Samotność - dramat czy powołanie?

     A jak to wygląda naprawdę? Czy faktycznie jest takie powołanie? Czy Bóg dla tak wielu osób przewidział właśnie taką drogę do zbawienia? A może to tylko ucieczka przed odpowiedzialnością, modne wytłumaczenie dlaczego nie mam rodziny? A może za etykietką "singiel z wyboru" kryje się dramat współczesnego człowieka, któremu coraz ciężej znaleźć bratnią duszę? Może to wcale nie jest wolny wybór ani powołanie?

     Popatrzymy co kieruje człowiekiem w podjęciu decyzji o samotności.

     Co do zasady nie ma takiego powołania, by człowiek był sam. Słyszeliście kiedyś o takim? Bo my nie. Jest kapłaństwo, małżeństwo, zakon. Sam Bóg stwarzając człowieka stwierdził, iż nie jest dobrze by pozostał on samotny. Oczywiście, nie oznacza to, że każdy musi się żenić czy iść do zakonu. Rzeczywiście, są ludzie, którzy nie widzą się w żadnej z tych sytuacji. Całkiem dobrowolnie postanawiają pozostać bezżennymi. I to jest OK - pod jednym warunkiem: że poświęcą się czemuś konkretnemu, jakiejś wielkiej sprawie, idei, której wykonywanie nie dałoby się pogodzić z pełnieniem roli męża czy żony. Tylko my to rozumiemy tak: najpierw następuje zaangażowanie w jakąś działalność, najpierw zaczynamy coś robić dla innych.? Widzimy, że to nas pochłania całkowicie, że staje się to naszym zadaniem życiowym, nie wyobrażamy sobie siebie w innej roli i dochodzimy do wniosku, że ta działalność jest dla nas ważniejsza niż realizacja siebie w rodzinie czy zakonie. I wtedy dobrowolnie z tej rodziny rezygnujemy, bez żalu, z poczuciem, że to jest właśnie najwłaściwsza droga. Oczywiście jest to wymodlone, rozpoznane, skonsultowane z kierownikiem duchowym, spowiednikiem itp. I daje nam to taką radość i poczucie spełnienia, że chcemy to robić całe życie. To jest właściwa kolejność. A nie taka: chłopak czy dziewczyna zastanawia się na powołaniem i dochodzi od wniosku, że jest powołany/a do samotności. I dopiero potem zaczyna się zastanawiać co by tu w życiu robić. No bo skoro nie rodzina czy zakon to coś "na usprawiedliwienie" bycia samemu wypada mieć. Zaczyna trochę działać w Caritasie, trochę w jakiejś wspólnocie, troszkę tego skubnie, trochę tego. W niczym dłużej miejsca nie zagrzewa. I co się dzieje? Nie jest spełniony/a, nie jest do końca szczęśliwy/a. Bo brak jest tej głębi, tego ducha ożywczego, kierującego ich zapałem. Lata lecą, czasem ktoś się koło nich zakręci, ale - według nich - "to nie to", bo oni mają przecież inne powołanie. Każdy dzień wygląda tak samo: praca, dom, jakiś obiad, zakupy dla jednej osoby, weekendy u rodziców. Natarczywe pytanie ze strony rodziny co dalej, na które nie bardzo wiadomo co odpowiedzieć. Przyjaciół coraz mniej, bo każdy zajęty swoimi sprawami. Nic za bardzo nie daje satysfakcji, bo dla kogo ubierać choinkę, dla kogo piec ciasto? W końcu naprawdę zostają sami i zastanawiają się co tu dalej robić, czym się zająć. Pojawia się myśl: a może trzeba było wyjść za mąż? A może trzeba było pójść do zakonu? Przystają do jakiejś grupy przy kościele, coś robią, ale nadal brak tego "ducha". I tak rodzą się stare panny i starzy kawalerowie.

     Nie chcemy broń Boże nikogo urazić! Nie kpimy ze starych panien (ja sama nią byłam, bo wyszłam za mąż jak miałam 30 lat). Chcemy tylko powiedzieć, że jest ZASADNICZA RÓŻNICA między byciem samemu z wyboru (dla idei) a domniemanym powołaniem do samotności (z braku pomysłu na życie). I znów: wiemy, że nie wszyscy założą rodzinę. I nie z ich winy tak będzie. Po prostu - nie znajdą kandydata na męża czy żonę. I my tego absolutnie nie krytykujemy, doskonale rozumiemy ich ból, bo w pewnym momencie życia wydawało nam się, że będzie to też naszym udziałem. Należy takim osobom współczuć bólu niespełnionego powołania i na ile to możliwe starać się im pomóc - tak bardzo konkretnie: przez poznawanie ze swoimi znajomymi, którzy także jeszcze są sami, przez zachęcanie do szukania tej drugiej osoby przez internet czy choćby biuro matrymonialne. Natomiast zmierzamy do tego, że nie ma POWOŁANIA DO SAMOTNOŚCI. Bo nikt nie może żyć dla siebie. A zatem albo wybiera poświęcenie życia czemuś i z tego powodu rodziny nie zakłada, bo nie pogodziłby obowiązków albo nie z własnego wyboru pozostaje sam, choć chciałby mieć rodzinę. I wtedy realizuje się inaczej. Natomiast nie może to być wybór z wygody, lenistwa, nierealnych oczekiwań co do kandydata na małżonka, lęku przez zobowiązaniem się. Wiecie kto to jest tak bardzo ostatnio lansowany singiel? Ktoś komu się wydaje, że "ma powołanie do samotności". Ktoś kto boi się wejść w formalny związek. Ktoś kto zostawia sobie furtki. Ktoś kto podejmuje wybory wygodne a nie słuszne. Trudno nam sobie nawet wyobrazić, by dobrowolnie zrezygnować z miłości: do małżonka lub w służbie bliźnich. Bo "powołanie do samotności" jest rezygnacją z miłości do innych na rzecz miłości tylko do siebie. I przeciwko takiemu powołaniu protestujemy. NIE WOLNO zatem robić założenia, że "może takie jest moje powołanie".

     Zdarza się też, że ktoś owo powołanie do samotności tłumaczy np. koniecznością pozostania z rodzicami. Zawsze w tym przypadku mamy mieszane uczucia. No bo faktycznie: rodzicom zawdzięczamy życie i wychowanie, a zatem sumienie nawet nakazuje nam zająć się nimi na starość. No i oczywiście rodzicom zawsze należy się pomoc. Ale pomoc nie może być rezygnacją z własnego życia. Bo co się stanie jak rodzice umrą?

     Gdy dostajemy listy z pytaniem czy nie powinno się poświęcić rodzicom zawsze przychodzi mi na myśl moja kuzynka, której wydawało się że takie właśnie jest jej zadanie życiowe. Po śmierci rodziców, która nastąpiła wcześniej niż się komukolwiek wydawało zawalił się jej świat. Dosłownie. Skończyło się dla niej wszystko czym żyła. Nagle straciła cały sens życia, bo to co do tej pory robiła, czyli życie z rodzicami przestało istnieć. Została sama. Nagle spostrzegła, że jej rówieśnicy dawno już pozakładali rodziny, rodzeństwo ma dzieci i swoje małżeńskie sprawy i problemy i w zasadzie nawet nie bardzo ma o czym rozmawiać z koleżankami ze szkoły. Wcześniej nie bardzo jej to przeszkadzało, bo zawsze mogła wrócić do domu i porozmawiać z rodzicami. Zbliżała się do czterdziestki ale była ładną, zadbaną kobietą i z pewnością mogła się jeszcze podobać. Jednak zamiast próbować wyjść do innych ona była już tak zgorzkniała, że nie wierzyła w swoje siły, w to, że ktoś chciałby się z nią spotykać i stwierdziła... że jej powołaniem jest samotność, nic już w jej życiu się nie zmieni i widocznie zawsze już będzie nieszczęśliwa. Czy musiało tak być?

