św. Antoni z Padwy(ok. 1195 - 1231)
Św. Antoni urodził się w Lizbonie, stolicy Portugalii, pod koniec XII w. (ok. 1195 r.). Rodzicami jego, jak podają, byli Marcin i Maria Buglioni. Na chrzcie nadali mu imię Fernando (Ferdynand). Wiedzą podstawową zdobywał w szkole katedralnej w Lizbonie.
Kanonik regularnyFernando, jako kilkunastoletni młodzieniec, odczuwał potrzebę poświecenia się, służbie Bożej. Wstąpił wiać do kanoników regularnych św. Augustyna. Ich klasztor znajdował się na przedmieściu stolicy. Tam, jako nowicjusz wchodził w życie zakonne i równocześnie wzbogacał wiedzę zdobytą w szkole katedralnej.Po dwóch latach przeniósł się do klasztoru Santa Cruz w Coimbrze. Coimbra, jako ośrodek życia religijnego i kulturalnego, zajmowała w Portugalii drugie miejsce po stolicy. Bez wątpienia miał w tym swój udział klasztor kanoników regularnych. W Coimbrze Fernando zdobywał solidne wykształcenie, najlepsze, jakie wówczas zdobywano. Z szczególnym zamiłowaniem zgłębiał wiedzę biblijną i patrystyczną. Po odpowiednim przygotowaniu duchowym i naukowym, w 1219 r. Fernando przyjął święcenia kapłańskie. W 1220 r. Coimbra przeżywała pogrzeb pięciu misjonarzy franciszkańskich, zamordowanych w Maroco. To niezwykłe wydarzenie przeżył ks. Fernando bardzo mocno. Wzbudziło ono w nim pragnienie głoszenia Ewangelii w Afryce i złożenia tam siebie w ofierze Chrystusowi. W tym celu zapragnął wstąpić do zakonu braci mniejszych św. Franciszka i zapoznał się z jego synami duchowymi. FranciszkaninNie namyślał się zbyt długo i wstąpił do franciszkanów w Olivanez, gdzie niedawno się osiedlili przy kościele św. Antoniego Pustelnika. Stąd przybrał imię zakonne: Antoni. Wkrótce wyjechał do upragnionej pracy misyjnej w Maroco. Klimat afrykański okazał się dla niego zabójczy. Zachorował śmiertelnie i natychmiast musiał wracać w rodzinne strony. Nie mógł wiec zrealizować swoich planów, ale zaczął realizować plany Boże. Wracając z Afryki silna burza morska zapędziła statek na Sycylię. I tak w 1221 r. św. Antoni znalazł się na kapitule generalnej w Asyżu. Miał okazję spotkać się ze św. Franciszkiem (zm. 1226 r.), założycielem zakonu braci mniejszych, istniejącego od 1209 r.Po kapitule generalnej św. Antoni oddał się pod władzę brata Gracjana, prowincjała Romanii, w Italii środkowej. Brat Gracjan wyznaczył mu pustelnią w Monte Paolo. Miał tam sporo czasu na pogłębianie swojego życia duchowego. Zgłębiał także umiłowaną przez siebie wiedzą biblijna, z której później miał korzystać pełną garścią jako sławny kaznodzieja i jako pierwszy lektor (profesor) teologii w zakonie franciszkańskim. Jako pustelnik spieszył kapłanom z pomocą duszpasterską i kaznodziejską. Sława o jego pracy kaznodziejskiej dotarła do brata Eliasza, następcy św. Franciszka. Brat Eliasz ustanowił go "generalnym kaznodzieją zakonu". Natura i łaska uzdolniły go znakomicie do sprawowania urządu kaznodziei. W latach 1222-1227 św. Antoni przemierzał miasta i wioski, najpierw w północnej Italii, a potem w południowej Francji. Jego dar wymowy, obrazowy język, przykład świętego życia, żarliwość i towarzyszące mu cuda sprawiły, że garnęły się do niego orgomne