św. Weronika
Święta Weronika jest postacią legendarną, znaną z apokryfów. Legenda o niej pojawiła się w IV wieku i rozwijała się w różnych wersjach aż do późnego średniowiecza, ubogacana coraz to nowymi szczegółami.Zasadniczy wątek tego budującego opowiadania mówi o pewnej metronie jerozolimskiej, która wyszła na ulicę, by zobaczyć niosącego krzyż Jezusa, w Jego ostatniej drodze. Widok zbitego, osłabionego, Skazańca, upadającego pod ciężarem krzyża tak ją wzruszył, że nie oglądając się na nikogo, odważnie przycisnęła się przez tłum i swoją białą chustą otarła Mu twarz skrwawioną, spoconą i ubrudzoną pyłem ulicznym, gdy upadał z krzyżem. Za ten miłosierny czyn otrzymała na chruście odbicie Jego bolesnego oblicza. Apokryf z V wieku pod tytułem "Dzieje Piłata", tę nieznaną kobietę nazywa Weronką i utożsamia z kobietą wyleczoną z krwotoku (Mt 9,20), która potem broniła Jezusa przed Piłatem. Inne apokryfy utożsamiały ją z Martą z Betanii (Łk 10,38), albo jedną z niewiast płaczących nad cierpiącym Jezusem (Łk 23,27), nazywając ją Serafiną, która później przyjęła imię Weronika. Apokryfy dodają, że swoją cenną chustę Weronika przekazała papieżowi świętemu Klemensowi Rzymskiemu w 97 r. Do dnia dzisiejszego ma się ona znajdować wśród relikwii zgromadzonych w bazylice św. Piotra w Rzymie. Opowiadanie o św. Weronice i jej chuście działało swoim obrazowym językiem na różnych twórców. Czytamy o niej, między innymi, w "Złotej Legendzie" Jakuba de Voragine, czy tez w "Chuście Weroniki" G. von Le Fort. Malarze zaś najczęściej przedstawiali ją stojącą w sukni przepasanej wstęgą, w czepku lub welonie, trzymającą przez sobą rozpostartą chustę z podobizną Chrystusa, zwróconą ku widzowi. Tak skomponowany obraz świętej Weroniki często występował w średniowieczu, a od XV wieku i przez cały okres baroku, należał do najbardziej lubianych obrazów kulturowych. W końcu święta Weronika stała się postacią tytułową szóstej stacji Drogi Krzyżowej. Do dziś ta stacja nosi napis: "Weronika ociera twarz Jezusowi". Ciekawie przedstawił ją El Greco w Madrycie około 1600 roku. Na jego obrazie chusta unosi się swobodnie w powietrzu na ciemnym tle, jakby trzymana niewidzialnymi dłońmi, co robi wrażenie działania Bożej mocy. Oblicze Chrystusa wyłania się jak gdyby z jasnego tła chusty. Artysta ten wspaniale zobrazował tę prawdę, że "Weronika", to chusta z obliczem Pana, a nie osoba. Nazwa zaś wywodzi się z greckiego: iere eikon = święte oblicze, albo z łacińskiego: vera icon = prawdziwy obraz (oblicza Jezusa). Lecz nazwa Weronika, odnosząca się do chusty z cierpiącym obliczem Pana, stała się również imieniem żeńskim spotykanym od czasów macedońskich i późnorzymskich. Imię to nie zyskało jednak większej popularności. W Polsce imię to znane jest od średniowiecza i należało do imion występujących bardzo rzadko. Ks. Tarsycjusz Sinka CM
|
Nowenna przed świętem św. Archaniołów Michała, Gabriela i Rafała - dzień 3
Modlitwa do św. Ojca Pio
Św. Ojciec Pio
Modlitwa do bł. Józefa Stanka
Modlitwa do św. Linusa
Modlitwa do św. Konstancjusz
Tajemnica Szczęścia
Godzina Łaski
Modlitwy do św. Rity
Litania do św. Józefa
Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi
Modlitwa o Cud| [ Strona główna ] |
|
Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty | Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt
© 2001-2023 Pomoc Duchowa |