Różańcem wymodlił sobie łaskę Wiatyku

- Icungulo mukwai - pozdrowił kapłan.

- Natofeła sana mukwai - odpowiedział starzec i dodał:

- Witaj boży człowieku.

- Dlaczego nazywasz mnie "bożym człowiekiem?" - pytał o. Umberto.

- A bo widzisz, ojcze, musungu (biali) z wyjątkiem misjonarzy nie mówią do nas naszym językiem. Ty zwróciłeś się do mnie w moim języku, jesteś więc misjonarzem, tzn. bożym człowiekiem.

- Dlaczego mieszkasz sam w głębi buszu i jesteś taki opuszczony? - pytał dalej o. Umberto.

- Father (Ojcze), przed pięciu laty zamordowano przywódcę naszej wioski. Mnie posądzono o to zabójstwo. A że nie było świadków, skazano mnie nie na karę śmierci, ale na wygnanie. Pokąd miałem siły, uprawiałem tu poletko. W buszu, w sezonie, uzbierałem trochę grzybów, jarzyn, owoców. Teraz żyję tylko tym, co mi z litości przyniosą moi krewni. W tej samotności modlę się ciągle na różańcu, który sam sobie zrobiłem, prosząc Matkę Bożą, abym przed śmiercią mógł przyjąć Komunię świętą.

Tu starzec podniósł wychudłą dłoń, w której trzymał sznurek powiązany w supełki na kształt różańca.

O. Umberto wyspowiadał staruszka. Otworzył walizkę, która tym razem posłużyła takie za ołtarz, i odprawił w owej chatynce Mszę św. i udzielił mu Komunii św. Potem wyjął, co miał w plecaku do zjedzenia, i posilili się we trójkę. Po tej uczcie katechista zaraz zasnął. "Ja - opowiadał potem o. Umberto - mimo zmęczenia, nie mogłem zostawić starca samego. Pozwoliłem mu się wyżalić. Potem modliliśmy się razem do rana".

Przed odejściem misjonarz powiedział do starca: - Przyjdę tu z powrotem i zabiorę cię do naszego misyjnego szpitala.

On odpowiedział: - Nie, ojcze, ja chcę tu pozostać, abym w ciszy dobrze się przygotował na moje spotkanie z Panem Jezusem i Jego Matką.

Żył ten starzec jeszcze dwa tygodnie. Kapłan odwiedzał go często.

Modlitwą różańcową uprosił sobie łaskę Wiatyku przed przejściem do wieczności.