Duch Pański sprawcą uświęcenia człowiekaDuch Pański nie tylko niszczy grzech, lecz dokonuje takie uświęcenia i przebóstwienia człowieka - powiedział papież Jan Paweł II w środę 22 lipca 1998 roku podczas audiencji ogólnej.1. Gest Jezusa, który w wieczór paschalny przekazał Apostołom Ducha Świętego (por. J 20,21-22), przywołuje stworzenie człowieka, opisane w Księdze Rodzaju, jako przekazanie tchnienia życia (Rdz 2, 7). Duch Święty przedstawiony jest jako "tchnienie" Zmartwychwstałego, który daje nowe życie Kościołowi , reprezentowanemu przez pierwszych uczniów. Najbardziej czytelnym znakiem tego Bożego życia jest władza odpuszczania grzechów. Jezus bowiem mówi: "Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone..." (J 20, 22-23). Tam, gdzie wylany został "Duch Świętości" (Rz 1, 4), ulega zniszczeniu to wszystko, co sprzeciwia się świętości, to znaczy grzech. Duch Święty, według słów Chrystusa, jest Tym, "który przekona świat o grzechu" (J 16,8). Uświadamia nas On o sytuacji grzechu i równocześnie jest Tym, który odpuszcza grzechy. Św. Tomasz pisał: "Ponieważ Duch Święty buduje naszą przyjaźń z Bogiem, więc oczywiste jest, że przez Jego pośrednictwo Bóg odpuszcza nam grzechy" (Contr. Gent. 4,21, U). 2. Duch Pański nie tylko unicestwia grzech, ale dokonuje również uświęcenia i przebóstwienia człowieka. Bóg "wybrał nas do zbawienia - mówi św. Paweł - jako pierwociny przez uświęcenie Ducha i wiarę w prawdę" (2 Tes 2, 13). Przyjrzyjmy się bliżej, na czym polega to dzieło "uświęcenia-przebóstwienia". Duch Święty jest Osobą-Milością; jest Osobą-Darem (Dominum et vivijicantem, 10). Miłość ta, ofiarowana przez Ojca, przyjęta i na nowo darowana przez Syna, zostaje przekazana człowiekowi odkupionemu, który staje się w ten sposób "nowym człowiekiem" (Ef 4,24), "nowym stworzeniem" (Ga 6,15). My, chrześcijanie, nie tylko zostajemy oczyszczeni z grzechu, ale rodzimy się na nowo i zostajemy uświęceni. Otrzymujemy nowe życie, gdyż staliśmy się "uczestnikami Boskiej natury" (2 P 1,4), "zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy" (1 J 3,1). Jest to życie laski, dar Boga, dzięki któremu stajemy się uczestnikami Jego życia trynitarnego. Trzy Osoby Boskie, w swojej relacji z ochrzczonymi, nie muszą być w naszym rozumowaniu od siebie ani oddzielone - każda bowiem działa zawsze w zjednoczeniu z innymi Osobami - ani ze sobą mieszane, gdyż każda Osoba Boska udziela się jako Osoba. W refleksji na temat laski ważne jest uniknięcie pojmowania jej jako jakiejś rzeczy. Jest ona bowiem "przede wszystkim darem Ducha Świętego, który usprawiedliwia nas i uświęca" (Katechizm Kościoła Katolickiego, 2003). Jest to dar Ducha Świętego, który upodabnia nas do Syna i przygotowuje do synowskiej relacji z Ojcem: w jedynym Duchu, przez pośrednictwo Chrystusa, mamy dostęp do Ojca (por. Ef 2,18). 3. Obecność Ducha Świętego dokonuje transformacji, która rzeczywiście dotyka głębin człowieka; jest to łaska uświęcająca i przebóstwiająca, która uszlachetnia nasze życie i nasze działanie, uzdalniając nas do przeżywania relacji z Trójcą Świętą. Dokonuje się to za pośrednictwem cnót teologalnych, wiary, nadziei i miłości, które "sprawiają, że człowiek jest zdolny do uczestnictwa w naturze Boskiej" (Katechizm Kościoła Katolickiego, 1812). Dzięki wierze chrześcijanin pojmuje Boga, swoich braci i historię nie tylko w perspektywie rozumu, lecz w świetle Bożego Objawienia. Człowiek z nadzieją i zaufaniem oraz z aktywną pewnością patrzy w przyszłość, spodziewając się, wbrew wszelkiej nadziei (por. Rz 4, 18), mając oczy utkwione w obietnicy wiecznego błogosławieństwa i pełnej realizacji Królestwa Bożego. Uczeń Chrystusa, dzięki miłości, angażuje się w miłość Boga całym sercem oraz w miłość bliźnich tak, jak Pan Jezus nas ukochał - to znaczy do całkowitego daru z siebie.
Jest to tajemnica Świętych Obcowania. Nieustanna więź miłości łączy wszystkich "świętych", zarówno tych, którzy już osiągnęli ojczyznę niebieską albo poddani są oczyszczeniu w czyśćcu, jak i tych, którzy pielgrzymują jeszcze na ziemi. Istnieje obfita wymiana dóbr między nimi do tego stopnia, że świętość jednego udziela się wszystkim innym. Św. Tomasz twierdzi: "Ten, kto żyje w miłości, uczestniczy we wszelkim dobru, które dzieje się w świecie" (In Symb. Apost.). Dodaje również: "Działanie jednego człowieka dokonuje się za pośrednictwem miłości drugiego, tej miłości, dzięki której jesteśmy jedno w Chrystusie" (In IV Sent. d. 20, a. 2; q. 3 ad 1). 5. Sobór przypomina, że "wszyscy chrześcijanie jakiegokolwiek stanu i zawodu powołani są do pełni życia chrześcijańskiego i do doskonałej miłości" (LG, 40). Dla każdego wierzącego droga do świętości jest drogą wierności woli Bożej, tak jak została ona wyrażona w Jego Słowie, w przykazaniach i w natchnieniach Ducha Świętego. Tak jak dla Maryi i dla wszystkich Świętych, tak również dla nas doskonalenie się w miłości pociąga za sobą ufne zdanie się, na wzór Jezusa, na dobre dłonie Ojca. Jest to możliwe dzięki Duchowi Świętemu, który nawet w najbardziej trudnych momentach pomaga nam powtarzać za Jezusem: "Oto idę, abym spełniał wolę Twoją" (por. Hbr 10, 7).
Najwspanialszym wyrazem świętości, możliwym dzięki mocy Ducha Świętego, jest męczeństwo, najwyższe świadectwo uczynione przelaniem krwi dla Pana Jezusa. Jednakże znaczącą i obfitą w owoce formą świadectwa jest również chrześcijańskie zaangażowanie, przeżywane - w różnych uwarunkowaniach życia codziennego - w radykalnej wierności przykazaniu miłości. O. Maurycy Wszołek
Rzym
Modlitwy |
Zagadki |
Opowiadania |
Miłość |
Powołanie |
Małżeństwo |
Niepłodność |
Narzeczeństwo |
Prezentacje |
Katecheza |
Maryja |
Tajemnica Szczęścia |
Dekalog |
Psalmy |
Perełki |
Cuda |
Psychotesty |
Polityka Prywatności |
Kontakt - formularz |
Kontakt
© 2001-2023 Pomoc Duchowa |