     Dlatego moja Droga i mój Drogi: jeśli wydaje Wam się, że musicie pozostać całe życie przy rodzicach pomyślcie co Wy zrobilibyście w takiej sytuacji. Bo ona może stać się też Waszym udziałem. Czy naprawdę pragniecie być całe życie sami? A Wami nawet Wasze dzieci się wtedy nie zajmą bo...nie będziecie ich mieli. Ani zatem dzieci nie powinny czuć "takiego obowiązku" ani też rodzicom nie wolno tego od dzieci wymagać. A jeśli tak się dzieje to znaczy, że po którejś stronie jest duży problem. Waszym obowiązkiem jest zrealizować swoje powołanie. Jeśli czujesz się powołana do małżeństwa to znaczy, że masz wyjść za mąż i mieć rodzinę. Opiekować się rodzicami, ale nie być ich wiecznym dzieckiem. Tego Ci robić nie wolno, bo zmarnujesz życie. A co robić w sytuacji gdy rodzice na to nalegają? Delikatnie tłumaczyć i pokazywać jaka jesteś szczęśliwa z kimś. A jak nie akceptują - robić swoje. I nie bać się, że rodziców zasmucisz, zdenerwujesz. Może tak będzie, ale to nie będzie Twoja wina. Powtórzymy jeszcze raz: należy rodzicom pomagać, należy ich odwiedzać i za nimi tęsknić, należy nawet na starość wziąć ich do swojego domu. Ale nie wolno koniecznością pomocy rodzicom tłumaczyć sobie "powołania do samotności". Bo ani rodzicom nie dogodzicie ani Wy nie będziecie szczęśliwi.

     Jeszcze innym argumentem jaki zdarza nam się słyszeć to taki, że "nikt mnie nie pokocha" lub "nie nadaję się do związku". Jeśli tak twierdzisz to zapytamy przewrotnie: skąd wiesz? Skąd wiesz, że jak do tej pory nikt Cię nie pokochał to już nigdy się to nie zdarzy? Nie wiesz co Cię spotka za tydzień, pół roku, rok. Nie wiesz i nie możesz wiedzieć więc się nie zarzekaj. Dlaczego ktoś miałby Cię pokochać? A dlaczego nie? Zrób listę za i przeciw, tylko bądź obiektywny. Wpisz na nią konkretne argumenty dlaczego nie i dlaczego tak. I co? Taki najgorszy nie jesteś, prawda? Jasne, nie jesteś najpiękniejsza i nie jesteś najmądrzejszy, ale jest takie ludowe przysłowie: "Każda potwora znajdzie swego amatora". Nawet Shrek znalazł żonę. A Ty przecież trochę od Shreka jesteś przystojniejszy, prawda? No właśnie. A zatem nie wiesz czy ktoś nie szuka właśnie kogoś takiego jak Ty. Ja też myślałam, że takiej jak ja nie szuka i mój mąż też tak myślał. A teraz jesteśmy małżeństwem.

     Jeśli nie byłeś w związku, to nie wiesz czy się nadajesz czy nie. Bardzo rzadko się zdarza, że ktoś nie dojrzał do bycia w związku, ale to raczej kwestia osobowości jako takiej a nie "nieumiejętności". Nie możesz powiedzieć, że nie lubisz szpinaku jeśli nigdy go nie jadłeś. Jeśli zatem nie kochałeś to jak możesz twierdzić, że się do tego nie nadajesz?

     I wiecie co kochani? Ile razy dostajemy takie listy z twierdzeniem, że ktoś chce żyć bez miłości, że ktoś się nie nadaje itp. to jednego możemy być pewni: że to pisze ktoś kto myśli dokładnie na odwrót. Ktoś, kto bardzo chce kochać i być kochanym. Jak ktoś pisze, że chce nauczyć się żyć bez miłości to mamy 100 % gwarancji, że miłości właśnie najbardziej w życiu pragnie. A wiecie skąd to wiemy? Z autopsji. Kiedy człowiek czegoś w życiu bardzo pragnie a tego nie otrzymuje, kiedy bardzo się stara i robi wszystko by to osiągnąć a mimo wszystko to "coś" od niego nie zależy to przychodzi taki moment, że ma już dosyć. Taka chwila, kiedy nie ma już siły wołać, błagać, szukać. Kiedy jest już tak psychicznie zmęczony, że chce już tylko przestać pragnąć. Myślę, że być może w takim stanie był Jezus w Ogrójcu kiedy wołał: "Ojcze, oddal ode mnie ten kielich.". Nic nie pomagało na oporność ludu: ani nauczanie ani cuda, nic. Wiedział, że ostatecznym środkiem jest Jego Męka i Śmierć. I już nie mogąc udźwignąć tego ciężaru modlił się o ulgę. I dlatego takie listy są wołaniem o miłość. Bo wydaje nam się, że stosując technikę: "kwaśne winogrona", czyli wmawiając sobie, że to co jest obiektywnie dobre to dla mnie będzie niedobre odczuwamy ulgę. Nie jest tak, prawda? Albo jest na chwilę a w najmniej spodziewanym momencie zmora wychodzi i dusi za gardło. Dlatego nie wypierajmy się miłości. Nie wypierajmy się jej pragnienia. Bo to tak jakbyśmy chcieli zrezygnować z jakiegoś wymiaru swojego człowieczeństwa. Nie da się. I nie potrzeba.

     Doszliśmy zatem do wniosku, że życie w pojedynkę może być wyborem (ktoś decyduje się poświęcić pracy charytatywnej, nauce itp.) lub stanem, w którym znaleźliśmy się wbrew woli. No właśnie i co wtedy? Jeśli czujemy powołanie do małżeństwa powinniśmy szukać nadal. No, ale są ludzi którzy chcą założyć rodzinę, szukają i nie znajdują, znamy przecież takie osoby z naszego środowiska. Co z nimi? Najpierw należy się zastanowić czy mają one realne wymagania co do drugiej osoby, bo czasem różnie z tym bywa. Jeśli tak to czy nie boją się pokochać, czy nieświadomie nie odrzucają innych poprzez swoje zachowanie np. głębokie poranienia, z którymi sobie nie poradzili czy jakieś cechy, które utrudniają wspólne życie (np. jakąś niezaradność życiowa, niezdecydowanie itp.). Jeśli nie - módlmy się i szukajmy dalej. My zawsze zachęcamy, by nie pozostawać biernymi. Powiedzenie: "Siedź w kącie, znajdą Cię" może było dobre w początkach naszego wieku gdzie się wszyscy na wsi znali i chłopak wiedział w którym domu jakiej dziewczyny się spodziewać ale nie bardzo ma zastosowanie w dzisiejszym zwariowanym świecie. Dlatego my zachęcamy, nie tylko chłopaków ale i dziewczyny, by zawierzając Bogu kwestię małżonka sami także byli aktywni. By "dali Bogu szansę". By nie izolowali się od ludzi, by nie unikali spotkań towarzyskich. Aby nie odmawiali np. pójścia na wesele jako osoba towarzysząca. A może właśnie na tym weselu okaże się, że ten kolega z osiedla to całkiem fajny, dobrze wychowany chłopak? A może na jakichś imieninach okaże się, że brat koleżanki jest całkiem interesującym facetem, który ma swoją pasję? A może ta szara myszka, na którą nie zwracałeś uwagi to wspaniała dziewczyna, która wiele robi dla innych i piecze pyszne ciasta przy okazji?

     Nie wstydźmy się poznawać kogoś przez biuro matrymonialne. Najbardziej "sztandarowym" przykładem małżonków z takiego biura są oczywiście rodzice obecnego papieża ale też wiele bardzo zgodnych, dobrych małżeństw, które nie wiadomo dlaczego wstydzą się przyznać, że w ten sposób się poznali. A przecież tam się jasno określa swoje oczekiwania i preferencje i przychodzą tam poważni ludzie - właśnie w tym celu, więc jaki tu powód do wstydu? Jak to jest, że współczesny świat nie wstydzi się grzechu, wręcz chlubi się z powodu jawnego łamania przykazań a "biuro matrymonialne" budzi zażenowanie. Przyznacie, że to dziwne, prawda? Ostatnio bardzo wiele osób poznaje się też przez internet. Na naszej stronie za pośrednictwem działu "Źródełko" poznało się około 20 małżeństw. Jest też wiele innych, wartościowych, chrześcijańskich portali gdzie szanse trafienia na "swego" człowieka - w sensie wartości i poglądów są ogromne! Oczywiście, internet jest większym ryzykiem niż biuro i dlatego zachęcamy do korzystania ze stron sprawdzonych i takich, o których wiadomo, że mają coś wspólnego z wiarą. Nie bójmy się: nic nie tracimy a możemy zyskać wiele.

     A może jakaś wspólnota? Wcale nie jest tak, że to dobre tylko dla studentów czy licealistów. Są też wspólnoty tworzone przez młodzież pracującą, duszpasterstwa postakademickie. Może warto? My sami poznaliśmy się w maleńkiej wspólnocie, gdzie na 10 osób utworzyły się ...cztery małżeństwa! To niezwykłe a dla nas dowód na to, że dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych a "Duch wieje kędy chce...". A nawet jak małżonka we wspólnocie nie poznamy to wzbogacimy życie duchowe. A może któraś z koleżanek ze wspólnoty ma brata, którego poznamy odwiedzając ją w domu? Nigdy nic nie wiadomo.

     Kochani - i jeszcze jedno. Dawajmy sobie nawzajem szanse. Nie można stwierdzić, że "to nie ten człowiek" po pierwszym spotkaniu (pomijamy przypadki ewidentnego chamstwa, cwaniactwa i sytuacje gdzie ktoś jest wulgarny albo otwarcie manifestuje swoje nienajciekawsze poglądy). Spotkajmy się minimum 2-3 razy. Rozmawiajmy ze sobą. Trzeba się bowiem poznać, by podjąć decyzję i nie jest tak, że od pierwszego razu "się wie". No, ale to już temat na osobny artykuł.

     A jeśli już wyeliminujemy wszystkie powody braku małżonka, wypróbujemy wszystkie sposoby i nie znajdujemy odpowiedzi na swoją samotność to pozostaje tylko się modlić by Bóg to zmienił.

     W jednym z psalmów czytamy: "Bóg spełni pragnienia twego serca". W pierwszym odruchu chciałoby się odczytać te słowa dokładnie tak jak one brzmią. Że Bóg spełni nasze pragnienia założenia rodziny, że da nam poznać tą właściwą osobę. To normalne odczucia, bo to są właśnie pragnienia naszego serca. Jednakże wiemy, że mimo wszystko nie zawsze tak będzie. Jak wtedy odczytywać słowa psalmu? Czy pragnienie serca człowieka może być sprzeczne z pragnieniem Boga np. odnośnie założenia rodziny? A jeżeli tak to chyba jest to jakiś niesamowity dramat, na który Bóg nas skazuje. Czy naprawdę zaspokojenie pragnienia naszego serca w miłości może być nierealne?

     Nie. Nie, bo gdyby tak było Bóg nie byłby Ojcem miłosiernym. Bóg natomiast - jak już wielokrotnie mówiliśmy wcześniej - nie jest złośliwy. On nie bawi się naszymi uczuciami i nie skazuje nas na bezsensowne cierpienie - choć pewnie w chwilach rozpaczy każdemu z nas zdarzało się tak myśleć. Ale tak nie jest, bo gdyby tak było całe dzieło stworzenia byłoby bez sensu. Może być naturalnie tak, że Bóg, chcąc dla nas zawsze dobra inaczej postrzega to dobro niż my w danej chwili. A zatem obietnicę zaspokojenia pragnienia naszego serca należy rozumieć szerzej. Należy ją rozumieć jako zaspokojenie pragnienia serca w ogóle, nie tylko w tej chwili. Bo na każdym etapie życia mamy jakieś pragnienia i wyrywkowe przeczytanie jakiegoś fragmentu Pisma św. daje nam natychmiastową obietnicę ich spełnienia. Natomiast w tym przypadku chodzi o największe pragnienie serca człowieka, czyli pragnienie Boga. Bóg dając nam zbawienie daje nam obietnicę zaspokojenia właśnie tego największego głodu człowieka - znalezienia się w obecności Boga na wieczność, zbawienia i "przygarnięcia" przez Boga. Bo to jedno, jedyne pragnienie ludzkiego serca jest najbardziej ponadczasowe i niezmienne pośród wszystkich etapów życia i okoliczności, bo do tego przecież sprowadza się cel naszego życia. I dlatego należy modlić się, żeby Bóg zaspokoił to konkretne pragnienie naszego serca i przemienił tą tęsknotę za drugim człowiekiem w tęsknotę za Bogiem i działanie dla innych. Ale takie, by nie był to środek zastępczy, wypełniacz czasu, coś na zapomnienie czy metoda klina tylko autentyczne zaspokojenie serca przynoszące ukojenie i szczęście. Dopiero wtedy nie będzie dramatu gdy Bóg to uczyni, gdy będziemy tego zaspokojenia pragnąć i godzić się na to.

     Nie wypierajmy się zatem pragnienia miłości: prośmy o nią Boga a On da nam ukojenie. I wtedy nawet "samotność" nie będzie dramatem.

Kasia i Tomek


Redakcja portalu

Wasze komentarze:

Asiula88: 09.09.2009, 15:18  Maniek spoko gość jestes prznajmniej Ty wziąłes mój swietny pomysł pod uwagę:) A ty Marcin nie marudz:P nie trzeba umiec tanczyc aby isc na disco,tam sie nauczysz:)  Marcin (1985): 08.09.2009, 21:33  Wiesz co Asia, ja nie umiem tańczyć, więc na disco raczej się nie wybieram :-) Poza tym wyrywać to można chwasty z ogródka, a laską to się dziadek podpiera :-)  Maniek: 08.09.2009, 08:26  He he :) dzięki asiula88 weźmiemy to pod uwage :)  Asiula88: 07.09.2009, 20:30  heheh no to do boju chłopaki:) na disco i wyrywac laski;)  Marcin (1985): 07.09.2009, 20:19  Ja tam nie mam zamiaru złożyć broni. :-) Sam wiesz, że jestem uparty. Choć prawdę mówiąc nie zawsze wystarczająco uparty.  Maniek: 06.09.2009, 20:30  Jak coś niejasne w tym co napisałem to proszę pytać. Wtedy postaram się wyprostować mój zawiły tok myślenia :). A tobie marcin kiedyś mówiłem, że nawet się nie poddawaj :) bo to nic nie da.  Marcin (1985): 06.09.2009, 14:52  Poruszyliście tutaj bardzo trudny wątek. Muszę przyznać, że trochę się w tym wszystkim pogubiłem, po prostu nie znając się na tym. Z mojego bardzo kiepskiego doświadczenia wiem, że związek ciągnięty na siłę nie doprowadzi do niczego, to ślepy zaułek. Już tak próbowałem - wytrzymałem tylko 10 miesięcy. Mariuszowi o tym zapewne opowiadałem, znamy się w końcu od lat. :-) Powiem szczerze, że to on wskazał mi tę stronę. :-) Ale wracając do wątku, to ciągnąłem to, bo widziałem, że dziewczyna była bardzo szczęśliwa przy moim boku. Choćby dlatego chciałem poświęcić swoje szczęście. Niestety, nie dałem rady... To było już 8 lat temu...  asia: 04.09.2009, 14:23  do manka..ze cooo?????????????  Maniek: 03.09.2009, 22:01  Do Asi. Każde małżeństwo nie istnieje tylko z natury, ale jest też związkiem formalnym. Oczywiście zgadzam się, że takie założenie powoduje nieważność z natury. Ale to tylko z natury. Formalnie małżeństwo zostało zawarte więc prawnie związek istnieje. A ponieważ tylko aspekt prawny jest brany pod uwagę wiec wszystko przebiega według prawa ziemskiego i to niezależnie czy mowa o prawie cywilnym czy kanonicznym. A więc wszelkie założenia, że nie będzie się przestrzegać przysięgi, ukrywanie pewnych faktów, ubezwłasnowolnienie czy ślub zawarty pod przymusem są podstawami by związek unieważnić. Choć jak wiadomo natura zrobiła to "od reki". Ale nie to jest ważne. Najważniejsze tutaj jet to byśmy sobie pomagali i wspierali się nawzajem w tej samotności.  