależnienia alkoholowego. Upadam coraz niżej, wciąż mówię diabłu swoje "tak" i upadam jeszcze niżej, wreszcie lecę na łeb na szyję, na samo dno, w przepaść. Czy w konsekwencji nie przychodzi śmierć? Jeśli nie z fizycznego wyniszczenia to np przez desperackie odebranie sobie życia. Jest śmierć? Jest. I tu owe tajemnicze słowa zyskują na znaczeniu. Pozdrawiam w Panu - Monika. :): 17.03.2008, 17:38 konsekwencja grzechu pierworodnego jest smierc czlowieka na ziemi-jego ciala, ponadto jego dusza plami sie grzechem i oddala przez niego od Boga-Zrodla Zycia. a grzech ciezki smiertelny niewyznany przed smiercia ciala i tym samym nieodpuszczony zadaje naszej duszy smierc-wieczne potepienie i trwanie z dala od obecnosci Boga-Zycia, Radosci i Milosci :-) Andrzej: 17.03.2008, 16:08 Zapłata za grzch jest śmietć,pierwszy raz cos takiego czytam.Może to tylko przenosnia,ludzie wytłumaczcie mi to. (1) Autor Treść Nowości Modlitwa do Matki Bożej Dobrej Rady Różaniec do św. Teresy od Dzieciątka Jezus Kleszcz kleszczowi nierówny Najprostszym sposobem wspierania dziecka jest po prostu bycie z nim i dawanie mu swojego czasu Lourdes nazywane jest stolicą modlitwy, jest także lekcją pokory dla świata Film "Jezus 2000" Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna