Zakochałam się w księdzu - Miłość

Listy są różne. Z niektórych wieje grozą, bo okazuje się, że inicjatorem uczucia jest sam duchowny, z większości jednak tchnie rozpaczą, poczuciem bezsilności i poczuciem winy. Piszecie, że zdarzyło się coś co nigdy nie powinno zaistnieć. Co zrobić, jak wyjść z tej sytuacji?

No, owszem, ma miejsce coś, co nie powinno zaistnieć, ale się stało. Jak to się mówi: "serce nie sługa...". Zdarza się. Wszyscy jesteśmy ludźmi. Ludźmi z krwi i kości. Mamy uczucia, jesteśmy wrażliwi na poruszenia serca. Może się zdarzyć, że spodoba nam się ktoś, kto podobać się już "nie powinien", bo ma już swoje powołanie. Z początku nawet nie uświadamiamy sobie lub nie chcemy dopuścić myśli, że po prostu się zakochaliśmy. To może zdarzyć się każdemu. Ale uwaga! - to samo w sobie, choć jest bardzo trudnym doświadczeniem nie jest jeszcze tragedią i - co najważniejsze - nie jest grzechem. Dlaczego?

Samo zakochanie czyli odpowiedź naszych emocji, uczuć i hormonów na pewne cechy pociągające nas w drugiej osobie nie jest czymś za co jesteśmy odpowiedzialni. Człowiek bowiem nie jest w stanie kierować pewnymi procesami zachodzącymi w jego podświadomości, a więc nie może za te procesy ponosić odpowiedzialności. Dopiero wówczas gdy uczucia sterują naszym świadomym działaniem zmierzającym do ucieleśnienia tego zakochania bądź miłości rodzi się dobrowolność, a zatem i odpowiedzialność. Tylko wówczas możemy mówić o winie człowieka gdy świadomie i dobrowolnie dokonuje on pewnych czynów. Naturalnie, nie możemy przy takim postawieniu sprawy wpaść w pułapkę następującego myślenia: "no, ja co prawda chodzę na tą Mszę, którą nasz wikary odprawia i siadam w pierwszej ławce, ja chodzę do Caritasu codziennie, żeby się z nim zobaczyć, ale ja tego nie robię dobrowolnie! Ja jestem zniewolona przez uczucie, za które nie jestem odpowiedzialna, więc to jest silniejsze ode mnie". Takie myślenie jest prawdziwe tylko w części. Bo owszem, uczucia robią swoje, ale i na Mszę św. akurat tą z wikarym i do Caritasu to nie nogi same nas noszą tylko my świadomie chodzimy. I tak jak nie jesteśmy odpowiedzialni za falę uczuć, drżenie serca i myśli wędrujące w jego stronę to za kroki podejmowane po to, żeby się z nim zobaczyć już tak. Widzicie różnicę? Każdy z nas obdarzony został rozumem i wolną wolą. Skoro zatem serce mówi co innego, trzeba czasem posłuchać rozumu.

Ksiądz ma już swoje powołanie: służy Bogu i ludziom. Przed laty, przyjmując sakrament kapłaństwa wybrał drogę służby poprzez głoszenie Ewangelii, sprawowanie Eucharystii, pełnienie posług sakramentalnych oraz służbę bliźniemu. Zobowiązał się do tego odpowiadając pozytywnie na następujące pytania zadawane mu przez biskupa podczas święceń kapłańskich:

Drodzy synowie, zanim przystąpicie do święceń prezbiteratu, musicie wobec ludu wyrazić wolę ich przyjęcia. Dlatego pytam każdego z was:

Czy chcesz wiernie pełnić urząd posługiwania kapłańskiego w stopniu prezbitera, jako gorliwy współpracownik biskupów w kierowaniu ludem Bożym pod przewodnictwem Ducha Świętego?

Czy chcesz pilnie i mądrze pełnić posługę słowa, głosząc Ewangelię i wykładając prawdy katolickiej wiary?

Czy na chwałę Boga i dla uświęcenia chrześcijańskiego ludu chcesz pobożnie i z wiarą sprawować misteria Chrystusa, a zwłaszcza Eucharystyczną Ofiarę i sakrament pokuty, zgodnie z tradycją Kościoła? Czy chcesz razem z nami wypraszać Boże miłosierdzie dla powierzonego ci ludu, modląc się nieustannie według nakazu Chrystusa?

Czy chcesz coraz ściślej jednoczyć się z Chrystusem, Najwyższym Kapłanem, który z samego siebie złożył Ojcu za nas nieskalaną Ofiarę i razem z Nim poświęcać się Bogu za zbawienie ludzi?

Czy biskupowi diecezjalnemu i swojemu prawnie ustanowionemu przełożonemu przyrzekasz cześć i posłuszeństwo?

Tak jak małżonkowie podczas ślubu składają przysięgę małżeńską tak ksiądz podczas święceń dokonał ślubowania Chrystusowi - swojej Oblubienicy. Od tego momentu ksiądz jest zaślubiony Jezusowi. Jest już "zajęty" dokładnie tak jak "zajęty" jest żonaty mężczyzna.

To był jego wybór. Takim powołaniem obdarzył go Pan a on je przyjął. Jest na swoim miejscu w życiu. Ty jesteś na innym miejscu i dlatego wasze światy nie mogą się spotkać. Nie ma nadziei, że będzie inaczej. Czasem otrzymuję pytania co zrobić, by ksiądz przestał być księdzem, by "zrzucił sutannę". Chcę zapewnić, że gdyby ksiądz faktycznie myślał o porzuceniu sutanny to sam by to zrobił. On na pewno dobrze wie jaką drogą może się to odbyć. A ta droga jest bardzo trudna, bardzo bolesna i bardzo rzadko uczęszczana. Jeśli zaś kapłan sam się o to nie zwrócił do osoby w tej materii kompetentnej, czyli do papieża to znaczy, że nie ma takiego zamiaru. W każdym razie ty nie musisz się o to martwić ani mu w tym pomagać. Kapłan po święceniach jest jak żonaty mężczyzna: ślubował komu innemu i nie może być z Tobą. Co zrobić w takiej sytuacji?

Po pierwsze: jeśli obiekt twoich uczuć nie domyśla się swojej roli to absolutnie mu o tym nie mówić, bo może to spowodować jego wyrzuty sumienia i obawy, że swoją postawą się do tego przyczynił.

Po drugie: nie obwiniać za to, że pokochałaś osobę duchowną, natomiast pamiętać, że jesteś odpowiedzialna za to co z tym uczuciem zrobisz.

Po trzecie: koniecznie trzeba rozluźnić kontakty - na ile tylko jest to możliwe: jeśli to ksiądz z parafii to może przez jakiś czas chodzić na Mszę św. gdzie indziej, jeśli pomagasz w czymś w kościele to trochę mniej się angażować. Po prostu unikać sytuacji gdzie może dojść do spotkania. Oczywiście czasem jest tak, że całkiem spotkania nie unikniemy np. jeśli jest to ksiądz katecheta czy opiekun grupy oazowej. Trudno bowiem przestać chodzić na religię. Wtedy pilnować, by kontakty nie wykraczały poza to na co nie mamy wpływu. To trudne nie myśleć ale trzeba się starać zająć umysł czymś absorbującym (np. jakaś praca na rzecz potrzebujących - tylko koniecznie w innym kościele!) bo to na pewno pomoże. Chodzi o to, by robić coś co pomoże zapomnieć, co zaangażuje myśli.

Czas leczy rany. No i modlitwa. A może za jakiś czas ten ksiądz trafi na inną parafię?

Miłość to pragnienie dobra dla drugiej osoby, a dobrem dla osoby duchownej jest służenie Bogu i ludziom poprzez trwanie w wybranym powołaniu. Trzeba zatem pragnąć dla niej dobra poprzez umożliwienie realizacji drogi życiowej a zranione serce leczyć modlitwą i absorbującymi zajęciami.

No dobrze, a co zrobić jeśli to sam ksiądz jest inicjatorem tego związku, nawet gdy nie spotyka się z żadną odpowiedzią z naszej strony? Jeśli on chce spotkań, jeśli on zachowuje się jakby żadne śluby go nie wiązały albo nie obchodziły? Bywa i tak. To bolesne ale się zdarza. Każdą sytuację należy przeanalizować odrębnie. Czasem wystarczy konkretna rozmowa z tym kapłanem, aby się opamiętał, czasem sprawa musi oprzeć się o proboszcza albo o kurię. Jeśli ksiądz mimo rozmów nadal tak się zachowuje to trzeba będzie poinformować jego przełożonych. Oczywiście to jest ostateczność, ale nie można ukrywać sprawy swoim kosztem. Nie może być tak, że to ty będziesz się bała, że sprawa wyjdzie a jak wyjdzie ty zostaniesz obarczona za to odpowiedzialnością - przynajmniej w opinii ludzkiej. To bolesna sprawa, ale nie wolno ci chronić go kosztem siebie, swojej opinii, swoich uczuć i lęków. Nie możesz się winić za jego czyny jeśli nie miałaś w tym udziału.

Jednakże dobrowolne związanie się z osobą duchowną, która postanowiła "zrzucić sutannę" to tak jakby związać się z żonatym mężczyzną, bo on postanowił "zrzucić obrączkę". Dokładnie na to samo by wyszło. Księdzem lub małżonkiem jest się do śmierci, chyba, że zaistnieją bardzo szczególne okoliczności jak stwierdzenie nieważności zawartego małżeństwa i zwolnienie z celibatu przez papieża. Są to jednakże zupełnie wyjątkowe i bolesne przypadki, badane latami. Zazwyczaj jednak księdzem się jest dożywotnio; nawet bowiem kapłan, który zdradził kapłaństwo w niebezpieczeństwie czyjejś śmierci nie tylko może, ale powinien udzielić potrzebującym lub proszącym rozgrzeszenia - będzie to czynił zawsze w sposób ważny i godziwy. Skoro zatem naprawdę masz w sobie poczucie przyzwoitości i chcesz dobrze dla tego księdza to zerwij z nim wszelki kontakt i trzymaj się od niego z daleka. Nie przyczyniaj się do czyjegoś grzechu ani nie pozwól aby niesłusznie winą obarczano Ciebie - jeśli nie ma ku temu powodów.

Twoja jednoznaczna postawa będzie znakiem, że Jezus dla Ciebie jest najważniejszy i że Ty, zwyczajna dziewczyna jego-kapłana swoją postawą możesz zawstydzić. Módl się i działaj, a Bóg tak pokieruje tą historią, że może się ona przyczynić do pogłębienia wiary i większego duchowego wzrostu twojego i tego księdza.

Na koniec kilka słów o przyjaźni z księdzem. Dostaję czasem listy w których pytacie czy ksiądz może być przyjacielem. Naturalnie, ksiądz też jest człowiekiem i na pewno przyjaciół ma. Ale zapewne są to osoby z grona kapłańskiego lub z czasów kiedy jeszcze nie był osobą duchowną.

Natomiast mam bardzo duże wątpliwości czy ksiądz może lub powinien przyjaźnić się z kilkunastoletnią dziewczyną. Pomijając już nawet fakt, że chodzi właśnie o dziewczynę uważam, że ksiądz w ogóle nie może przyjaźnić się ze zbyt dużą liczbą osób. Dlaczego? Bo przyjaźń to coś więcej niż znajomość, to takie wzajemne porozumienie dusz, to otwartość i gotowość do bycia w każdej chwili, gdy przyjaciel tego potrzebuje. To zobowiązanie. Natomiast ksiądz ma być dla wielu - to wynika z jego powołania. Gdyby zaczął się przyjaźnić ze zbyt wieloma osobami to na nic innego czasu by już nie miał. Bo ciągle ktoś z tych jego przyjaciół potrzebowałby spowiedzi, porady, pocieszenia, miałby dylemat moralny, a może zwyczajnie chciałby się spotkać na kawie czy pograć z nim w piłkę. No tak, to nic dziwnego, w końcu z przyjacielem pije się kawę i gra w piłkę. Dlatego nie można księdza "zawłaszczać" dla siebie.

Natomiast jeśli wiedza i duchowość księdza tak bardzo ci imponuje zawsze można zapytać czy zgodziłby się być twoim kierownikiem duchowym. Tylko i z tym trzeba ostrożnie jeśli osoba danego księdza bardzo cię pociąga. Poza aspektem uczuciowym, tzn. tym, że ty się możesz w nim zakochać lub on w tobie (tego nigdy nie możesz wykluczyć) grozi Ci jeszcze jedno niebezpieczeństwo: że osoba księdza przesłoni Ci Boga. Że zaczniesz podziwiać cechy księdza, że to on będzie twoją wyrocznią i nie będziesz na jego słowa patrzeć jak na słowa Boga tylko jego własne. Że to będzie taki kult księdza. Dlatego tę sprawę też należy dobrze przemyśleć. A przyjaciół szukać nie na plebanii tylko w swoim gronie.

¹ Tekst pochodzi z Pontyfikału rzymskiego. Obrzędy święceń biskupa, prezbiterów i diakonów.

Kasia i Tomek Redakcja portalu Wasze komentarze: Kinga: 25.11.2008, 08:25 Do SŁawka: Bardzo mądrze piszesz.Właśnie te nasze zakochania są po części kaprysem, po części chęcią zaimponowania sobie, a może koleżankom, że potrafimy "złowić" taaaką "rybę". Nie zbudujemy szczęścia swojego, na swoistym nieszczęściu czyimś.Takim nieszczęściem zapewne jest wystąpienie ze stanu kapłańskiego.Wiem, że łatwo jest mówić , czy lekceważyć czyjeś zakochanie,ale do takiego zakochania nie powinno dojść.Często wmawiamy sobie miłość, a gdyby faktycznie była, to w imię tej miłości potrafiłybyśmy i powinnyśmy zrezygnować.Słusznie zauważyłeś, że oprócz serca, mamy jeszcze rozum i on powinien w tym wypadku gorować! Może jakiś ksiądz zabrałby tu glos?Jest taki odważny?Pozdrawiam Sławek: 24.11.2008, 22:32 To miłość czy jad szatana? zresztą nawet jeśli miłość to nie zwalnia od myślenie - bo miłość to nie uczycie! kwiatuszk: 24.11.2008, 21:34 wiesz co slawku chyba nie wiesz co to znaczy kogos napraede kochac Sławek: 24.11.2008, 20:35 Ale wy laski jesteście dziwne... ksiedz to ksiadz i nic tego NIGDY nie zmieni - zabierac go ludowi Bozemy bo macie taki kaprys ech :( On juz wybrał. Czy naprawde myslicie ze studia, świecenia itp.. moze tak przekreślic w jeden dzień? Że juz nie wspomne o obietnicy złożonej BOGU !!! Dajcie spokuj poki nie jest za późno! kwiatuszek: 24.11.2008, 20:14 niewiem czy ma to sens abym powiedziala x ze to uczucie nadal trwa.boje sie wykonac jaki kolwiek krok w ktora nkolwiek strone... kwiatuszek: 24.11.2008, 19:13 chce zyc normalnie kochac jak kazdy....mam od 8 tygodni chlopaka ale nie potrafie go pokochac bo kocham tamtego.... Kinga: 24.11.2008, 11:55 Trudno mi już zabierać głos, bo ja myślałam, że To są tylko takie Twoje, dziewczęce pragnienia,idealizowanie sytuacji, marzeń. Czasem widzimy, czujemy to, co chcemy widzieć.... Tak czy tak, to raczej jestes skazana na katowanie się ,cierpienie. Czasem może i słodkie cierpienie, ale cierpienie. Gdy ksiądz, którego kochasz będzie milczał, to będzie Ci trudno, gdy natomiast się odezwie, czy da jakiś "sygnał",to będzie jeszcze trudniej, bowiem Ty będziesz się utwierdzała w przekonaniu , że kochasz z wzajemnością. Nie wiem co Ci poradzić, bo nie wiem czego Ty chcesz? Czy potrzebujesz usprawiedliwienia, przed samą sobą, czy może chcesz zakończyć tę znajomość, ale nie wiesz jak? Pozdrawiam Cię Kwiatuszku kwiatuszek: 23.11.2008, 18:57 wiele razy wydawalo mi sie ze on tez cos do mnie czuje .....moze i tak jest ale nie chce sie do tego przyznac ..... kwiatuszek: 23.11.2008, 16:03 kingo jesli mozesz podaj mi swojego maila bo tutaj dosc dlugo ida wiadomosci pozdrawiam kwiatuszek: 23.11.2008, 13:32 nie on mnie nie unika...po wyznaniu mojej milosci utrzymywalismy ze soba kontakty.a teraz gdy go przeniesiono codziennie piszemy do siebie....nawet ostatnio gdy przyjechal spotkalismy sie...niekiedy on zachowywal sie tak jak tez by cos do mnie czul ...niewiem co dalej robic... Kinga: 23.11.2008, 11:24 Do Kwiatuszka: Najlepszą pomocą jest Bóg.Modlitwa może Ci pomóc, albo taka ofiara Twoja, dla tego właśnie ukochanego Księdza.Zrezygnuj z tej miłości dla niego, dla tego właśnie księdza.To będzie największy i najpiękniejszy akt Twojej miłości. Życzę Ci wiele sił, pozdrawiam! Kinga: 22.11.2008, 20:29 Do Kwiatuszka:Wiem, domyślam się jak się czujesz, skoro znalazłaś się na tej stronie.Uwierz mi, to beznadziejna sprawa.Domyślam się, że jesteś młodą dziewczyną, a ksiądz okazał się dojrzałym i odpowiedzialnym człowiekiem skoro nie odpowiedział, prawdopodobnie unika Cię?To dla Twojego dobra.Wiem, że teraz, jeśli go kochasz, żaden argument nie trafi do Ciebie, ale z czasem zapomnisz.Mam nadzieję.My na różne sposoby tłumaczymy sobie taką miłość, że skoro Bóg do niej dopuścił, to pewno miał w tym jakiś cel?Może i tak być, ale nie koniecznie.Miłość do księdza to nieustająca walka ze swoim sumieniem, z bezradnością i z beznadziejnością.To wielkie cierpienie, bez przyszłości.Pomyśl, skoro taki mężczyzna kocha Boga, ślubował mu czystość, wierność, to nie wolno nam tego zmieniać.Gdyby okazało, że jednak Cię kocha i zrezygnowałby dla Ciebie z tego co dla niego teraz najważniejsze, byłabyś szczęśliwa?Czy nie prześladowałaby Cię myśl, wyrzuty sumienia, że odebrałaś go Bogu, rodzinie, znajomym? Wiesz jak wielu ludzi potępiłoby Ciebie, a jeszcze bardziej jego?Co powiedziałabyś dzieciom? To bardzo trudna i niepotrzebna miłość.Pomyśl o tym, a wierzę, że będzie Ci lżej i przyznasz mi rację.Na pewno nie teraz kiedy cierpisz, ale może kiedyś...? Życzę Ci z całego serca, abyś znalazła w sobie tyle siły, abyś zrezygnowała z miłości do księdza.Pozdrawiam Cię! kwiatuszek: 22.11.2008, 19:13 prosze doradzcie mi cos.... kwiatuszek : 22.11.2008, 14:53 kocham go a go 3 miesiace temu przeniesli ponad 100 km od mnie.... kwiatuszek: 22.11.2008, 14:01 sama niewiem jakie jest to uczucie z jego strony...kiedys mi powiedzial, ze dzieli nas ogromna roznica wieku jak mu powiedzialam, ze go kocham...niewiem co dalej od mojego wyznania minol juz prawie rok a nadal nie radze sobie z tym uczuciem...;( Kinga: 16.11.2008, 16:04 Do Kwiatuszka: A czy z wzajemnością? kwiatuszek: 11.11.2008, 20:52 kocham tez ksiedza od 2 lat i 7 miesiecy owieczka: 24.10.2008, 15:47 Kingo, jesli chcesz, napisz. teo22087@wp.pl Kinga: 21.10.2008, 12:18 Do Rybki: a co u Ciebie się dzieje?Podobnie jak owieczka, jesteś mi także bliska.Często myślę jak sobie radzisz z uczuciami? Dobrze, że ja się uporałam z miłością do ks. i jestem teraz silniejsza w wierze.Właśnie to umocnienie, zrozumienie sensu wiary , dała mi ta miłość. Pozdrawiam serdecznie! inna owieczka: 21.10.2008, 11:29 innaowieczka@op.pl [1] [2] [3] [4] [5] [6] [7] [8] [9] [10] [11] [12] [13] [14] [15] [16] [17] [18] [19] [20] [21] [22] [23] (24) [25] [26] [27] [28] [29] [30] [31] [32] [33] [34] [35] Autor Treść Nowości Robert z Newminster Modlitwa do św. Roberta z Newminster ks. Emil Kapaun Lepiej być żywym tchórzem niż martwym bohaterem Nadchodzi Harmagedon (Ap 16,10-16) Przypowieść o miłosiernym Samarytaninie (Łk 10, 25-37) Najbardziej popularne Tajemnica Szczęścia Godzina Łaski Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Modlitwa o Cud Poprzednia [ Powrót ] Następna