asia: 02.09.2009, 21:41  do manka..wiesz, to cos chyba nie tak, mnie sie wydaje,ze nie ma znaczenia czy narzeczony np. wie o tym,ze dziewczyna nie cche miec dzieci, po prostu, jesli nie ma pragnienia posiadania potomstwa to juz z natury takie malzenstwo nie zostalo ważnie zawarte  Maniek: 02.09.2009, 17:28  Droga Agnieszko powiem ci, że obawy są słuszne. Każdy z nas się trochę obawia: my faceci obawiamy się ojcostwa i czy podołamy natomiast wy kobiety też macierzyństwa, ciąży. Małżeństwa niby też. Ale nie należy panikować. Małżeństwo i dar płodności i w związku z tym macierzyństwo nie jest żadnym złem którego należy się obawiać. Jest to piękny dar od Boga, który został ofiarowany nam - ludziom. Więc nie bój się. Jeżeli znajdziesz tego prawdziwego jedynego to nic dla ciebie nie będzie straszne czego ci owszem życzę. Natomiast jeżeli chodzi o tą sytuację w której boisz się dzieci, ale chcesz je załóżmy adoptować stanowi paradoks. Gdyż jedno drugiemu się zaprzecza. Natomiast jeżeli chodzi o niemożność posiadania dzieci to sprawa jest trochę pogmatwana, ale postaram się jakoś to wyjaśnić: 1) Jeżeli ta niemożność objawia się tym, że nie chce się posiadać dzieci i nie ma zamiaru, to jest powodem do tego by nie przystępować do sakramentu małżeństwa a w przypadku gdy jest się w małżeństwie może być podstawą do unieważnienia małżeństwa. 2) Jeżeli natomiast ta niemożność objawia się tym, że osoba jest bezpłodna, to nie stanowi problemu przy zawarciu związku, ale może stanowić podstawę do unieważnienia małżeństwa. No, ale żeby doszło w obu przypadkach doszło do unieważnienia musi zaistnieć jeden warunek - zatajenie. Wystarczy zataić i nie powiedzieć partnerowi/partnerce o tym, że nie chce się posiadać dzieci lub się nie może i wtedy jest podstawa. Bo w jeśli partner wie i się na to godzi to już nie ma takiej możliwości. A więc wracając do kwestii małżeństwa i macierzyństwa to Agnieszko nie bój się tego. Nawet jeśli masz wątpliwości to zawsze możesz z kimś, komu ufasz porozmawiać. Pozdrawiam.  Asiula88: 02.09.2009, 14:40  Witam serdecznie nowicjuszy na forum :) Zgadzam sie z Tobą Maniek:) nie można by z kims z przymusu jesli to nie jest osoba dla nas, trzeba po prostu znalesc ta własciwa osobe, jednym udaje sie to szybciej , trudzy musza długo czekac...., ale ja głeboko wierze , ze kazdy ma gdzies sowja druga połowę:) Agnieszko , mam znajoma , która myslała tak samo jak Ty, ale w ostateczności urodziła własne dziecko. To nie jest takie starszne , widzisz kazda kobieta sie boi rodzic, boi sie bólu , który jest z tyn związany, ale gdy zobaczy swoje dziecko , wszystko mija, a o bólu sie zapomina. Nie można byc tchórzem:P gdyby Twoja mama stchórzyła nie byłoby Cie na swiecie. A apropo dzieci, mozesz teraz nie lubic dzieci, ale ze swoimi to juz jest inaczej i kocha sie je calym sercem:)  Agnieszka: 01.09.2009, 23:48  częśc, jestem tu po raz pierwszy, powiem, że po przeczytaniu niektórych postów, np elli stwierdziłam, że mogę w jakiś sposób się utożsamić z nimi. mam 27 lat i mimo, że może powinnam być gotowa do założenia rodziny, taka wizja jest dla mnie przerażająca. Panicznie boję się dzieci i na myśl, że składając przysięgę małżeńską małżonkowie deklarują, że chcą miec