Duch Pański sprawcą uświęcenia człowieka

1. Gest Jezusa, który w wieczór paschalny przekazał Apostołom Ducha Świętego (por. J 20,21-22), przywołuje stworzenie człowieka, opisane w Księdze Rodzaju, jako przekazanie tchnienia życia (Rdz 2, 7). Duch Święty przedstawiony jest jako "tchnienie" Zmartwychwstałego, który daje nowe życie Kościołowi , reprezentowanemu przez pierwszych uczniów. Najbardziej czytelnym znakiem tego Bożego życia jest władza odpuszczania grzechów. Jezus bowiem mówi: "Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone..." (J 20, 22-23). Tam, gdzie wylany został "Duch Świętości" (Rz 1, 4), ulega zniszczeniu to wszystko, co sprzeciwia się świętości, to znaczy grzech. Duch Święty, według słów Chrystusa, jest Tym, "który przekona świat o grzechu" (J 16,8).

Uświadamia nas On o sytuacji grzechu i równocześnie jest Tym, który odpuszcza grzechy. Św. Tomasz pisał: "Ponieważ Duch Święty buduje naszą przyjaźń z Bogiem, więc oczywiste jest, że przez Jego pośrednictwo Bóg odpuszcza nam grzechy" (Contr. Gent. 4,21, U).

2. Duch Pański nie tylko unicestwia grzech, ale dokonuje również uświęcenia i przebóstwienia człowieka. Bóg "wybrał nas do zbawienia - mówi św. Paweł - jako pierwociny przez uświęcenie Ducha i wiarę w prawdę" (2 Tes 2, 13).

Przyjrzyjmy się bliżej, na czym polega to dzieło "uświęcenia-przebóstwienia". Duch Święty jest Osobą-Milością; jest Osobą-Darem (Dominum et vivijicantem, 10). Miłość ta, ofiarowana przez Ojca, przyjęta i na nowo darowana przez Syna, zostaje przekazana człowiekowi odkupionemu, który staje się w ten sposób "nowym człowiekiem" (Ef 4,24), "nowym stworzeniem" (Ga 6,15). My, chrześcijanie, nie tylko zostajemy oczyszczeni z grzechu, ale rodzimy się na nowo i zostajemy uświęceni. Otrzymujemy nowe życie, gdyż staliśmy się "uczestnikami Boskiej natury" (2 P 1,4), "zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy" (1 J 3,1). Jest to życie laski, dar Boga, dzięki któremu stajemy się uczestnikami Jego życia trynitarnego.

Trzy Osoby Boskie, w swojej relacji z ochrzczonymi, nie muszą być w naszym rozumowaniu od siebie ani oddzielone - każda bowiem działa zawsze w zjednoczeniu z innymi Osobami - ani ze sobą mieszane, gdyż każda Osoba Boska udziela się jako Osoba. W refleksji na temat laski ważne jest uniknięcie pojmowania jej jako jakiejś rzeczy. Jest ona bowiem "przede wszystkim darem Ducha Świętego, który usprawiedliwia nas i uświęca" (Katechizm Kościoła Katolickiego, 2003). Jest to dar Ducha Świętego, który upodabnia nas do Syna i przygotowuje do synowskiej relacji z Ojcem: w jedynym Duchu, przez pośrednictwo Chrystusa, mamy dostęp do Ojca (por. Ef 2,18).

3. Obecność Ducha Świętego dokonuje transformacji, która rzeczywiście dotyka głębin człowieka; jest to łaska uświęcająca i przebóstwiająca, która uszlachetnia nasze życie i nasze działanie, uzdalniając nas do przeżywania relacji z Trójcą Świętą. Dokonuje się to za pośrednictwem cnót teologalnych, wiary, nadziei i miłości, które "sprawiają, że człowiek jest zdolny do uczestnictwa w naturze Boskiej" (Katechizm Kościoła Katolickiego, 1812). Dzięki wierze chrześcijanin pojmuje Boga, swoich braci i historię nie tylko w perspektywie rozumu, lecz w świetle Bożego Objawienia. Człowiek z nadzieją i zaufaniem oraz z aktywną pewnością patrzy w przyszłość, spodziewając się, wbrew wszelkiej nadziei (por. Rz 4, 18), mając oczy utkwione w obietnicy wiecznego błogosławieństwa i pełnej realizacji Królestwa Bożego. Uczeń Chrystusa, dzięki miłości, angażuje się w miłość Boga całym sercem oraz w miłość bliźnich tak, jak Pan Jezus nas ukochał - to znaczy do całkowitego daru z siebie.

4. Uświęcenie wierzącego dokonuje się zawsze przez włączenie do Kościoła. "Życie poszczególnych synów Bożych w Chrystusie i za pośrednictwem Chrystusa złączone jest w sposób cudowny z życiem wszystkich innych braci chrześcijan w nadprzyrodzonej jedności Mistycznego Ciała Chrystusa, prawie że do uformowania jednej mistycznej osoby" (Paweł VI, Konstytucja apostolska Indulgentiarum doctrina, 5).

Jest to tajemnica Świętych Obcowania. Nieustanna więź miłości łączy wszystkich "świętych", zarówno tych, którzy już osiągnęli ojczyznę niebieską albo poddani są oczyszczeniu w czyśćcu, jak i tych, którzy pielgrzymują jeszcze na ziemi. Istnieje obfita wymiana dóbr między nimi do tego stopnia, że świętość jednego udziela się wszystkim innym. Św. Tomasz twierdzi: "Ten, kto żyje w miłości, uczestniczy we wszelkim dobru, które dzieje się w świecie" (In Symb. Apost.). Dodaje również: "Działanie jednego człowieka dokonuje się za pośrednictwem miłości drugiego, tej miłości, dzięki której jesteśmy jedno w Chrystusie" (In IV Sent. d. 20, a. 2; q. 3 ad 1).

5. Sobór przypomina, że "wszyscy chrześcijanie jakiegokolwiek stanu i zawodu powołani są do pełni życia chrześcijańskiego i do doskonałej miłości" (LG, 40). Dla każdego wierzącego droga do świętości jest drogą wierności woli Bożej, tak jak została ona wyrażona w Jego Słowie, w przykazaniach i w natchnieniach Ducha Świętego. Tak jak dla Maryi i dla wszystkich Świętych, tak również dla nas doskonalenie się w miłości pociąga za sobą ufne zdanie się, na wzór Jezusa, na dobre dłonie Ojca. Jest to możliwe dzięki Duchowi Świętemu, który nawet w najbardziej trudnych momentach pomaga nam powtarzać za Jezusem: "Oto idę, abym spełniał wolę Twoją" (por. Hbr 10, 7).

6. Świętość ta ukazuje się w szczególny sposób w życiu zakonnym, w którym konsekracja chrzcielna przeżywana jest przez radykalne naśladowanie Pana, przez zachowanie rad ewangelicznych, czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. "Podobnie jak cała egzystencja chrześcijanina, także powołanie do życia konsekrowanego jest głęboko związane z działaniem Ducha Świętego. To On sprawia, że na przestrzeni tysiącleci coraz to nowi ludzie odkrywają zachwycające piękno tej trudnej drogi (...). To Duch budzi pragnienie pełnej odpowiedzi; to On kieruje wzrostem tego pragnienia, skłania do udzielenia pozytywnej odpowiedzi, a później pomaga w jej pełnej realizacji; to On formuje dusze powołanych, upodabnia ich do Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego oraz przynagla do podjęcia Jego misji" (Adhortacja apostolska Wita consecrata, 19).

Najwspanialszym wyrazem świętości, możliwym dzięki mocy Ducha Świętego, jest męczeństwo, najwyższe świadectwo uczynione przelaniem krwi dla Pana Jezusa. Jednakże znaczącą i obfitą w owoce formą świadectwa jest również chrześcijańskie zaangażowanie, przeżywane - w różnych uwarunkowaniach życia codziennego - w radykalnej wierności przykazaniu miłości.

Wasze komentarze:

marzena aneta: 21.03.2023, 09:47  Duch Pański sprawcą uświęcenia człowieka dziękuję Duchu Pański kocham Cię proszę o miłość uczciwość sprawiedliwość na świecie dziękuję Duchu Pański módl się za nami dziękuję Duchu Pański kocham Cię proszę dla mnie o domu kupno dobrą mieszkania sprzedaż urode ubezpieczenie zdrowotne z urzędu pracy zdrowie pieniądze dobrego kawalera męża młodego niepalącego pobożnego polaka religijnego uczciwego z którym będę żyć w cielesnej czystości dziękuję modlitwa ma moc nie ma modlitw nie wysłuchanych modlitwa ma moc modlitwa cuda czyni miłość cuda czyni nadzieja cuda czyni pokora cuda czyni sprawiedliwość cuda czyni uczciwość cuda czyni ufność cuda czyni wiara cuda czyni wiara to jest pewność bez dowodu wiara to jest droga którą docieramy do marzeń dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję dziękuję

(1)

Autor Treść

Nowości św. Bonifacy Winfryd Modlitwa do św. Bonifacego - Winfryda Napierśnik św. Patryka Jak Bóg zawierał przymierze z człowiekiem Rose Hawthorne ks. Aleksander Żmidziński

Najbardziej popularne Tajemnica Szczęścia Godzina Łaski Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Modlitwa o Cud

Poprzednia

[ Powrót ]

Następna

[ Strona główna ]

Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty | Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt © 2001-2023 Pomoc Duchowa Portal tworzony w Diecezji Warszawsko-Praskiej