rzesze ludzi z różnych stron, aby go słuchać. Jego praca kaznodziejska tak była skuteczna, że nawracali się nawet odstępcy od Kościoła. W 1227 r. św. Antoni udał się na kapitułę generalną. Bracia zakonni wybrali go na prowincjała Romanii. Piastując ten urząd potrafił jeszcze napisać Kazania niedzielne. Gdy w Rzymie załatwiał sprawy związane z prowincją, której przewodził, papież Grzegorz IX poprosił go o wygłoszenie kazania okolicznościowego. Papież słuchał kazania z uwagą i zrobiło ono na nim silne wrażenie. Nazwał go św. Antoniego Arką Testamentu i poprosił go jeszcze o wygłaszanie kazań do pielgrzymów przybywających do Rzymu. Wygłosił tam wtedy także serię kazań wielkopostnych. Na prośbę kardynała Rajnolda Conti napisał Kazania na świata. W 1230 r. na kolejnej kapitule generalnej św. Antoni zrzekł się urzędu prowincjała i dalej prowadził intensywną działalność kaznodziejską. Największą popularność jako kaznodzieja osiągnął w Wielkim Poście w 1231 roku. Gromadził wtedy wokół siebie tysiące ludzi, których doprowadzał do poprawy życia. Przemawiał na dużych placach, ponieważ kościoły nie mogły pomieścić ogromnych tłumów. Zwalczał także lichwę, ganił praktykę więzienia dłużników i wyzysk biednych. Szedł nawet do księcia Werony, który prześladował zwolenników papieża, uciskał biednych i wszystkich podejrzanych przeciwników. Fakt, że Święty wyszedł cało od satrapy, uznano za jeden z cudów, jakie towarzyszyły mu w pracy. Wyczerpany zupełnie przewlekłą chorobą i intensywną pracą, która dla niego była ponad siły, udał się do Padwy. Nie dotarł jednak do niej żywy. W czasie drogi tak opadł z sił, że musiał się zatrzymać dla odpoczynku. Wstąpił do klasztoru sióstr klarysek w Arcella. Tam, jak podają, przy śpiewie: O gloriosa Virginum, w piątek wieczorem 13 czerwca 1231 r. zakończył swoje bardzo pracowite życie. Miał wtedy zaledwie 36 lat. Pogrzeb św. Antoniego odbył się w Padwie. Cała uroczystość pogrzebowa była wielką manjfestacją. Lud bardzo licznie żegnał natchnionego kaznodzieję, troskliwego obrońcę, cudotwórcę i świętego sługę Bożego. Jego relikwie najpierw pochowano w kościele Matki Bożej. Wkrótce rozpoczęto budowę wielkiej bazyliki ku jego czci. ukończono ją dopiero w 1424 roku. Gdy przeniesiono do niej jego relikwie, stała się centrum jego niezwykłego kultu. KultDnia 3 maja 1232 r. papież Grzegorz IX kanonizował św. Antoniego w katedrze w Spoleto, gdy nie upłynął jeszcze rok od śmiercią, a w 1233 r. dzień 13 czerwca wyznaczył na doroczny obchód liturgiczny ku jego czci. O tak rychłej kanonizacji św. Antoniego zadecydowały liczne cuda i łaski jakie ludzie uzyskiwali u jego grobu. Komisja papieska z tak krótkiego czasu stwierdziła piec uzdrowień z paraliżu, siedem przypadków przywrócenia wzroku, trzy przypadki przywrócenia słuchu i mowy, a nawet dwa wskrzeszenia zmarłych.