dzieci, bierze mnie rozpacz. Zerwałam niedawno ze swoim chłopakiem, który nawet dla mnie zgodził się na adopcję, żebym tylko nie musiała rodzić, i zastanawiam się gdzie ja znajdę takiego kolejnego (tylko juz bez tamtych wad, które miał poprzedni, bo na braku zasad moralnych z jego strony nie dało sie niestety za długo budować związku...). Ponadto mężczyżni głeboko wierzący i tacy których system wartości i odpowiedzialność za swoją kobietę mi odpowiada często chcą własnie dzieci i to jest ich nadrzędnym celem...w sumie czuje się kompletnie zagubiona. I martwi mnie to i zastanawia czy w takiej sytuacji jak ja będę mogła kiedykolwiek dostać slub kościelny, jeśli ja po prostu na myśl o dzieciach truchleje i jest to moja największa fobia. Czy ktoś się orientuje czy mozna miec slub zakładając np niemożność posiadania dzieci ale chęc adopcji?  Maniek: 01.09.2009, 00:30  Często się zdarza, że jesteśmy samotni nie dlatego, że nam się to podoba czy chcemy tylko z musu. Dlatego, że nie trafiliśmy na odpowiednią osobę albo trafiliśmy, ale jednak to nie ta osoba. Lub po prostu można powiedzieć nikt nas nie zauważa lub według niektórych mamy "staroświeckie" poglądy i podejście do życia i tylko to jest powodem. Asiula88 powiedziała żeby się nigdy nie poddawać a ja dodam, żeby się też zniechęcać i nie załamywać , bo to nam w niczym nie pomoże a jeszcze pogorszy sytuacje. Zawsze w takich chwilach szukać wsparcia wśród przyjaciół, tych prawdziwych przyjaciół. Dzięki nim życie jest inne i bardziej raźniejsze :) i samotność nie doskwiera. proponuje też by skupić się i rozwijać swoje hobby zainteresowania. Dzięki temu człowiek zawsze odkrywa coś nowego i można powiedzieć, że zapomina o tej samotności o tych boleściach. Pozdrawiam :)  Marcin (1985): 31.08.2009, 20:57  Dziękuję, Aniu. :-) To budujące, że mimo iż ja mam spore obawy o to, co piszę, komuś to się podoba... :-) To pozwala uwierzyć człowiekowi we własne możliwości. :-)  asia: 30.08.2009, 21:03  to chyba w polowie o nas :( http://hibernaculum.wrzuta.pl/audio/3fs8rvoRVin/13_-_marsz_samotnych_kobiet  Dorota 44: 28.08.2009, 22:06  Jestem. Pozdrawiam serdecznie!  asia: 27.08.2009, 20:19  no wlasnie gdzie??? ;)  Asiula88: 27.08.2009, 19:15  hej:) ja tez powracam po dłuzszej nieobecności:) a gdzie sie wszyscy podziali??????/ pozdro Aniu:)  ania: 23.08.2009, 16:23  Witam na tej stronce jestem pierwszy raz piękne wpisy Marcinie ....pozdrawiam

[1] [2] [3] [4] [5] [6] [7] [8] [9] [10] [11] [12] [13] [14] [15] [16] [17] [18] [19] [20] (21) [22] [23] [24] [25] [26] [27] [28] [29] [30] [31] [32]

Autor Treść

Nowości św. Robert z Molesme Modlitwa do bł. Klary Gambacorta Modlitwa do św. Katarzyny Tekakwitha Czy można śpiewać z radością Alleluja, jeśli odtrąciło się rękę wyciągniętą do pojednania? Za wiarę trzeba cierpieć Nowa Bazylika Świętego Apolinarego w Rawennie

Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023

[ Powrót ]

Następna