Wiersze Karola Wojtyły

Miłość mi wszystko wyjaśniła...
Miłość mi wszystko wyjaśniła, 
Miłość wszystko rozwiązała - 
dlatego uwielbiam tę Miłość, 
gdziekolwiek by przebywała. 
A że się stałem równiną dla
cichego otwartą przepływu, 
w którym nie ma nic 
z fali huczącej, nie opartej 
o tęczowe pnie, 
ale wiele jest z fali kojącej, 
która światło w głębinach odkrywa 
i tą światłością po liściach 
nie osrebrzonych tchnie. 

Więc w tej ciszy ukryty ja - liść, 
oswobodzony od wiatru, 
już się nie troskam o żaden z upadających dni, 
gdy wiem, że wszystkie upadną.

To Przyjaciel...
To Przyjaciel. 
Ciągle wracasz pamięcią 
do tego poranka zimą. 
Tyle lat już wierzyłeś, 
wiedziałeś na pewno, 
a jednak nie możesz 
wyjść z podziwu. 
Pochylony nad lampą,
 w snopie światła wysoko związanym, 
nie podnosząc swej
 twarzy, bo po co - 
- i już nie wiesz, 
czy tam, tam daleko widziany, 
czy tu w głębi zamkniętych oczu - 

Jest tam. A tutaj 
nie ma nic prócz drżenia, 
oprócz słów 
odszukanych z nicości - 
ach, zostaje ci 
jeszcze cząstka tego zdziwienia, 
które będzie całą 
treścią wieczności.

Uwielbiam cię...
Uwielbiam cię, siano wonne, 
bo nie znajduję w tobie 
dumy dojrzałych kłosów. 
Uwielbiam cię, siano wonne, 
któreś tuliło w sobie 
Dziecinę bosą. 
Uwielbiam cię, 
drzewo surowe, 
bo nie znajduję skargi 
w twoich opadłych liściach. 
Uwielbiam cię, 
drzewo surowe, 
boś kryło Jego barki 
w krwawych okiściach. 

Uwielbiam cię, 
blade światło 
pszennego chleba, 
w którym wieczność 
na chwilę zamieszka, 
podpływając do 
naszego brzegu 
tajemną ścieżką.

Z wolna słowom odbieram blask...
Z wolna słowom odbieram blask, 
spędzam myśli jak 
gromadę cieni, 
- z wolna wszystko 
napełniam nicością, 
która czeka na 
dzień stworzenia. 
To dlatego, 
by otworzyć przestrzeń 
dla wyciągniętych 
Twych rąk, to dlatego, 
by przybliżyć wieczność, 
w którą byś tchnął. 

Nie nasycony jednym 
dniem stworzenia, 
coraz większej 
pożądam nicości, 
aby serce nakłonić 
do tchnienia 
Twojej Miłości.

Za tę chwilę...
Za tę chwilę pełną
śmierci dziwnej, 
która w wieczność
niezmierną opływa, 
za dotknięcie 
dalekiego żaru, 
w którym ogród 
głęboki omdlewa. 
Zmieszały się chwila 
i wieczność, 
kropla morze objęła - 
opada cisza słoneczna 
w głębinę tego zalewu. 

Czyż życie jest falą podziwu, 
falą wyższą niż śmierć? 
Dno ciszy, zatoka zalewu 
- samotna ludzka pierś. 
Stamtąd żeglując w niebo 
kiedy wychylisz się z lodu, 
miesza się szczebiot 
dziecięcy - i podziw.

Pieśń o słońcu niewyczerpanym
O Panie, przebacz mej myśli,
że nie dość jeszcze miłuje,
Przebacz miłości mej, Panie, 
że tak strasznie
przykuta do myśli -
Że chłodnym myślom, 
jak nurt, Ciebie odejmuje
I nie ogarnia płonącym ogniskiem

Ale przyjmij, Panie, 
ten podziw, który 
się w sercu zrywa,
Jak zrywa się potok 
w swym źródle -
- znak, że stamtąd
przypłynie żar -
i nie odtrącaj, Panie, 
nawet tego chłodnego podziwu,
który nasycisz kiedyś 
kamieniem płonącym u warg -

i nie odtrącaj, Panie, 
mojego podziwu,
który jest niczym dla 
Ciebie, bo Cały 
jesteś w Sobie,
ale dla mnie teraz 
jest wszystkim,
strumieniem, 
co brzegi rozrywa,
nim oceanom niezmiernym 
tęsknotę swoją wypowie.

Mysterium Meum Mihi
Pan, gdy się w sercu przyjmie, 
jest jak kwiat,
Spragniony ciepła słonecznego.
Więc przypłyń, 
o światło z głębin 
niepojętego dnia
I oprzyj się na mym brzegu.

Płoń nie za blisko nieba
I nie za daleko
Zapamiętaj, serce, 
to spojrzenie.
W którym wieczność 
cała ciebie czeka.

Schyl się, serce, schyl się, 
słońce przybrzeżne,
Zamglone w głębinach ócz,
Nad kwiatem niedosiężnym,
nad jedną z róż.

Aż dotąd doszedł Bóg i 
zatrzymał się krok 
od nicości,
Tak blisko naszych oczu.
Zdawało się sercom otwartym, 
zdawało się sercom prostym,
Że zniknął w cieniu kłosów.

A kiedy uczniowie 
łaknący łuskali 
ziarna pszenicy,
Jeszcze głębiej 
zanurzył się w łan.
- uczcie się, proszę, 
najmilsi, ode mnie 
tego ukrycia.
Ja, gdzie ukryłem się, 
trwam.

Powiedzcie, kłosy wyniosłe,
czy wy nie wiecie,
Gdzie się zataił?
Gdzie Go szukać 
- kłosy, powiedzcie,
Gdzie go szukać 
w tym urodzaju?