Św. Antoni stał się wielką dumą Padwy. Jego kult lotem błyskawicy objął cały Kościół. Bazylika w Padwie poświęcona jego czci wraz z jego relikwiami przyciągają jego czcicieli z całego świata. Pod względem popularności św. Antoni zajął wśród świętych Pańskich jedno z pierwszych miejsc. Wszędzie dokąd sięga Kościół powszechny, znajdują się kościoły pod jego wezwaniem, a jak nie kościoły, to przynajmniej kaplice, ołtarze, obrazy i figury. Wszędzie też wierni zwracają się do niego z wszystkimi, dosłowinie, kłopotami i troskami jakie ich gnębią. Stąd papież Leon XIII nazwał go: świętym całego świata. Ponieważ św. Antoni zmarł w piątek, dlatego w Padwie w XVII w. w każdy piątek zaczęto odprawiać specjalne nabożeństwa dla uczczenia jego błogosławionej śmierci. Jego pogrzeb wypadł we wtorek, dlatego we wtorki w podobny sposób zaczęto obchodzić wspomnienie jego pogrzebu. W całym Kościele od XVII w. przyjęły się nabożeństwa wtorkowe odprawiane ku czci św. Antoniego. W ramach tych nabożeństw na życzenie wiernych odczytuje się prośby kierowane do Boga za pośrednictwem św. Antoniego oraz podziękowania za otrzymane łaski za jego przyczyną. W 1890 r. z inicjatywy Ludwiki Bouffier powstało w Tulonie dzieło znane dziś powszechnie pod nazwą: Chleb św. Antoniego. Jest to akcja gromadzenia środków dla wspierania ubogich. Idea ta znalazła swoje odbicie w przedstawianiu św. Antoniego z chlebami w koszyku przeznaczonymi dla ubogich. Na sposób przedstawiania św. Antoniego silny wpływ wywarła również legenda, według której bracia zakonni bacznie go obserwowali. Pewnego razu zobaczyli św. Antoniego czytającego Pismo św., z którego wyłoniło się Dziecię Jezus i uśmiechało się do niego. Legenda ta jest właściwie ilustracją do największej miłości św. Antoniego, którą był Chrystus i Pismo św. Z tej świętej księgi poznawał coraz lepiej Jezusa Chrystusa. Stąd też od XVII w. bardzo często św. Antoniego przedstawia się z małym Jezusem stojącym na księdze. W 1586 r. papież Sykstus V święto św. Antoniego wpisał do kalendarza powszechnego. W 1722 r. papież Innocenty XIII, na życzenie króla Hiszpanii, 13 dzień czerwca ogłosił jako święto nakazane w całej Hiszpanii i podległej jej Ameryce Południowej. W 1946 r. papież Pius XII ogłosił go Doktorem Kościoła, koronując w ten sposób jego wyjątkowy kult oraz jego wyjątkową biegłość w znajomości Pisma św. Dla tej samej przyczyny Tradycja uczciła św. Antoniego tytułem Doktora Ewangelicznego.
Modlitwy do św. Antoniego z Padwy Modlitwa do św. Antoniego z Padwy
 Modlitwy do św. Antoniego z Padwy
 Litania do św. Antoniego z Padwy
 Litania do św. Antoniego
 Koronka do św. Antoniego z Padwy
 Modlitwa do św. Antoniego o znalezienie zgubionych lub skradzionych rzeczy
 Nowenna do św. Antoniego z Padwy
Zobacz więcej Fenomen świętego Antoniego
 Droga św. Antoniego ku świętości
ks. Tarsycjusz Sinka CM
|
Modlitwa do Matki Bożej Dobrej Rady
Różaniec do św. Teresy od Dzieciątka Jezus
Kleszcz kleszczowi nierówny
Najprostszym sposobem wspierania dziecka jest po prostu bycie z nim i dawanie mu swojego czasu
Lourdes nazywane jest stolicą modlitwy, jest także lekcją pokory dla świata
Film "Jezus 2000"
Modlitwa o Cud
Tajemnica Szczęścia
Modlitwy do św. Rity
Litania do św. Józefa
Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi
Godzina Łaski 2023| [ Strona główna ] |
|
Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty | Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt
© 2001-2024 Pomoc Duchowa |