Istota Kościoła - Adonai.pl

Kościół nie jest łatwy do zrozumieją nia. Można zapytać, czy w ogóle jest możliwe zrozumienie tak bogatej rzeczywistości, jaką jest Kościół. Wielu ludzi odpowie, że nie, że nie da się zgłębić tajemnicy Kościoła. Na szczęście ludzki rozum w ciągu tysiącleci nauczył się ujmować rzeczy, które przerastają jego zdolność wyjaśniania. Czyni to za pomocą obrazów i symboli, dzięki którym potrafi zgłębiać rzeczy trudne. A taką właśnie jest - Kościół.

Biblia i najstarsza tradycja Ojców Kościoła (sięgająca pierwszych wieków chrześcijaństwa) znają wiele obrazów i symboli Kościoła, dzięki którym pewne jego cechy są bardziej zrozumiałe. Sam Pan Jezus porównywał Kościół do winnicy, owczarni, zboża, winnego krzewu i latorośli. Św. Paweł mówił o Kościele jako o nowym ludzie Bożym i mistycznym Ciele Chrystusa. Ojcowie Kościoła, wielcy myśliciele, którzy dali doktrynalny fundament religii chrześcijańskiej, mówiąc o Kościele, używali między innymi takich określeń jak "dziewica", "oblubienica Chrystusa", "matka". Tych kilka starożytnych symboli ukazuje, jak szerokie było rozumienie Kościoła w tamtych czasach. Skupię się na dwóch obrazach, które są rzadko przypominane, a jeśli się już pojawiają, to bez właściwego wyjaśnienia.

Pierwszy obraz pochodzi z myśli św. Pawła, który mówi o Kościele jako o Ciele mistycznym Chrystusa. Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi członkami (1 Kor 12, 27). Pawłowe "wy" oznacza każdego ochrzczonego, bowiem to przez chrzest umarliście dla grzechu, żyjecie zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie (Rz 6, 11). Cały Kościół stanowi jeden organizm. Paweł przyrównuje go do ciała, w którym są różne komórki, tkanki, organy i członki. W ciele ludzkim występuje znaczna specjalizacja poszczególnych jego części - jeden organ służy do patrzenia, inny do słuchania, a jeszcze inny do trawienia - każda część ciała jest niezbędna dla jego normalnego funkcjonowania. Nie może więc oko powiedzieć ręce: "nie jesteś mi potrzebna", albo głowa nogom: "niepotrzebuję was" (IKor 12,21). Tak i w Kościele nie może świecki powiedzieć kapłanowi: "nie potrzebuję cię" albo biskup zakonnicom: "nie jesteście mi potrzebne". Wszyscy stanowią jeden Kościół i każdy jest w nim niezbędny. Co więcej, ludzie pozornie najmniej liczący się w społeczeństwie, a więc ubodzy, chorzy, niepełnosprawni, upośledzeni, oni to właśnie mają swe niezastąpione miejsce w Kościele, bo Bóg tak ukształtował nasze ciało, że zyskały więcej szacunku członki z natury mało godne czci (1 Kor 12, 24). Ludzie ci nie tylko mają swoje miejsce w Kościele, ale wbrew ludzkiej logice użyteczności i przydatności, zasługują na większy szacunek i miłość, niż ludzie zdrowi i pełni sił fizycznych i umysłowych.

Warto zwrócić uwagę przy okazji tej medytacji nad Kościołem - Ciałem Pana Jezusa - na często pomijany temat: wpływ grzechu na Kościół. Grzech człowieka powoduje nie tylko obrazę Boga i utratę łaski uświęcającej. Każdy grzech staje się powodem bólu i cierpienia całego Ciała. Grzech, choćby najbardziej ukryty, prędzej czy później przynosi szkodę całemu Kościołowi. A człowiek grzeszy myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem. Może to budzić zdziwienie - w jaki sposób na przykład grzechy popełnione w myśli przynoszą szkodę innym? Oto każdy grzech rani i zadaje ból najpierw Bogu, a następnie samemu grzeszącemu, a gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki (1 Kor 12,26). Jednakże w tym momencie piękniejszą wydaje się myśl, że każde dobro, nawet to najmniejsze, budzi radość całego Kościoła, bo gdy jednemu członkowi okazywane jest poszanowanie, współwe- selą się wszystkie członki (tamże).

Z tej perspektywy widać wyraźniej, że Kościół jest całością zależnych od siebie członków, Ciałem, którego Głową jest Chrystus. On też sprawia, że całe Ciało żyje i rośnie na chwałę Boga i dla służby bliźnich.

Drugi obraz, nad którym chciałbym się zatrzymać, jest związany z próbą zrozumienia tajemnicy zła w Kościele. Obraz ten pochodzi z myśli Ojców Kościoła, ale jest głęboko osadzony w Piśmie Świętym. Dobro i zło w Kościele nieustannie się przenikają - czyni się wiele dobra, ale obok niego jest wiele grzechu. To wzajemne przenikanie się przeciwnych sobie rzeczywistości Ojcowie Kościoła oddawali obrazem słońca i księżyca. Bóg jest z wysoka Wschodzącym Słońcem (Łk 1, 78), a Kościół - księżycem. I jak księżyc świeci światłem odbitym od słońca, tak Kościół odbija blask świętości samego Boga. Ale księżyc ma swoje fazy, kiedy to część jego tarczy znika w ciemności, blednie i staje się niewidoczne. Tak też Kościół często jest zaciemniany przez ludzkie słabości i grzechy jego członków. Jednakże Kościół ma Bożą obietnicę dotrwania do ponownego przyjścia Pana. Mówi Psalmista: Zakwitnie sprawiedliwość [...] i wielki pokój, dopóki księżyc nie zgaśnie (Ps 72, 7). Gdy Pan przyjdzie, zajaśnieje Jego światło, w którym już nie będzie potrzebny księżyc.

Myślę, że warto częściej zamyślać się nad symboliką Kościoła używaną przez autorów Biblii, Ojców Kościoła i liturgię. Pomaga to w zgłębianiu tajemnicy Kościoła, w poznawaniu jego istoty i w odkrywaniu w nim własnego miejsca.

kl. Adam Langhammer SP Espe, nr 61 Wasze komentarze: Jeszcze nikt nie skomentował tego artykułu - Twój komentarz może być pierwszy. Autor Treść Nowości Modlitwa do Matki Bożej Dobrej Rady Różaniec do św. Teresy od Dzieciątka Jezus Kleszcz kleszczowi nierówny Najprostszym sposobem wspierania dziecka jest po prostu bycie z nim i dawanie mu swojego czasu Lourdes nazywane jest stolicą modlitwy, jest także lekcją pokory dla świata Film "Jezus 2000" Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna